Karel

Elke zundagmörn, lopt tegen dezulfde tied, n wat ollere man laangs mien roam mit n lutje hond. Mainsttied aanliend, mor soms lopt t hondje lös en runt din veur mien hoes over t veldje.
Veurege week kwam ik touvaleg mit de boas van t hondje aan de proat.
“Karel hait e”, zee de man, zunder dat ik noar de noam van t hondje vroagd haar.
“n Schiere noam”, zee ik, “dij heur je nait voak veur n hond”.
“Nee, dij heur je zeker nait voak. t Is n teef, mor om nou aal Karolientje over t veld te roupen, doar vuil ik mie toch n bedie te veul keerl veur” zee e.
“Dat liekt mie ook niks”, antwoorde ik, “mor woarom hemmen joe heur aiglieks Karel nuimd”, vruig ik, want mien nijschiereghaid is nog goud gezond.
“Ze is nuimd noar mien swoager” zee e.
“Vanzulf” zee ik, as of t hail normoal was dat elk en ain zien hond noar femilie nuimen dee.
“Joe zellen het meschain nait leuven willen, mor mien swoager was net as dij hond van mie; as je hom lait lös lopen, din ging e der vandeur. Noa n dag of wat kwam e din weerom. Aal zien geld der deur jagd, verzopen denk ik….. en vraauwlu, mor ja, dat kin k nait bewiezen.
“En joen hond din?” vruig ik.
“Krek t zulfde”, zee e, “as je heur lös loaten, begunt ze wat te snuvveln en veur en al eer je der aarg in hemmen lopt ze vot, net als Karel …, mien swoager.
Doar kwam mien vraauw achter. Zai kwam lest t hoes binnen runt, ging in stoul zitten en zee: Joop, want zo hait ik…, Joop, dij röthond is net Karel, as e kaans krigt gaait ze der vandeur. Ze vertelde mie ook nog dat ze de haile mirreg as n haalf male achter hond haar lopen aanrunnen”. En van òf dij dag meneer, nuimen wie heur Karel”.
“O, hail origineel”, zee ik.
“En dat is nog nait alles”, zee e, “Karel, mien swoager din, woont òf en tou n zetje in zo’n tehoes midden in de bossen, joe waiten wel, veur minsen dij soms de weg kwiet binnen” en wees doarbie mit n wiesvinger noar zien veurheufd. “Lest ston e doar gewoon in hoeskoamer te pizzen. Dat mag doar apmoal, dat vinnen ze nait aarg. Ze roemen boudel op en doun net of der niks is gebeurd. En je kinnen t leuven of nait, mor mien hondje dut het nou ook. Dat is toch allerbenaauwdst meneer? Zeg nou zulf. Ik wil, al zo laank hai mit mien zuster traauwd is, dat ze hom veur aaltied opsloeten. En nou kin ik nog ais van veuren of aan begunnen mit dizze Karel”, wiezend op zien hond. “Soms meneer, bin ik dij duvelderij mit hond zo slim zat, din dou ik heur raim òf en denk: runnen Karel, tot over twij weken, loat mor es goud zain dast op mien swoager liekst. n Gekkenhoes veur honden is er nog nait en bie mien swoager maggen ze gain hond hebben, aans haar k heur al laank noar hom tou bròcht en zegd dat e zien hond vergeten was”. Dou pakde hai Karel op, aaide heur ais flink over kop en zee: “mor soms is ze best laif hur”.
“Dat hebben joe zeker nog noeit bie joen swoager doan hè?” zee ik en laip laggend noar binnen.