Kapitalisten

Veurop n geveltje van n winkel ston: Goede waar en klein gewin, daar ligt verborgen zegen in.
Ik docht: As dat verborgen is, hou wait dij man dat den.

Slagter Telkamp haar niks op zien geveltje stoan.
Mit twij sìnten op buutse stapde ik noar binnen en legde aal mien geld op teunbaanke.
“k Wil wel even n plakje worst hebben”, zee ik.
Hai snit n plakje oaf en wil t geld oppakken mit zie vette vingers en zegt: “Woar is dij aandre sìnt.”
Ik zee, en ik wees even, “noast dije.” “Nee he he, n plakje worst is drij sìnten”, zee e.
“Snie der mor n stokje oaf”, zee ik.

Hai keek wat vaals en zee: “Wat mot ik doar den mit doun, vertel mie dat mor even.”
Ik zee: “As t nait waist, geef mie t mor.”
Hai wol mie net n pooke mit t mes geven toun belle ging, en der komt n vent in.

n Echte stappertje, docht ik. Hai gaait recht op teunbaanke aan, rammelt wat deur zien porremenee en glid der n stuuver op.
“n Plakje worst, Telkamp”, zee e.
Dij geft om ‘mien’ plakje en schoft ‘mien’ sìnten noar om tou.
‘Baron Groenix van Zoelen’ greep t wisselgeld en klapde de deure achter zok dicht.

Ik zee: “Ik was hier t eerste en dat was mien plakje, en doe hest om mien drij sìnten geven.”
Telkamp was nou haailmoal vaals, hai knoeit drij sìnten oet kassa en gooit ze noar deure tou.
Ik mit sìnten der oet.
Dat was eerste en léste keer dat ik mit meer sìnten oet n winkel kommen bin, as dat ik der mit inging.

Veul loater vertelde mie n vent in n swaarde jurk en n wit slabbetje op de borst, dat der gounent binnen dij der zunder sìnten ingoan en mit de haile kassa der oet kommen.
In Engeland nuimen ze zo’n vent n looier. Ik docht; knooier zal wel, Telkamp kin dat ding ja wel aan teunbaanke vast spiekern.

N.B. dij t mainste geld het, krigt veurrang.