In the middle of nowhere

‘In the middle of nowhere’. Dat haar è zegt, dei Bastiaan van der Werff. ‘Ik woon in the middle of nowhere’, gain ain tot last, gain ain te zain. Kom mor ais laangs, din kinst t zulf zain. Zo mooi, zo rusteg. Aal soorten van vogels en wild as noaste noaber. Roemte, rust, gain gedou.’ Nou, dat bleek wel. Hier ston ze nou, in the middle of nowhere. Op n doodstille weg. Wied en zied gain hoes te zain, gain stroatlanteern, gain enkel lichtje. Ze wos nait, dat der in dit laand, in heur aigen pervinzie nog zukse gebieden wazzen. Vlak achter Slochter, haar dij Goof zegt. En din richten Legelaand. Veurzichteg rieden, want t binnen smaale weggetjes. Nou, dat was zo. Zo smaal en zo bochteg, dat ze zuk aalgedureg nait vertraauwde om haarder dan 30, 40 te rieden.
Hou haar ze toch zo stom wezen kinnen. Zo stom om hier noar tou oaf te raaizen en zo stom om nait eerst ais te kieken hou vèr het rieden was en heur tank nog vol te goeien. ‘Mor ja Jenny’, verweet ze zuk, ‘doe dust wel voaker stom.’ Hier ston ze nou, lege tank, gain tillefoon bie zuk en ze wos amper woar ze was. Laampen dus ze nait oet te doun. Wist ja mor nait of der toch nog anner verkeer bie de weg was en din kinnen ze heur in elks geval zain.
Aiglieks wis ze nait recht wat of ze doun zol, hier zitten blieven, mor din zat ze hier mörn nog. Of aan loop goan. Mor ja, wat kaant oet? Joa terug, dat was ain ding, mor in duuster, ze zag ja gain haand veur ogen. Ze luip wel nait in zeuven sloten touglieks, mor ain was ook al teveul.
Achter in kovverbak lag nog n deken. As ze dei nou ais omdee. Lekker waarm. Ze schoedelde net zo laank tot ze lekker wat onneroet zakt op stoul zat. Ze gaf zuk over aan heur gedachtenspinsels en aan t duuster om heur tou.
Kerstoavend, al weer viefde kerstoavend zunder Geert. Geert, dij zo blied west was mit bericht van zien VUT. Laange joaren waark kon e achter zuk loaten. Tied van wat kaalmer aan brak veur hom aan. Jenny zol ook wat minder uren waarken goan en din aalgedureg mit heur baaide der op oet. Genieten van t leven. Genieten, mor doar was niks van terecht kommen. Vlak veur zien VUT was t zomor veurbie. Geert vuilde zuk nait aal te lekker dij mörn. Hai wol gewoon even thoes blieven. Lekker op baank. En Jenny was net as altied in heur auto stapt om aan t waark te goan. Om middag haar ze even beld, mor hai nam nait op. ‘Ach, hai sloapt gewis. Ik goa wat vrouger noar hoes as ’t kin.’
Dou ze thoeskommen was haar e stil op baank legen. Asof e sluip. Mor dou ze hom zag wus ze dat e nait meer wakker worden zol.
De weken doarnoa wazzen in n roes aan heur veurbie goan. Kinner stonnen heur mit road en doad terziede. Wollen ook groag dat moeke zol verhoezen, n Klainer stee, wat dichter bie. En toch bleef ze laiver in t hoes dat ze soam mit Geert kocht haar, woar baide kinner geboren en getogen wazzen, woar ze heur haile traauwd leven woond haar. Elk geluudje kinde ze, elk stukje toen was mit heur baaide laifde aanlegd, elke stain was heur bekend. Mor toch de stilte in t hoes was zo groot. De leegte was zo tastboar. Zo swoar.
Ainzoam allinneg en ellendeg haar ze zuk vuilt. Kwoad was ze west, kwoad op alles en elk. Kwoad op d’haile wereld, t haar heur Geert nait terugbrocht. Noa n week of wat vernam ze, dat noabers, femilie en vrunden nait meer zoveul over vlouer kwammen. En op n oavend, dou ze d’haile dag wat op baank rondhangen haar, besloot ze zukzulf onner aarms te griepen en weer aan t waark te goan. Dat leek heur t beste tou. Ze wol ja groag in heur hoes wonen blieven en din mos der wel wat geld binnen kommen. Aans kon ze t onderhold nait betoalen. En dat wat Geert aans dee, mos ze ja wel ain veur inhuren.
Gelaidelek aan haar ze t leven weer wat op de rails kregen. Ging mit plezair weer noar heur waark. Gaf ook ja wat omhannen en mit nkander wat proaten gaf oaflaiden. In hoes bleef t wel stil. En zeker de duustere doagen van december. Mor ook doar von ze wat op. Ze nam schoakeloars dei bie duuster de lampen luiten branden. En radio bleef gewoon aanstoan, dag en nacht. Mor de klussen om in en om t hoes, dat kon ze nait apmoal zulf. Dus mos ze op zuik noar n klusjesman. Op internet stonnen der genog dij heur dainsten aanboden. En klussen, dijwazzen der genog: Vaarf van de kezienen was nait te best meer en der mos wat aan t dak repareerd worden. En toen, doar kon ook wel ais n haarde waarker deur hèn.
Zo ston op n dag Bastiaan van der Werf veur heur deur. Woarom zien advertentie heur opvallen was, kon ze nait zo zeggen. Meschain omreden dat e ook toenwaark dee?
