Klaain vraauwke

Op d’ ainzoame weg lopt in swaate klaaier n klain vraauwke.
Heur houdje wupt wat op en deel, en strak kikt ze veur zok oet.
Heur swaate platte schounen kleppern op d’ stroatklinkers aintooneg en vast beroaden, en ze let zok deur gainain van d’ wieze brengen.
In heur swaate taske zit n swaate knipke mit wat lös geld, n witte buusdouk en n rol pepermuntjes.
Ook zit in dat taske heur biebeltje en psalmboukje.
Zo gaait ze heur weg , en d’r is gainain dij heur vagt woarof ze hèngaait. “Nee?” want elk wait dat ze op zundag twij moal noar d’ kerke gaait, smörgens en soavends.
Elke zundag, regen, störm of zunneschien, sundoags gaait ze noar d’ kerk.

Nou was dij kerke nait zo ver van heur hoes vandoan, tien minuutjes lopen meer nait.
Mor t wer n aander verhoal as ze noar d’ grode kerke wol.
Dij ston ja midden in t dörp, dat was wel twij keer n uur lopen hèn en weerom.
En op feestdoagen en met nachtmoal ging ze noar d’ grode kerk.

“Nou denken ie” “woarom ging ze nait op fiets.”
Ze kon nait fietsen en leren wol ze t nait.
Doar waren in dij tied wel lu dij mit auto noar kerke gung.
En ze haren t ook aanboden om heur mit te nemen.
Mit n auto noar d’ kerke en dat op zundag, “nee?” dat dee ze nait.
Dat was ja zundegen, en dat wol ze nait, O! nee!.
Ze gung lopen en doar met oet.
En dat dee ze joar in joar oet bie maal en mooi weer.

Mor ook veur heur begonnen d’ joaren te tellen.
t Lopen gung heur wat stoer of en ze dee d’r aal laanger over.
Tot dat mien moeke zuk d’r mit gung bemuiden, ze kon nait laanger aanzain dat opoe t lopen noar d’ kerke zo stoer òf gung.
En op n mörgen ging ze noar opoe, en bie n kop kovvie mit n plak kouke het ze met opoe proat over t geleuf en dat je as geleuvig mens best op zundag mit auto noar kerke goan magen.
En der wer öfsproat dat moeke, opoe elke sundag mit auto mit nemt noar d grode kerke.
De zundag doarop ree opoe mit heur schoondochter mit.
Heur houdje kwam net boven t roamke oet en schommelde op en deel.
Noastmekoar in kerkbaanke wachten ze dat domie mit zien preek begunt.
Toun domie op preekstoul ston keek e noar zien gemainte, en knikte opoe tou.

d Örgel begon te speulen.
En noa t zingen van gezang 281 “De dag door uwe gunst ontvangen, is weer voorbij, de dag genaakt; en dankbaar klinken onze zangen tot U die ‘t licht en duister maakt.”
Begon domie te preken over hou God d’ wereld schoapen haar, en dat d’ zeuvende dag n rustdag was, den mag je joe t best n beetje makkelk moaken, zo zee domie.
Opoe was bliede met d’ preek.
En bie t verloaten van d’ kerk dee ze wat ekstroa centen in d collecteschoal.

En zo ging dat klaain vraauwke in heur swaate klaaier, nait allain op feestdoagen noar d’ grode kerk, mor elke zundag.
En over zundegen wér nait meer proat, want domie haar ja zegt dat je joe t op zundag best n beetje makkelk moaken magen.
En dat dee ze den mor.

Alberta T van Dijk Imminga, klaaindochter van opoe Grietje Imminga – de Lange oet vertelster.