In wachtkoamer

t Is al slim drok in nijmoodse wachtkoamer as ik mit mien kat binnen kom.
“Goie-oavend”, zeg ik, as ik deur achter mie dicht dou.
Der binnen n poar dij wat mompeln, wat n groet veurstellen mout.
Ik blief bie deur stoan en aan koppen kin k zain dat ze echt nait veur mie opstoan zellen. Ik verwacht dat ook nait, omreden ik dat zulf ook nait doun zol.
Mor dat kin mie niks verröddekonten; as der dommit ain noar spreekkoamer gaait, kom ter n plek vrij en kin k ook zitten.

n Olle vraauw kikt nijschiereg en mit n kennersblik in mien kaddemand. “Zai is zeker nog nait zo old?” vragt ze terwiel dat ze mit heur kop richten mien kat knikt. “Nee hur”, antwoord ik mit veul ironie in mien stem, “dizze kat is pas vattien joar old.”
De vraauw gaait vlug weer rechtopzitten en kikt vergrèld noar boeten. n Wichtje mit n gries knien op schoot het grode muite nait te laggen.

Ik kiek ains in t rond. Echt n wachtkoamer, bedenk ik mie. Aan muur haangt n poster woarop staait hou ik mien hond eten geven zel. Jammer dak gain hond heb, want t zugt der lekker oet. Mien moag begunt dudelk te moaken dat ter nog niks in zit. Ik haar ook ja gain tied om te eten. As je nait tot n uur of elven ‘s oavends in dizze wachtkoamer zitten willen, mouje der al hail vroug bie weden. En ook al heb ik mie hoast, wachtkoamer zit aan kop tou vol. Ik kin nait begriepen dat ter zoveul hoes-daaiern binnen dij juust vanoavend noar veearts mouten. Kinnen de baaisten din nait op n aander moment zaik wodden?

Mien kat loat maarken dat ze genog het van t laange wachten. Zai miauwt dat ze noar hoes wil, mor dat kin ze wel vergeten! Ze mag mie aiglieks wel dankboar weden dak nou even tied veur heb.
Links in houk zit n keerl mit n grode swaarde hond dij hom aankikt mit n baange blik in zien ogen.
Noast hom d’olle vraauw mit heur stofzoeger dij veur n teckel deurgoan mout.
Aan t enne van baank zit t gries knien mit t wichtje onner zuk. t Wicht kikt mie aan of ik messchain nog n grapke moaken goa, mor ik wait even niks. Aan overkaant van baank zit n vraauw mit heur lutje zeun. t Jong mout wel hail veul van zien rooie jonge katje holden want hai smoort hom zowat, zo stief holdt e hom vaast. t Katje zugt de hond wel zitten en perbaaiert mor aal bie dat swaarde monster te kommen, mor t jong knipt nog wat haarder zodat t lutje baaist mit tong oet de bek, haildal nait meer bewegen kin.

Mor de grode hond het heur al in de smiezen en dut haard ‘woef’ om t mormel te vertellen dat e nait te dichtbie hom kommen mout. Teckel van d’olle vraauw denkt ter geliek zo over en dut hail haard ‘kef’.
“Stil, stil doe” ropt ze en de geheurzoame teckel keft gewoon deur.
Noa vief menuten “stil” en “kef” is t weer rusteg.

Der binnen wat geluden te heuren dij der op duden dat het slachtoffer dij bie dokter is, weer noar boeten mag. Deur noar ‘de hel veur hoesdaaiern’ gaait open en de boas van de swaarde hond gaait stoan.
Zien hond nait: “ik goa nait”, zeggen d’ogen van t daaier. Intussen lopt der n vraauw oet de spreekkoamer mit n lutje hond, dij blied is dat e het overleeft het.
De man sleept zien kaalf spreekoamer in. De hond kikt nog even mit n doodsbaange kop richten wachtkoamer, as deur achter hom sloet.

Ik goa zitten op plek dij vrijkomen is. Mien kaddemand schoef ik onner baank. Het miauw oet de mand moakt dudelk dat mien kat der nog aaltied nait bliede mit is, mor zai het pech: ik denk ter nait over om nou vot te goan.
d’ Olle vraauw en heur teckel kriegen nou ook wat last van zenen, wat dudelk moakt dat zai votdoadelk ook martelkoamer in mouten.
t Knien loat intussen ook maarken dat het t haile gebeuren hom nait kold let. Hai perbaaiert mor aal van schoot van t wichtje te springen om, as e kaans krigt der vandeur te goan. Mor zai geft hom dij kaans nait. t Knien kikt mie aan en geft mien knipoog. Ik knipoog weerom en zai dat t baaist der spiet van het dat hai zo neudeg knien wodden mos.

