Keunegin

Aaltje ston heule mörgen al op oetkiek.
“Zie komt pas om nommerdag e”, zee Rika en huil kovviepot nog n moal boven kopkes.
Rika was hailendaal in heur nopkes west toun börgmeester hur veur twij weken leden zegt haar dat keunegin gemainte bezuiken zol. En zie was ketoet west omdat t ‘Majesteit zol behoagen kennis te mokken mit de lokoale verainen van plattelandsvraauwen’.
Rika was aal joaren erelid en der was in n vergoadern oetmoakt dat Rika dijgene was dij keunegin ontvangen zol.
Rika haar börgmeester votdoadelk veurstelt dat t ok van belang was dat puutholder der bie wezen zol. Puutholder van verainen was noamelk Aaltje, heur kammeroadske, en Rika wol Aaltje der ja geern bie hebben. Börgmeester vond t goud. En hofdoame van keunegin, dij werkelk alles van t bezuik waiten wol, kon zok der ook in vinden. t Ging dus deur! Rika en Aaltje gingen keunegin ontmouten!

Baaide wichter waren òflopen zoaterdag heul dag in Stad op struun west noar nije klaaier. Zie mossen der wel n beetje schier opstoan von Rika. En Rika huil wel van n beetje dikdakken in Stad.
Aaltje en zai haren heul lekker eten bie Bommen Berend tegenover VenD. Zie konden zölfs boeten zitten en t was nog mor april!
Heur Geert haar zo wat n haartverlammen kregen toun Rika hom vertelt haar wat t aal kost haar. t Was een dikke knieperd, docht Rika. Zölfs veur de keunegin haar e nog gain sìnt over.

“Din motten we dammeet mor mit t eten aan loop”, zee Rika toun ze kovvie op haren. “Anders kriegen we prut nait op tied aankaant. Hoop wel dat Geert n beetje op tied is. As ze n beetje bieten willen, wil e nog wel ais langer vot blieven. Kinnen wie vandoag nait bruken of wel din Aaltje?”.
Aaltje heurde t nait. Zie was al in schuur op zuik noar eerappelmandje.
“Ik heb ze hier e”, ruip Rika en trok onderste keukenkaske open.
Aaltje begon n moaltje te schillen. “Wat heb we der bie, Rika”, vruig ze en luit n eerappel zo haard in paan vallen dat wottersputters in t ronde vlogen.
“Wie hebben der andievie bie mit n karbenoade”, zee Rika en pakte n haalf bevroren pakketje oet koelkast. Zie snee andievie en spuilde t zaand der oet in geutstain. Ziezo, dat kon mooi oetlekken in tied dat ze vlees in paan kreeg. Rika peuterde t zakje open en zag tot heur verschrikken dat ze der n klont rebaarber oetlegt haar.
“Och verdikkemie!”, zee Rika. “En wat mot ik nou din zo gaauw?”.
“Hest gain vissticks in vraizer?”, vruig Aaltje. “Dij kin je ja zo evenpies opbakken?”.
Rika dook onder klep van vraizer. Noa wat geschoef en gemorrel kwam ze met n pakje vissticks weer om.
“Bist n engel, Aaltje!” zee Rika en zie flaaide aal tien vissticks in leutje pankoukspaan.

Leutje wicht van Grada mocht keunegin n blompke oetlangen. t Kind was heul week al van slag west, vertelde Grada. Zie waren oavend der veur van de verainen bienkander kommen om alvast alle kroamkes kloar te zetten veur t bezuik van de keunegin. Dat was n gedou west. Greet heur povvert was jammerliek mislukt, mor zie zol vandoag nog aanswat bakken.
Greet was n goud wicht en zie haar sikkom ston te schraiven toun ze t wichter verteld haar.
En Mien haar zok mishottjet mit t wassen van de klaiden dij over toavels van kroamkes mossen. Op ain of andere menaaier was heur n blaauwe zòk in wasgoud terecht kommen. Klaaiden waren graauwe lappen worden dij echt nait meer bruukt worden konnen. Zeker nait veur keunegin.
Rika was gusteroavend nog gaauw op fiets noar Zeeman west om tien witte loakens op te hoalen. Dij haren ze der om haalf tien nog opmoakt.
Grada kon dat goud, zulf klaaier mokken. Over n week of drij kwam der ain bie verainen om zon cursus te geven. Bie dát wicht haar t Grada ok leert. t Leek Rika biezunder handeg as je dat konnen. Noeit meer dat gezoes van Geert aan kop as zie Stad in wol om nij klaaier.

