Kleurriek…
Der is veul gedou in de wereld, woaras je joe aan aagern…
As je older worden, ‘dreum’ je t laifst vot in mooie herinnerns.
As vrijwilleger van de Zunnebloum komt mie weer n raiske te boven as ain van dij schiere herinnerns…
Wie stonden kloar om oaf te raizen noar t Noorder Daaiernpaark in Emmen.
Het is n zunnege dag en zulf ben ik in n meroakels goie stemmen.
De eerste begrouten van mien gast is doarop n toffe aanvullen.
Op d zesde verdaipen lang ik heur d haand en stel mie veur.
“Goie mörn, mevrouw, mag ik joe mitnemen veur n schier tochtje?”
“Geern”, was heur antwoord. “As je goud veur mie zörgen en behollen thoesbrengen, want ik wil groag vanoavend weer zond en wel allaind in aigen berre sloapen!”
“Komt goud heur”, zeg ik berustend, mit n knipoog noar heur buren, dij ons oetzwaaien.
“Den staait t kraande mðrn wel weer veur t venster!” zee buurvrouw en wie stappen in d’lift om oaf te raizen.
(zai is nait meer de jongste en doarom holden de buren n beetje socioale comtrole: kraande veur t roam… den is t goud!)
Aankommen bie d’auto, geft ze aan; geern veur in te willen, vanwege -zoas ze t zulf nuimt-, mien bult!
Zai het mie al hailndaal om… en geef aan dij wens dus geern geheur!
Onderweegs vertel ik heur, dat wie noar daaierntoene in Emmen goan.
“Ach, wat ja mooi. Doar was ik vrouger, vot noa d’oorlog ook al ais mit n schoulraize….”
Baide aander gasten nikten instemmend, ook zai wazzen doar rond achtenvatteg west.
Aal keuvelnd, laachend en zulfs n laidje zingend, belandden wie in Emmen.
“Dat heb je rad doan!”, zee t olske, -nait in de goaten, dat tied deur heur gekeuvel- om stoven was.
De ontvangst was geweldeg! De rolstoulen stonden in laange riegen kloar en noa de kovvie mit kouke kon de ‘safarie’ starten…
“Ie hebben t vandoage zwoarder as ik…! Ik loat mie rieden, ie mouten waarken!”
“Geern doan!”, was mien antwoord en dat was eerlieks maind, want ik zag t mit heur hailndaal zitten!
“Och, kiek toch ais, wat mooie vlinders, Klaas!” (Deur heur enthousiasme vergat ze de U-vörm, woaras ze mit begonnen was en dat dee mie slim goud.)
Zai ruik nait oetkeken bie de vlinders, mor ik gaf aan, dat der nog veul meer moois was en as wie dat aal zain wollen, toch wel wieder mozzen….
Bie de vogels kwam ze sikkom tou t stoule oet van enthousiasme…
“Och, wat mooi! Wat is de scheppen van ons laive Meneer toch prachteg! Wat mooie kleuren!”
‘Ja’, docht ik vanachter d’rolstoule heur ‘bult’ bekiekend: ‘nait elk is zo beveurdaild!’.
Op terograize kwetterde ze aan ain stok deur…. (t leek net ain van de vogels, dij ze vandoage bewonderd haar).
“Dat ik dat op mien òl dag nog beleven mag, ik ben joe aarg dankboar!”
Ik was der even stil van en was mie slim bewust van t goie doul van de Zunnebloum….
Mor dou kwam de domper…
Bie heur appartementje aankommen, dee ze deure open en raip: “Goie dag altmoal… k ben der weer, t was n hail mooie dag!”
Licht schrikkend, omdat der gain aine in hoes was en t meschain veur heur leeftied toch wel n beetje te drôk west was… reageerde ik bezðrgd: “Gaait t wel vrouw K…?”
“Joawel, mor dit is aait t zwoarste noa zo’n oetje: gain aine, woaras je joen verhoal an kwiet kennen….! Mor t is ja nait aans…!”
“Ach, en ik mout noar hoes, want Hillie het de waarme prak kloar stoan”, zee ik impulsief. “Sorrie, mor ik beloof joe, da’k eerdoags nog ais aankom!”
Deure vuil in t slöt en noa n minuut op d’overloop te stoan…. drokte ik op belle.
“Ben je wat vergeten?” was heur reaksie.
“Nee, ik wilde joe vandoage even bezuiken, mor ie wazzen der ja nait. Toch nait zaik?”
“Welnee! Kerngezond en k haar n aibels mooie dag!”
Heur oogies glommen en ondanks heur leeftied haar ze mien bedoulen vot deur: “Kom der in, komst net op tied! k Zel die vertellen woaras ik d’haile dag west ben….”
Vannijs deden wie nog n moal de haile raize mit alles der op en der aan.
t Ketaaiertje, dij ik der veur oettrokken haar wuir n der vieve!
“Waiten ie, welk vogeltje veur mie vandoage de mooiste was? IE!!”, zee ik bie t oafschaaid.
“Dank je,” zee ze zaacht: “Dat ken schienboar nait aans? Mien waigje ston noamelk op Vogelzang.”
