Joakob (1)

Elk dörp het ter wel ain. Zo’n oaventuraaier, ain dij ales kin, veur de duvel nait baang en dij veur elkenain kloar staait. Bie braand en ongelukken rond runnen om hail boudel te regeln. Joakob. Hai zat bie verwillege brandweer en zulfs nog n zetje bie reserveplietsie. n Aldernoarst drieste en drokke kurendriever. Elk kin hom van zien fratsen, kuren en maaljoagerij. t Leste gaf nog al ains perblemen. t Paasde nait haildaal bie t blaauwswaarde plietsiegoud.
Commandant van plietsie ien t dörp was din ook nait zien grode vrund. n Echte plietsie, grof pestuur en wel twij meter laank. n Ronde snoet mit doar boven n dikke toef vlammend roodachteg melkboerenhonde hoar. Hai was dudelk boas, stroalde van hom òf en hai kon haildaal nait mit minsen omgoan. Dizze hampel van n Grunneger haar dit nait van hoes oet mitkregen. Aarger nog, hai was n stoense govverd en aldernoarst aigenwies. Benoam t leste bezörgde hom mainsttied n hail bult waark. Doarnoast moggen ze hom groag nittjen. En t vervelende ien n dörp is dat joe mekoar aal weer tegen t lief lopen. Ze zaten baaid op biljartverainen. ‘Gezelleghaid’, n klókje en leste proat ien t dörp was wel zo belangriek as tegen baal aan steuten. As plietsie derien kwam, was Joakob t maisttied dij hom mit veul keboal ienhoalde.
“Hest zwien mit dien piel en boog zeker ien t achterhoes loaten, veurdat zuk der dommee ain zeer dut?”.
“Nee, ik bin op fiets”, bromde hai nareg weerom.
Kloar was t, en t begon nog mor net. Zien oetkiek kreeg aal gaauwachteg n aander kleur noa n poar klókjes en wat rondjes om t biljart.

Hai was der om te winnen, dat mos en kon nait aans. Doarnoast kon hai aldernoarst maal tegen zien verlais. Hai was ain en aal biljart ien zien haile doun. Studdelde en schoof mit aarms, bainen en vouten. Zag en heurde haildaal niks. Joakob raip aal n moal: “Zwienen binnen aal laank onder t biljart vot hur.”
Op n mirreg greep Joakob ien ainen baal van t biljart, net veur e tegen n aander steuten zol.
“Hai speult nait eerlek, hai stöt aan t biljart en schoft der onder mit zien vouten baal tegen d’aander aan”, zee Joakob. Plietsie zien toef vlamde ien t ìnne. Hai börg biljartstok op, brulde gramniedeg tegen kastelaain: “Betoalen”, en ging vot.
En hai kwam aander moal gewoon weer of der niks gebeurd was. Wel docht hai , k zel ze wel kriegen, wacht mor ains of. n Moal soavends loat, noa vergoadern van vogelverainen, mos hai mor even ien kroug kieken. Of krougholder wel op tied sluten ging. En hai wis dat Joakob veurzitter was van verainen. Braandde nog licht en hai kon din vot nog even zain wel der nog waren.
“Kom der bie man”, zee Joakob, “zo loat nog bie stroat. Ober, hai zigt ter noar oet dat e wel geern ain lust, dou hom der mor gaauw ain van mie ien”. Aiglieks wol plietsie nait, mor dit was krekt zien gevuilege plek. Zien dainst was òflopen en ain kon ja gain kwoad. Achterof haar e dat nait doun mouten. t Werden n poar meer. Aanderdoags wis elk ien t dörp dat t oareg mooi goan haar ien kroug. Der fietste n plietsiecommandant bie stroat mit grode plaaisters aan kop, en der is hail dudelk n zeer oor te zain.
Hou t krekt goan was, wer aal doagen aans.
