k Wil gain jaze
Stènnend luit de vraauw zuk noast mie op n stoule zakken. Heur bosschoppentazze zetde ze dernoast en vlijde doar n handstok overhen. Van opzied keek ik heur ais aan. “Binnen ie muide?”, vruig ik om n proatje te begunnen. “Joa man, kiek ik loop nait al te best zai je”, en ze wees op heur handstok. “Mor gelokkeg kin k hier even uutpoesten. Mien man komt ter votdoalek aan. Hai kikt nog even in n aander winkel.”
Uut n paskoamer kwam mien vraauw teveurschien. Ze har n schiere rok aan mit n goud biepazende bloeze. t Ston heur biezunder goud.
“Wat vindst tervan?” vruig ze mie. Mor veur ik antwoord geven kon, zee t mins noast mie: “Dat staait joe schier, mevraauw. Ik zol t mor kopen.”
“t Kin der goud mit deur,” klonk ook mien goudkeuren, “dat zel wel n kabbe geld kösten.” “Binnen ie ook al zo aine dij gain geld aan goud uutgeven wil. Is joe alles wat joen vraauw kopen wil joe ook te duur?”
“Dat vaalt wel mit, hur,” holp mien vraauw mie. “Hai vragt dat allaine mor om mie te ploagen.” En ze verdween weer in t pashokje. “n Schiere vraauw mag best wat geld kösten,” zee de vraauw tegen mie, “ie mouten nait zo op de sinten zitten.”
Ik huil mien scholders op. Woar bemuide dat mins zuk mit?
“Mouten ie zulf niks hebben?” vruig mien noaberske, terwiel ze mit soeterg gezichte noar mien wat voale zummerjaske keek.
“Ik wol mie n nije drijkwart winterjekker kopen,” zee ik, “dij binnen slim veurdaileg, mor mien moat is der nait bie.”
n Laange stoatege man was bie ons stoan goan. “Moi Piet. Ik bin hier even zitten goan. Hier hebben ze teminsten stoulen.”
“Mooi,” zee de man, “ik kon in dij aander winkel niks vinden. Ik heb ook ja niks neudeg.” “Joa mor, t nou is uutverkoop en din kin je nooit waiten. Doe hest nou niks neudeg, mor t kin best wezen dast over n poar weke wel wat hebben moust en din is t stokken duurder,” zee de vraauw. “hier hangen schiere drijkwart jazen. Nait aal te duur. Dizze meneer zien moat is der nait bie. Kiek doe ais of der aine is, dij die paast.”
“Ik wil gain drijkwart jaze.”
“Mor ze binnen nou veurdaileg en doe hest ja gain drijkwart jaze.” “Ik mag n drijkwartjaze nait lieden.” “Dizze meneer mag ze wel lieden en dat liekt mie n mederne kirrel tou. Doe bist ja aaltied zo olderwets.”
“Ik heb jazen genog. Twij leren jekkers en veur de winter heb ik n poar laange jazen.” “Mor ze binnen nou ja in d’aanbaiden,” ging de vraauw mit stimverhevven wieder. “Kin ik joe meugelk van dainst wezen?” vruig de winkelbedainde dij noar ons tou lopen was. “Help doe mien man ais aan n schiere, veurdailege drijkwartjaze, miejong”, kommedaaierde de vraauw.
“Ik wil gain drijkwartjaze. Ik heb jazen zat!” “Trek toch mor ais aine aan. Zelst zain hou goud of die dat staait”, ging de vraauw wieder. De winkelbedainde trok n jaze uut t rik en langde dij de man tou. “Even veur de moat,” zee e. De kirrel trok de jaze inderdoad aan en bekeek zuk in de spaigel. “Ik mag zo’n jaze nait lieden,” zee e weer, “ik heb jazen genog.” “Mor ze binnen nou ja veurdaileg.” t Was of de man flaauw wer van t gezoes. “Pak hom din mor in, miejong.” En tegen de vraauw: “Hest sinten genog in dien poddemennee?”
De vraauw greep in heur tazze en begon heur geld te tellen. “Ik kom net n poar tientjes te kört,” dailde ze mit.
“Nou dat komt din net goud uut. Din kinnen wie dizze jaze nait kopen.”
“Ik vind t wel zunde dast doe hom nait hebben wilst. Ik heb nog wel meer geld.” t Was of de man n licht opging. “Hebben ie hier wc?” vruig de e aan de winkelbedainde. Dij kreeg n verboasde trek op zien gezichte.
“Kiek, in heur knip het ze nait genog, mor ze het op n aander stee nog wel geld, mor din mout ze even noar de wc,” verdudelkte de man. De vraauw wol al in t inde komen. “Waist zeker dast dij jaze hebben wilst?”
“Ik wil dij jaze nait hebben, mor as t doe zo deursoezen blifst, din kin meneer hom ja wel inpakken.”
“Ast doe hom eerlieks nait hebben wilst, loat hom din mor hangen. Mor ze binnen wel slim veurdaileg.”
De winkelbedainde hong de jaze weer op t rik en keek in t ronde of e n aander klant vinden kon. “Kom op,” zee de vraauw vranterg, “ast doe toch nait wilst, din goan wie noar huus. Hoal d’auto mor. Ondertuzzen loop ik stroade uut, din kinst mie oppikken.” Ze ging stoan, pakde heur madde mit bosschoppen en leunend op heur handstok schoevelde ze de winkel uut.