Bastiaan van der Werf, op legere schoul zat e altied achter in klas. Noar hoes luipen ze altied mit n haile ploug. Mor Bastiaan luip voak allineg. Of e der nait recht bie heurde. En dou op n dag was è zomor vot, weg van schoul. Verhoesd noar n grodere ploats. Aiglieks had ze noeit meer aan hom docht tot aan dij dag dat e inains veur heur ston. Ze had geliek zain dat hai t was. En al vlöt wazzen ze drok aan proat. Wat of e dee, doan haar, woar of e woonde. Ze duurde hom nait te vroagen of e traauwd was. Din leek t ja wel of ze aargens op oet was. ‘Kom mor ais laangs’, zee e dou e n dag of wat bie heur aan t klussen was. ‘kom mor ais langs, ik woon in the middle of nowhere. Waist wat, kom kerstoavend langs. Doe bist allineg, ik bin allineg. Kom mor op kerstoavend.’
Nou doar zat ze nou, op kerstoavend in n auto dij aal wat koller wer. En t licht ging ook aal wat minder branden. Nog even en din was t stikkeduuster om heur tou. Ze dee deken oaf en stapte oet. Keek ais wat rond. t Leek wel wat minder duuster as zonet. En ook wat minder kold. Ze leunde tegen auto aan. Muid was ze wel. Wat zol Bas van heur dinken, zol e dinken dat ze toch nait meer kwam. Was t aiglieks wel n oafspraok west. Of haar ze dat der van moakt. Kerst zol ze dit joar allineg blieven. Kinner ging mit nkander op wintersport en dat was niks veur heur. Zai bleef lekker thoes, beloofde ze de kinner. Nou ja, lekker thoes. Hier zat ze, was ze nou mor lekker thoes bleven. Waarm bie kachel, op heur aigen stee. Boukje der bie, kopke thee mit wat lekkers, voutjes op n bankje. Ze vuilde zuk zo verloaten, troanen prikden heur achter d’ogen. Wat had heur toch bezield om in auto te stappen en zo zunder meer vot te goan, op oafsproak mit n man dei ze aiglieks amper kende. Veur t eerst in joaren was ze blied dat het gain widde kerst zol worden. Widde kerst, din zol t mit heur maal oaflopen kinnen in heur aal mor koller wordende auto. Wat was ze toch n roar meubel. Wat miste ze in ainen heur Geert. ‘Woarom gingst din ook dood, verweet ze hom haardop, ‘Dat was toch ook nait eerlek. Wie zollen ja mit n baide het nog zo schier hemmen. En nou stoa ik hier. Astoe nait dood goan wast, wazzen we soam in hoes west. Bie kerstboom. En nou stoa k hier allineg, stom te doun.’ Ze vuilde n troan over heur waang lopen en wol zok der net aan overgeven dou ze in ainen zachtjes zingen heurde. Nou mos t toch nait gekker mit heur worden. Zingen in de nacht, op kerstoavend, midden in t laand, woar gain mìns te zain was. Engeltjes zeker. Mor nee, ze heurde toch echt zingen. Twai stemmen. Jonge stemmen, een wichterstem en een jongesbromstem. ‘Stille nacht, heilige nacht’ en dou wazzen ze tekst kwiet en begon ain van baide zo zuver te floiten, troanen sprongen Jenny in ogen. Langzoam aan kwammen stemmen dichter bie. Mor nog steeds zag ze gain mìns. Ze woagde zuk nait om wat te zeggen. Huvereg schoof ze wat dichter noar auto tou. En dou, in ainen zag ze n leutje lampke wat hinneweer slingern.
Het zingen hiel op. ‘Kiek hier is ze’, heurde ze n stem. “Ben jij Jenny”, vruig ain. “Joa, jong, dat kin toch nait aans. Wel zol der hier aans nog onnerwegens wezen’, zee de wichterstem. Al vlak bie heur bleef n bakfiets stil stoan. Veurin zat n wichtje van een joar of 20 en op de fiets een jong. Heur rastavlechten stonnen aal kaanten oet. ‘Wel binnen joe’ vruig Jenny mit n benaauwd stimmetje.
‘Oh, wie binnen buren van Basje. En wie zollen wat eterij veur hom en zien gast mitnemen. Wie wazzen nog onnerwegens. Hai belde ons, of we ook oetkieken wollen noar een mooie vraauw mit n olle auto. Want hai docht dat ze meschain wel aargens strand was. Nou dat bliekt. Konst nait vinnen of hest auto stukkend? Moakt ook nait oet. Gaaist mit ons mit? Kom, klim mor in bakfiets. Peter is de beste bakkenist dei der rondfietst.’

Jenny dut wat heur vroagd wordt, ze kroept noast t wichtje, dij trekt dekens goud om heur baaide tou. En din gaait t wieder, deur de stille wereld, woar gain licht te zain is. Ze hèt zuk in joaren nait zo vaaileg en waarm vuilt. Zo mag t van heur wel aaiweg deur goan. Goud n haalf uur loater kommen ze bie n olle boerderij. Aan weerszieden van loan stoan n poar vuurkörven, waarm licht stroalt oet aale roamen. In deur stoit Bastiaan.
‘Kom der in’, klinkt t, “kom der in, hier braandt kachel, hier ist waarm. Hai helpt heur oet bakfiets en holdt heur stief bie haand. “ik wos ja nait ofst wel kommen zolst, mor doust dien tillefoon nait opnamst, wuir ik ongerust. Der kon ja wel wat gebeurd wezen. Mien dochter en heur vriend wazzen nog onnerwegens. Ze hemmen n stukje omfietst om te kieken woar ofst wast. Kom gaauw binnen, mit nkander. Toavel staait kloar.”
Jenny loopt mit hom mit en in veurste koamer staait feestelek gedekte toavel. Geur van soep en waarm eten komt heur in muid. As ze drumpel over stapt, goan lampkes in kerstboom aan. Kerst. Achter heur heurt ze Bas zien dochter zachtjes zingen:
‘Stille nacht…’