In toeze

t Verzörgingstehuus. n Groot gebaauw mit klaine koamers dij aalmoal op nander lieken. Tis net as opstoapelde luzivèr deuzies. leder deuzie hèt n loade woar n koamer teveurschien komt. n Loade mit n aigen verhoal. Zoveul deuzies, zoveul verhoalen. En elk verhoal verdaint evenveul aandacht. Want elk verhoal, hou groot of hou klain, is evenveul weerd. Dit is t verhoal van boer Hindirk.

“In t twijduustern kiek ik uut t roam. lk zai de swaarte wìakker, doar weer achter ligt t bos. Elks graske en boomstrampel woar ik over valen kin, wait ik uut kop. Heb der zoveul lopen doan dou ik vrouger boer was.
Kin t pad mit mien ogen dicht.

lk zit nou in ‘t verzörgingstehuus. Op mien leutje koamertje heb k goud veur nander en wichter hier zörgen goud veur mie. Mot wel wennen aan dij nije moderne meubels, mit van dat stoal en sladderige hòlt. Kinder zeeden dak mie mor wat nijs kopen mos, had ja zat genogt te besteden dou boerderij verkocht was. Mor onze oale broene robuuste meubels wegdoun ging mie aan t haart. T waren tastboare herinneringen aan mien overleden vraauwe Fennie.

Soavonds vroug stoppen wichter mie in mien nije ainpersoonsbèrre. Aan hun drokkigheid veulk dat ze mor wainig tied hebben. k Zèg dak t nait aarg vindt dak der zo vroug in lig. Woarheid is aans, mor ik wil wicher nait tot last wezen, dei dunnen zo hun bèst.

Ook nou, wui ik weer midden in nachten wakker en kink nait meer in sloap kommen. Ainigheid bekropt mie. Het zit vanuut n hörn stillegies noar mie te kieken.
Kin der nait omhèn en t komt t mie overtou. Den verlang ik aingeldurig hevig vurig noar t verleden dai’k tot op heden nooit meer terugge zain heb. lk neem n besloet en neem t heft in aigen handen.

In t baalkeduuster, kroep ik uut bère. Pak mien leutje lampie, dou t licht aan en schoevel heul veurzichtig over gaange. Deur de branddeure loop ik noar boeten.
Volg het achterpad van het tehuus. Dizze komt uut op t klaine Ioantje mit aan weerskanten bomen. lk zug de bosraande aal. Tis smoegerg in lucht, doch roekt t noar n opkommende wintermoand. Op broene beukenbloaderen liggen verdreugde takken van n poar joar old. As ik goud kiek, lieken het net reeëngeweien. Ze liggen der mor wat roerloos bie. Dai laive daaier, zo vredig en kaalm as ze sloapen.

As ik hier zo stoa, veul ik Westerwolder landschop. Mien oale kammeroad dei mie altied zugt stoan. Dizze landerijen kinnen mien haarde waarken. Mien aigen blode handen woarmit k’eerappels poot, schovvel en kraab heb.
t Kent mien vreugdestroanen bie goeie zummers en roeme oogsten.
t Kent mien zörgen van t verzoepen van gewassen en drassige inkomsten.

lk loop wieder. Laampe hang ik om mien nekke. Mien baaide kòlde handen stop ik daiper in buutzen van mien badjaaze. Mien slovven worden nat. Hèt t regent vandoage? Heb k d’heule dag uut roam keken zunder dat te zain?

In boskes noast mie heur ik geschoevel. Ach t binnen onze kinder, ze willen ondeugd uuthoalen mit mie! Op mien slovven bounder ik ze achternoa, mor kin ze nait biehoalen. Ze binnen ook ja op fietse. Ze laagen noar mie en roupen; “pabbe, pak ons den!” Mien haand steek ik uut, ik wil ze nog ainmoal vasthòlden. “Wacht even”, roup ik nog noa. Hun lagen staaft langzoam weg in de nacht. Beeld wordt zachiesaan wist en mokt ploats veur een golf van verdrait. In de vèrte heurk boekou. Tis aaltied dezulfde, dei in nacht bölkt. Heb ze vanmiddag nog zulf uut waaide hoalt en op koustaal zet.

Langs kaante van het bospad stoan oale baarkenbomen. Ze hebben goaten woarvan ik nait wait of ze deur spechten mokt binnen of dat kevers t aanvreten hèt. Tis mooi broen hòlt, net ast oale ledikant van Fennie en mie. Zai ligt der lekker in te sloapen, mien laive vraauwe. Nog altied het ze heur rood jurkie aan en zulfs in bèrre dut ze heur witte schoet nait oaf. lk goa der noast liggen. t Is lekker waarm.

lk lèg mie dele op vief kleuren mos. Het licht greune en donker greune mos is mien kussen en leg mien kop der op. Op d’aandere drij kleuren vlei ik mien lief hèn. Het paast en het vörmt zich noar mien liggoam. Mien schölders zakken in. Mien vouten loat ik rusten. De kronkels in mien kop worden aine mit de wörms uut het swaarte zaand. De oortieken vinden mien neuze. k Vind t nait aarg want t denken, de beelden, de zörgen van t soms wel waiten en t soms nait meer waiten, t stopt. De Westerwolder grond ontvangt mie, hèt mie nog nooit in steek loaten.

Mien vraauwe ligt noast mie, kinder sloapen allaank. Mörgen zol het weer vroug dag wezen. Koeien monnen melkt worden en vreten hebben, eerappels monnen schovvelt worden. d’Lammert stait al kloar noast ledikant.

En ik sloet mien ogen betunteld tou.
Nog nooit heb ik mie zo vredig voult as nou.
lk geef miezulf trugge aan de plek woar ik bin ontstoan, Westerwolde, hier ben k geboren en zol der ook in opgoan.”

Twijde pries Westerwolder Schriefwedstried 2025