Katte

Zomor inains was e vot, ons Mieke, ons laive katte, of beter zegd: Zwoantje heur laive katte. Want katte en ik, wie bennen nait zo in ain joar mit zien twijbaaident.
Nee, din Zwoantje, mien laive vraauw. Dat is kop en kont. Ik mag gain kwoad woord over katte zeggen. Ik mout t alderdeegs dulden lu, dat e bie ons op bèrre ligt, joa op t voutenènde, mor toch, op bèrre. En hai wil ook aaltied bie mie op schoot springen en din mor mit zien noagels aan t pulen. Nee, ik mout der niks van hebben, van dat kattebaist.

En zo mor inains, was e vot, veurege zundagmörgen. Zo luip e nog mit steert in de locht te speren en zo was e vot. “Woar is Mieke”, zee Zwoantje. Mie vaalt dat messchien noa n weke op, mor Zwoantje haar t vot deur. “Zeker even in de zunne boeten” zee ik. Mor om twaalf uur was e nog nait weerom. Ik mout eerlieks zeggen lu, ik vond t nait onschier, zo mor inains dat rötbaist vot. Gain noagels meer, gain gedraai om de bainen, gain gehìnneweer van in hoes en weer der oet, messchien kwam e wel haildaal nait weer, mor dat duurde ik nait haardop te zeggen.

“Zuiken” zee Zwoantje. En wie gingen aan t zuiken. Eerst in hoes. Ale kasten open en ik mos ook roupen: “Mieke, Mieke, Mieke”. En dat mos ik òfwisselen mit: “Poekie, poekie, poekie”. Mor of wie nou Mieke of poekie ruipen, hai bleef vot. Ale kasten deden wie lös, gain katte. Wie keken onder bèrre, onder de dekens, gain katte. Wie keken in ale houken en goaten, gain katte. Ik mos alderdeegs van Zwoantje op zolder kieken, woar wie dij dag nog nait wèst waren en wat òfsloten was. “Mor doar kin hai ja hailemoal nait komen; hai kin toch nait dwaars deur n deure hìnlopen, dij ook nog op slöt is”. “Kinst nooit waiten”, zee Zwoantje, woarmit ze in ain gooi ale tot din tou bekinde natuurwetten op de mìsdobbe smeet.

Dou mozzen wie boetendeure aan de zuik. Ik wol eerst nog mit t padschovvel in ale bozzen en stroeken haauwgen, mor t bleek, dat ik mit dij aanpak zolliciteerde noar n kletse op mien kop mit dij aigenste schovvel. Nee, wie mozzen hail veurzichteg mit onze handen ale takken en bloaren optillen en der onderkieken. Touglieks mozzen wie din de toverwoorden Mieke en poekie oetspreken. Volgens mie was t zo, dat as e nait op Mieke reageerde, hai din ook wel nait aansloagen zol op Poekie, mor goud, volgens Zwoantje mos dat zo.
Mor hou wie ook zöchten en ruipen, hai kwam der nait aan. Doar waren we mooi schier mit. Wie wollen der s nommerdags nog even op oet, mor dat ging over. Katte kon es weerom komen. “Mor din redt hai zok toch wel, aans bennen wie toch ook wel es vot” perbaaierde ik nog. Nee, dat kon nait. Zwoantje gaf zok gain tèl rust, as ze aargens aans wezen zol, zee ze. Doar was ik mooi kloar mit. En zo lu bennen we d haile dag in de weer wèst. Wie hebben nog twij moal de speurtocht deur t hoes ondernomen. En ik leuf wel vaar moal in toene. Op t lèst lu, mos ik mit n bakje mit brokjes aan t rappelen in toene en intied aalmor poekie en Mieke roupen, zain je t al veur joe? De buren wel, dij zaten in toene en dij haren verdorie dik lol. Tegen t duusteren bennen we nog es even aan t lopen west. Om te kieken of t aarme baistke messchien veur mets aan de kaante van de weg lag. Mien voetballen op televizie schoot der vanzulfs bie in.
En din de nacht lu. Zwoantje vuil op t lèst in sloap, noadat ze mie mit heur gedraai goud wakker holden haar. Ik mos der elk uur òf en boeten kieken of katte messchien veur deure ston.

Wat n nacht lu en wat n katte. Anderdoags s mörgens kwamen wie sloaperg in koamer. Zwoantje vot weer noar boeten. Gain katte. “Poekie, poekie”. Inains: “Maauw”. “Mieke?” “Maauw!”. t Geluud kwam oet de keuken. Wie aan t luusteren en joa hur, doar zat e. In t keukenkastje. En doar haren we al vaaier moal keken. Haar e zok achter de soeppane verstopt, dom baist. En joa hur, hai haar in de soeppane zien aigen soepie kloarmoakt, mit balen, lekker hur . Zwoantje ging vanzulf vot mit katte aan t omgleren en ik, joa ik kon mit de soeppane aan de loop, omreden Zwoantje kin doar nait tegen.

Luuster hier noar 27 Zwoantjes, veurlezen deur de schriever zulf