Deur van spreekoamer gaait alweer open en t kaalf komt springend van bliedschop noar boeten. Elk en ain krigt n lik van hom en ‘woeft’ noar d’aander daaiern as of e zeggen wil dat ze nait baange huiven te weden.
d’Olle vraauw gaait stoan en tilt teckel aan zien haalsbaand op. t Aarme daaierke krigt even gain lucht meer en veur hai t wait ligt e op toafel van dokter.

Even loater heur ik hail haard gekef en gepiep oet de spreekoamer. “Teckel wordt dood moakt”, is mien eerste gedachte. Din heur ik n stem dij “stil” ropt. Het gekef gaait in dizze gevallen gewoon deur. Noa zo’n drij menuten drok gekef en gepiep is angstaanjoagend stil in spreekoamer wodden.
‘Hai is nou hardstikke dood’, denk ik bie miezulf.
Din gaait deur van dokter inainen open en d’olle vraauw mit n hail baang kiekend hondje komt noar boeten. “Hai mos in-ent wodden”, zegt ze. Asof wie sums denken zollen dat ze t daaier dood muiken.
t Wichtje pakt heur knien vast as of t heur aigen kind is en lopt spreekoamer in.

t Is al minder drok in wachtkoamer wodden. Allain t rooie katje is der nog mit zien lutje boas en de moeke van t jong. Zien moeke woarschaauwt hom dat hai het katje verkeerd vast het en dat het daaierke dat nait leuk vint. Mor t lutje jong vint t wel leuk en drokt t katje nog haarder tegen zuk aan. Gelukkeg zugt zien moeke dat en pakt t daaier van hom over.
t Lutje jong is t der nait mit ains en zet zien luudspreker open.
Nog gain twij sekonden loater het hai zien katje weer in d’aarms. t Aarme baaist haangt nou ondersteboven in n holtgreep van dij etterbak.

Ik denk dat dokter veur vanoavend nog aander plannen het, want noa twij menuten gaait deur alweer open. “Mooi”, denk ik, “dat schut lekker op”. t Wicht mit heur knien komt noar boeten. Zo te zain is der niks aargs gebeurd.
De sikkom-leste-slachtoffers van vanoavend goan noar binnen en din is t stil en leeg in wachtkoamer. “Zo, dommit binnen wie aan beurt” zeg ik tegen mien kat.
Ik krieg n miauw weerom as antwoord.

Omreden ik mie zo aargerd heb aan dij lutje etterbak, dreum ik dat hai zulf mit n grode spuit deur dokter in-ent wort. Zo’n haile grode, dij dwaars deur je hin goan. Ik heur t jong schraauwen en ik kin n glimlag nait onderdrukken. Ik wort opschrikt as deur weer opengaait. t Etterbakje leeft nog. Ze kommen mit zien drijen spreekkoamer oet, moeke nou zunder centen.

Ik pak mien kaddemand en goa noar binnen.
“Goie-oavend”, zeg ik en de zet mand mit inhold op operoatietoafel.
“Hallo”, zeggen dokter en zien assistente touglieks.
“Wat is de naam van de poes?”, vragt de assistente mie.
“Poes”, zeg ik.
“Oh, mooie noam, hou kom je der op”, zegt de assistente, zunder gevuil veur humor.
“Ik heb ook nog n hond” zeg ik “en je mag roaden hou dij hait” zeg ik tegen heur.
“Hond zeker” zegt ze, zunder twiefel in heur stem.
“Zai mout weer in-ent wodden tegen kaddezaikte”, zeg ik, wiezend noar Poes.
“Wel?”, vragt de assistente.
Ik krieg het gevuil dak verneukt wor mor veurdak kin antwoorden: “mien knarrie”, zegt ze: “oohh Poes, haha, ik dacht al” en nemt de patientenkoart van Poes oet de koartenbak.
Dokter vuilt intussen Poes over heur buuk, kiekt in heur oren en lustert even noar haart en longen. Dit pakt hai t spuitje dij zien assistente al veur hom kloar moakt het en hail veurzichtig drukt e de noald in t vel van Poes.
“Miauw”, zegt Poes en ik zeg ,”rusteg mor.”
“Kloar” zegt dokter en aait t daaierke over rug.
Ik dou Poes weer in de mand. De assistente vult de patientenkoart in en dokter moakt n rekening en ik betoal.
Bie t dicht doun van boetendeur denk ik: “zo, weer n joar wachten veur t volgende wachtkoamer-cabaret.”