Noa òfwas was spanning flink tounomen. Wichter zeden hailendaal niks meer en keken allain nog mor op klok.
“Loaten we mor votgoan”, zee Aaltje. “t Is ain uur, din hebben we nog twij uur om t spultje nog n moal noa te lopen”.
Leek Rika meer dan n goud idee, want zie haar leste haalf uur van zenen oast allain nog mor op wc zeten.

t Wicht van Grada zag der geweldig oet! Hou haar Grada dat toch weer veurnander kregen! Grada haar t hoar van t wicht in steertjes mokt en der abmoal oranje veerkes in drukt. Zie was n ploatje.
Toun keunegin oet bus kwam, stapte ze ok votdoadelk op leutje t wicht oaf.
Dij langde heur n blomke oet, wit mit oranje rozen, en muik n leutje knijboeginkje.
Keunegin klopte leutje wicht op scholder en muik n proatje.
Toun keunegin weglopen was, vloog Grada heur dochter om haals. Zie knovvelde t wicht zo laank en stief dat dij heur noa n zetje n drukker gaf en toubeet: “Dou normoal, mìns!”.
Grada droop oaf. Dou waren Rika en Aaltje aan beurt. Rika ston mit knikkende knijen in deuropen van t verainengebaauw.
Keunegin kwam mit börgmeester en hofdoame op Rika oaf. Rika dee een stap veuroet en zee in zenen: “Moi, wicht”.
Zie zag in heur ooghouken Aaltje verstieven. Dij zee as of ze t aal doagen dee: “Goedemiddag, majesteit. Welkom bij de vereniging van plattelandsvrouwen”.
“Goedemiddag, dames”, zee keunegin. Dij wis natuurlek ok hou t heurde.

Vanoaf dat punt was Rika stuur volledig kwiet. Zie begon te brabbeln en kon nait meer stoppen. “Wat heb je toch n mooie schoondochter, keunegin. Zie mot allain heur hoar wat voaker vaarven, want zie het voak van die swaarte stukken boven op de kop. En wat hejje prachtige klaainkinder. Wat is t toch n grode vreugde, nait? En wat vind k het aarg, dat eerst joen man en toun joen moeke en nou ook nog joen pa overleden is”.
Rika sluig totoal deur. Hofdoame greep heur bie aarm en drukte heur opziet.
Aaltje schoedelde zok noast keunegin en luip mit heur laangs kroamkes. Bie elk kroamke bleef keunegin even ston en muik n proatje.
Greet haar op t leste moment cakejes mokt, zag Rika en zie zagen der prachtig oet mit hun oranje glazuur.
Grada heur quilts haren biezundere aandacht van keunegin. Grada haar ain mokt mit de gezichten van aal leden van keuninklek hoes der op. Mit kompjoeter haar ze van foto’s òfdrukken op stof mokt. Grada gaf ze aan keunegin en dij nam hom dankboar in ontvangst.

“En weltrusten!”, ruip Grada. Keunegin zwaaide noar heur en laagde der bie.
Dou Aaltje heur rondje mokt haar, kwamen ze weer om.
Keunegin schudde Aaltje haand en wìnste heur veul succes mit de verainen. En zie zee ok dat ze aarg genoten haar en de quilt dij ze kregen haar, was veur as klaainkinder kwamen.
Aaltje ston te stroalen en haar blöskes op heur wangen.

Toun keunegin noar bus luip, ruip Rika: “En kom ais weer om!”
Keunegin heurde heur nait.
Rika zee: t Is toch n heul aander slag volk, nait, Aaltje? Aaltje!!”
Mor Aaltje zee niks. Zie keek dreumereg veur zok oet.