Keuzemenu
“Televizie dud nait meer”, zee de vraauw dou ik thoes kwam van t waark.
“Hest reken wel betoald den?”, vruig ik.
“Tuurlijk”, zee zai, “dat is ja t eerste woar ik noar keken heb.”
“Nou ik zel noa t eten wel even kieken wat of der mit loos is”, zee ik.
Dou ik mie himmelt haar en t eten even zakken loaten haar bin ik op onderzuik oet goan. Alle stekkertjes en droadjes leken mie wel goud tou ook televizie zulf was nait stokkend want as ik een spaigelploatje in de dvd apperoat dee haar ik ja wel beeld. Doar lag t dus nait aan.
“Ik zal meurgen noamiddag wel even mit Essent bellen”, zee ik, “en vroagen of der wat loos is mit de koabel.”
Anderdoags greep ik tillefoon en belde t nummer van Essent, t eerste wat ik heurde dou der opnomen wer aan de andere kaant was een vraauwlustem dij mie mitdailde dat ons gesprekje n dubbeltje per minuut kosde.
‘Nou’, dogde ik, ‘nog as het den mor nait te laank duurd’, onneuzel jonk dat ik bin.
Ze wees mie der op dat ik ook op ain of ander webstee kieken kon of der bie oons misschain een steuren goande was en ook vruig ze of ik wel alle droadjes en stekkertjes controleert haar.
“Ze denkt zeker dat de gemiddelde Grunneger in Zuudloaren thoes heurd”, zee ik tegen de vraauw, “want ik heb nog noeit zo’n stom verhoaltje heurd.
Dou t wicht noa vief menuten eindelk kloar was mit heur gezoes en ik docht dat ik nou n mitwaarker aan de liene kriegen zol, kreeg ik der n aander wicht veur dij vruig of ik wat mit kompjoeter haar den drôk je op ain zee ze. “Nee hôr”, zee ik, “doar is niks mis mit.”
Mor ze ging gewoon deur mien zin hén en vruig of der wat mit tillefoon is want den drôk je twij.
Dou haar ik in ainen deur dat dit ook zo’n baandje was en luusterde geduldeg t reloas oaf.
Hep je gain televisie meer drôk den zeuven zee het wicht oeteindelijk en dat dee ik den ook vot.
t Was even stil aan aander kaande, en dou ik een wichterstem heurde zeggen van, ‘goedemiddag welkom bij Essent TV’ begon ik votdoalek mien verhoal te vertellen over dat mien televiesie het nait meer dee.
Dou ik mie even stil huil heurde ik t wicht zeggen ‘Veur de financiele administroatsie toets ain, veur de koabel aansloeten toets twij, enzowieder, t leste wat ze zee was ‘as je niks doun worden je deurverbonden mit n mitwaarker.’
‘t Zel mie nijdoun’, docht ik en bleef geduldig aan de tillefoon.
t Ainigste wat ik heurde was n stuk keboal wat veur meziek deurgoan mos en door tussendeur n wicht dij aans niks zee as ‘aal ons mitwaarkers binnen bezet, ie mouten nog n ogenblikje wachten’.
Ik begon der over noa te denken om de hoorn der mor op te leggen want ik haar t gevuil dat ik gain steek verder kwam.
Mor aan aanderkaant was t ja ook sund want ik haar al een nuver zet al dij verschillende wichter aanheurd en dat haar ook al een mooi sìnt kost, dus besloot ik nog moar wat geduld te hebben.
Inains wer de meziek oetzet en heurde ik n kìrrel vroagen wat hai veur mie doun kon.
Omdat ik docht dat t weer n bandje was mor nou mit n kìrrel der op, zee ik niks.
Even loater vragt kirrel mie weer of der ain aan de liene is, nou begon ik toch te twiefeln en zee, “is dit n bandje of bist doe n mitwaarker?”.
“Dat leste meneer”, zegt dij kìrrel, “wat kin ik veur joe doun?”.
“Nou”, zee ik, “mien televisie dut nait meer”.
“Oh”, zee kìrrel, “wat is joen postcode en hoesnummer?”.
Dou ik hom dat nuimt haar zee hai “Dat klopt meneer, der was een steuren bie joe in de buurt, moar intied is t alweer verholpen hor as alles goud is dud hai t gewoon weer”.
“Oh”, zee ik, “nou mooi bedankt den mor hé. Moi hor”, en ik legde de hoorn weer op de tillefoon.
“Nou”, zee de vraauw, dij t haile reloas mit aanheurd haar, “doe bist sikkom n haalf uur met heur aan t bellen west en wat muiken ze der van?”.
“Nou, televisie is weer kloar”, zee ik vrolek.
“Ik zel die t even zainloaten”, en ik luip noar de kiekkaaste en drokte hom aan. Mor op welke zender ik hom ook zette ik haar overaal snij…
Moudeloos luit ik mie in stoule vaalen en zee tegen de vraauw “Wilst doe Teake en Cato wel bellen of wie vanoavend terechte kinnen om te kloaverjassen?”