Der kwam aal meer bie en wer zegd dat Joakob noa de neudege rondjes von dat plietsie zo nait meer ien zien goie goud op zien fiets over stroat kon. Hai mos eerst mor zain loaten dat e nog op fiets komen kon. Zien fiets wer noar binnen hoald en boven op t biljart zet. Doar mos d’Hermandad onder grode konsternoatsie op zien fiets kroepen. Dou is der n hail baarg nait goud goan. Der mos zulfs n dokter van ber hoald worden. As joe Joakob leuven motten, haar dokter hom aldernoarst wis opereerd. Allinneg plietsie haar gierd as n moager zwien dou zai hom handvat oet t oor trokken. Der mos zulfs nog ain noar dokter zien hoes veur nog n volle puut kramkes. Wazzen nait genog om plietsie zien dikke kop bienkander te krammen. En der wazzen ook gonnent dij heurd haren dat t mor goud was dat plietsie der n bel op haar. Doar was t stuur hom ien t gat stoeken bleven. t Zitten zol hom no wel stoer ofgoan. Joakob haar hom pootje flippen loaten, dou plietsie mit fiets kroug oet zol, wer der aal zegd. En zo ging t mor deur. Der kwam gain ende aan. Eerstkomende weken was der din ook nait veul plietsie bie stroat.
Ook bie vogelverainen haar Joakob nogaal ains wat ommaans. Aal joar dee hai mit n kammeroad t enten van knarries van elkenain. Tegen n pokkenvirus. Zai wazzen hier voak n beste zet mit onderwegens. Dronken mainsttied bie elk kovvie en n klòkje slougen ze ook nait of. “Omreden minsen doar zo op aandringen en din heb je ook gain wurms”, zee Joakob.
Op ain van dizze verziedes kwamen ze bie t hoes van Kees. Kees zien vraauw, n nuvere stadse pronksteert, dee lös. Ien ‘hooghollands’ vroug ze: “Wat komen de heren doen?” Joakob stak haand oet en zee dat e soamen mit zien kollegoa dokter van t veetrinaire team knarries n prikje geven kwam om ze te behoeden veur wel hail aarge dodelke zaiktes. Ze trok heur wenkbraauwen op en zee: “Ik ga de heren wel even voor naar de volière.” “Zitten ze nait gewoon ien t hok din?” vroug Joakob. Ze begreep hom nait.
Doar aankomen: “Kunnen de heren zich redden en blieft u straks ook thee?” Jaokob keek heur verbilderd aan. Op n menaaier of dokter gain goud nijs het, dit gaait zo mor nait, dat of ze wel wis dat zai ook n prikje mos. Ze was der glad ondersteboven van: “Kees heeft dat niet gezegd en ik ben gezond.” Doch Joakob wol nait om liek. “t Is aal ien t belang van medieze zoak en mevraauw kin der nait onderoet. t Dut nait zeer en der overkomt joe niks van, en t mot ien bil. Mevraauw mag zulf ain oetzuiken en aanwiezen en wie kieken din baaid even aander kaant oet. Je mag ook t eerste aan beurt, veur knarries aan.” Der was gain tied van noadinken, ze dee t rokje n endje omhoog, dee kop aander kaant oet en wer oareg rood ien haals. “Waarm is t hier nait”, zee Joakob, “of liekt dat zo.” Hai haar n vaste haand van enten, ‘permanent’ en ‘waterproof’ ston op t entraif. Ien kroug zee Joakob noatied dat aal wat dij eelske flotter zeggen kon was, dat t nait zeer doan haar. Der was gain thee noa t enten, en of de heren er zelf uit kwamen. “Kleur was vot en ze was wat blaik om snoet, entstof waarkte aal”, zee Joakob.
t Was nait oet te leggen aan Kees, dou zai soavends noar ber zollen. Kees keek din haitied geern even noar zien vraauws billen as ze heur nachtpon aan dee. Dij oavend was wel n alleriezelkste ervoaren. t Zain van heur zaachte ronde billen en ien ainen n verrazzen, ‘moi’ ston der. Hai was verbilderd en wis nait wat of e zag. Dit was hom teveul, en hai wol haildaal gain wait hebben van heur oetleg hou knarries wel nait ent worden mozzen. Hai haar doar gain begrip veur. Kees kwam doarnoa nait meer op vergoadern van vogelverainen. Hai zee aan t ende van t joar op. Zien vraauw kon nait laanger over vogels, begreep elk.