Kattengras

30 september is leste dag van negende moand.

k Bin der gusteroavend al mit op bère goan.

‘Wake me up when september ends,’ komt mie bie t opstoan den ook as vanzulf noar boven.

‘Green Day.’

Oet ervoaren wait ik, k roak t laidje haile dag nait meer kwiet.

As k smörgens mit n sloaperge kop noar boeten kiek, zai k datter waineg terechte kommen zel van n gruine dag. Dikke mist het de wereld veraanderd en oardeg klaain moakt.

De sloap huif k traauwens nait oet ogen te wrieven. Arineke is vrougopstoander. Zai kin mie persies oettaiken hou situoatsie bie ons thoes der veurstaait.

‘Coco is zaik.’

Dij drij woorden binnen genog om mie terogge te voeren noar de loate gusterse dag. Nachtbroaker haar t wel verwacht. Gusteroavend begon Coco al te spijen. Witte, sliemerge sliem.

‘Dij het vervast n stokje kattengras achter in keel zitten,’ docht ik nog.

Of t zo was, kon k vanmörgen nait zeggen, mor wie waren wel d’eersten dij n òfsproak moakt haren bie daaierndokter in Veendam.

‘Tiene veur tiene.’

Mor anderhaalf uur wachten is n laange tied. t Zulfde las k ook in Coco’s ogen.

‘Help mie toch!’

Zai zat mor ongelokkeg en doeknekt in heur mandje en haar t nait meer.

Ook dokter wos t nait.

’t Beste is, k hold heur hier, geef heur n roesje en kiek in t haalsgat, wat heur dwaars zit.’

‘Tegen haalf drije kinnen j’heur wel weer ophoalen.’

Mor ons hoeske is gain wachtkoamer, want dou wie mit n lege mand en zunder Coco weer in koamer stonden, vond n springerge, ongeduldege Wietske, zai was nou aan de beurt.

t Verzet wel de gedachten en as wie mit ons baaident, elk aan kaante van n rekboare tienmeterliene in dichte mist deur t natte gras bozzeln, kom k weer langsoamaan bie mien pozitieven. t Kin ook, dat t onzichtboare leger swaarte kraaien, dat zok aargens tussen t wandelpad en Zuudloarderweg de kelen schor schraifde, doar schuldeg aan was. Iezelke geluden, dij in noavolgen van Hitchcocks ‘Birds’ nog aaltied n soort van angst bie mie tewege brengen. Elk mement verwachtte ik den ook dat dij grote swaarte jongens vanachter t ondeurzichtege mistgedien as moderne drones op ons òf zollen kommen vlaigen. Mor dou t inains moessiestil wuir, kreeg k toch zo’n vrumd gevoul en k vruig mie òf:

‘Zollen zai n aander slachtovver vonden hebben?’

Ook dit keer was t weer Wietske, dij stief aan de liene en doardeur mie weer bie de les trok, deur over de bulten van t eerappellaand te boundern.

‘Hé, doe, huifst gain eerappels te ruden.’

Dat ik nog aaltied opzoadeld zit mit olde, persoonlieke herinnerns over ‘lutje eerappeltjes zuiken’ en nog verder in tied verstopte beelden van mien voader, dij op zere knijen en klonterge handen over t laand kroepen mos, kon t levenslustege hondje ja nait waiten.

Op terogweg zai k n allaainvlaigende, jammernde kievit en denk:

‘September lopt op t ìnde, bistoe nog nait op raaize noar t zuden?’

Pas as t vrust, lees ik n ketaaier loater.

Vlak bie hoes gaait Wietske in slootswaal nog even deur d’achterpoten en blift ongelokkeg kiekend mit n keudeltje aan n spiertje gras zitten.

‘Moust ook mor gain gras vreten,’ zeg ik.

Gras verteert nait en dus krigst n keudel aan n taauwtje. Gelokkeg kist dat mit n keukenpepiertje oplözzen.

De stap over n tiedsbrogge van drij uur is in dit verhoaltje zo moakt.

Coco is net weer thoes. De doaders binnen vonden, twij grassprietjes.

Hou t nou mit ons is?

Wie binnen bliede dat t aal goud òflopen is. Coco is nog wat wankel van verdoven en zöcht heur weg weer deur t hoes, mor noar kattengras kin zai nog laank blieven zuiken.