Jannes

Soepel glit snit van t plouge deur t vette grieze klaai, t laand mout om.
Jannes achter t plouge wrift mit n rode buusdouk zok zwaait veur d’kop weg.
Man, man wat ist ook ja hait vandoage t haar best n beetje koeler wezen mogt.
d’õlle belg dij t plouge trekt het ook waarm, sloom zet e ain bain veur ander.
“Vot peerd” rópt Jannes, loop ains wat haarder dammee komt Kloaske mit brood en kovvie en den wil k dit stok laand om hebben.

Hai wil Kloaske zain loaten hou ain flinke knecht of e wel is.

Jannes was al verschaaiden joaren bie boer Hartman in dainst, en dij kon hom mit n gerust haart zien gang loaten goan, want Jannes wis as gain aander wat e te doun haar op d’boerderij.
Boer was den ook slim wies mit zien knecht.
Ook d’boerin was in heur nopkes mit Jannes, as der in t veurhoes zwoare meubels verploatst worden mözzen of der mös wat aan d’muur spiekert worden, Jannes was nooit te beroert om te helpen.

As kwoai jong van vieftienjoar was e bie dizze boer in dainst komen en t zat votdoarlek goud tussen boer en knecht.
En Jannes haar den ook nooit n andere boas had.
Ast goud is mout je t goud loaten, want bie ain vin je wat, en bie ander loat je wat.
En zo waren d’joaren stiekom veurbie goan.

Jannes was nait zo jong meer, tegen d’daarteg was e en nog altied vrijgezel.
Toch was d’r niks mis mit hom, groot en braid was e, en mooi bos hoar op d’ kop, nee? doar lagt nait aan.
Ook ging e geregeld op stap, dansen op zotterdagoavend in t dörpshoes, en den haar Jannes noa òfloop voak n wichtje noar hoes bröcht.
Mor vaste verkeern, nee dat haar e nooit had.

Jannes keek d’weg òf, en joa, doar zag e Kloaske aan komen, d’wind sleulde mit heur koperkleureg hoar, en heur rok wapperde om d’bainen.
n Waarm geveul bekroop hom, dat geveul haar e al van òf d’eerste dag dat Kloaske bie d’boerin in dainst komen was, drij moand was ze op d’boerderij as maaid veur dag en nacht.

“Moi Jannes” zegt ze blied” en löpt over t dam t laand op, “k heb wat eterij veur die”.
Ze zet körf mit eterij op grond, hoalt d’r geblokte theedouk oet en begunt d’ inhòld oet te pakken.
“Ho…”, ropt Jannes tegen t peerd dij prompt stoan blift, as e t peerd d’hoaverzak om doan het, gaait e op t plouge zitten en kikt noa Kloaske dij hom n komke kovvie inschenkt.

Zien gedachten dwoalen in ains òf noar zien olderliekhoes, veur zien geest zugt e voader en moeke.
Baaiden bin al dood, eerst voader, en twijjoar loater was moeke sturm.
Zwoar was hom dat òfschaaid vaalen, veuraal toun Aaltje, zien zuster mit heur man weer noar t Flevopolder ging, en hai allain in t olderliekehoes achter bleef.

“n Kwartje veur dien gedachten”, laagt Kloaske, Jannes schrikt op.
“Wolst dat echt waiten” vragt e, “joa noaturelk” ik ben harstikke nijsgiereg” zeg op woar denkst ze aan.
Jannes bedenkt zok even en zegt “ik zat te denken òfst zotterdagoavend wel mit mie noar dörpshoes wilst doar komt noamelk n orkestje ken we mooi wat dansen mit ons baide”.

Kloaske kikt hom aan, heur bliede lach verstompt en d’ogen kieken ernsteg.
“Ik en doe noar dörpshoes? Mainst dat echt” zegt ze mit n zaachte stem.
“Joa” zegt Jannes dij zok wat onzeker begunt te vuilen, “dat main ik echt, mor?… as nait wilst zeg mie dat den gliek den wait k woar k aan tou bin”.

Kloaske kikt hom aan en gaait noast Jannes op t plouge zitten.
Ze pakt zien haand, en zegt “joa heur Jannes ik wil groag mit die noar dij dansoavond”.
Bliede legt Jannes zien aarm om heur scholder en trekt Kloaske tegen zok aan.
Zo zitten ze doar biemekoar twij jonge mensen dij d’toukomst bliede te gemout goan.
En baaide vergeten ze dat d’r dizze dag nog volop waark te doun is, op t laand en in d’boerderij.

Augustus 2003

(Noaschrift van de redaksie: Mit dit verhoal dee Alberta mit aan de Grunneger Schriefwedstried van de gemainten Pekel, Veendam en Menterwolde in 2007, t leverde heur in de categorie Proza de twijde pries op.)