Illusie
In t recreoatsiezoaltje van bejoardenhoes Rusthof zitten bewoners in n wiede kringe. Middenin staait, op wieltjes, n grode vaaierkantege holten kiste, om en bie n meter braid en hoog. Kiste is koegeltjeblaauw mit golden steerns, rondom is in sierleke letters schreven: Roel & Roelie – Illusie. Aan ain ziedkaante zit n deurtje aan hingen, net as n kleppe bovenop.
t Publiek is ruier en hister, vol verwachtens. Nou ze aal kloar zitten zegt directrice: ‘Lu, t is zo wied, k goa ze ophoalen.’
In t kantoortje binnen Roel en Jannie zok aan t omtrekken veur t optreden. Roel in zien golden toverpak, Jannie in n wiede swaarde blouse mit golden stippen en n swaarde maillot.
‘Moak doch es wat vot, Jannie, wat bist weer aan t dreudeln, t is tied.’ Roel klinkt jachteg.
Jannie liekt òfwezeg. ‘Roel, ik eh… Der is wat.’
‘Joa wat nou weer?’
‘Der is wat wat k die zeggen wil.’
‘Nait nou,’ zegt Roel, ‘noatied.’
‘Nee nou,’ zegt Jannie, ‘k heb mien besloet nomen.’
‘Wat? Wat besloet?’
Jannie kikt noar grond. ‘k Goa vot’, zegt ze zachies, en din luder: ‘k goa bie die vot, Roel.’ Ze kikt hom nou recht aan.
Roel zien ogen schaiten vuur. ‘Wát zegst? Vot? Vot? Doe? Bist gek worden of zo?’
‘k Goa vot, Roel, k heb roemte neudeg, roemte om mie tou, k zit klem.’
‘Joa roemte,’ snaauwt Roel, ‘roemte in dien kiste, dat klopt, zolst mor es wat minder…’
‘Stop,’ ropt Jannie, ‘hol doar mit op! k Wait t, dat hufst mie nait zeggen nee, mor dat komt, dat komt, k bin nait gelokkeg. Aal draait aaltied om die, doe bist boas, doe bepoalst, gunst mie niks, t is aaltied Roel, Roel, mooie meneer, mooie proatjes. En ík kin t swoare waark opknappen, ik bin dien assistente, nait allaint bie t optreden, ook in hoes. k Broek roemte Roel, roemte in mien leven, k goa bie die vot.’ Troanen kommen op mor ze verdringt ze.
‘Hest ze nait op n riege? Moak die kloar, nou rap! En k zeg die dit,’ en hai wiest mit zien vinger noar heur, oamt daip in, en net as e wat zeggen wil stapt directrice binnen. Jannie moakt nog gaauw heur lippen rood en tovert n glimlach op heur gezichte. Roel oogt duuster.
‘Moi, bin je der kloar veur? Zugst schier oet Jannie,’ zegt directrice, ‘of mou’k zeggen Roelie?’
‘Zeg nou mor Roelie, mien artiestennoam,’ zegt Jannie, ‘het Roel verzonnen. Strakkies bin k weer Jannie.’
‘Loop mor mit mie mit lu, ze zitten aalmoal al in spannen te wachten. k Zel joe aankondegen,’ zegt directrice. In t zoaltje lopt ze noar t midden. ‘Beste bewoners, goidag, k bin bliede dat je der aal binnen, k heb hier veur joe t artiestenduo Roel en Roelie, mit heur nummer Illusie. k Wens joe veul vernuvern tou, hier binnen ze: Roel en Roelie, applaus!’
Der wordt wat in handen klapt, Roel stapt noar t midden, achter hom aan komt Jannie.
‘Goidag, bewoners van Rusthof. Ik bin Roel, k bin tovenoar. k Goa joe wat zain loaten wat je nog nooit zain hebben, dus let goud op. Dit hier is mien assistente Roelie, en je zain dizze holten kiste.’ Hai opent t deurtje en draait kiste op wieltjes in t ronde zo dat elkenain t goud zugt. ‘Leeg,’ zegt Roel, ‘ie zain dat kiste leeg is. Roelie, k wil dast doe nou in kiste stapst.’ Hai klapt kleppe ook omhoog, kiste is nou haalf open. Jannie oarzelt even, stapt der in en gaait op huken zitten, Roel sloet t deurtje. Jannies heufd stekt nog boven raand oet, Roel drukt heur heufd noar benee, ze verdwient oet beeld. Op leste moment griept heur haand om pols van Roel, holdt hom even vaast, en loat din lös. Publiek denkt dat t der bie heurt.
Roel sloet kleppe. Din richt e zok noar bewoners. ‘Zo minsen, dij is weg. Ie motten noamelk waiten dat Roelie nait allaint mien assistente is, zai is ook mien vraauw. En zo as mainste manlu hier wel waiten, is t sums handzoam dat je joen vraauw even vot tovern kinnen. Joa doch, manlu?’
Der klinkt zachies laggen mor ook wat ontevree mommeln in zoal. Oet kiste kommen nou wat stommelgeluden.
‘Leuf je mie nait? k Loat t joe zain.’
Roel heft zien aarms omhoog, drij moal. Hai klopt op kiste, t blift stil. Hai moakt t deurtje open, draait kiste in t ronde, leeg. ‘O jee,’ ropt e, ‘woar is ze bleven? k Denk dat ze vot is.’
Gounent in t publiek binnen nou al van slag, monden zakken open, ogen groot, aandern geboaren drok en wiezen noar kiste.
‘Denkst dat wie t nait deur hebben?’ ropt n bewoner. n Gehaaime roemte!’
Der begunnen meer te roupen: ‘Loat dij vraauw der nait op n kloetje zo laank in zitten, man. Dat aarme mins zit haildaal aargens in knuppe, hoal heur der oet!’
Roel moant t publiek tot stilte. ‘Ie hebben geliek,’ zegt e, ‘k zel heur terogge hoalen. t Is wel mien vraauw, dus noa n zetje kin ze ook wel weerom kommen doch? Let goud op,’ zegt Roel, ’want k goa weer tovern.’
Hai sloet t deurtje, heft zien aarms omhoog, en beweegt ze nou drij moal noar benee. Din klopt e op kiste. t Blift stil. Hai opent t deurtje, leeg. Roel verstieft. Hai dut kleppe omhoog, kikt in kiste, leeg. Hai trekt kiste ondersteboven, haildaal leeg. Hier is dudelk gain mins, gain vraauw. Hier is gain Roelie, gain Jannie.
t Publiek komt nou noar veuren tou, mit handstokken, mit loopkaren. ‘Woar is ze bleven,’ roupen ze, ‘meschain zit ze vaast! Roelie, mevrouw Roelie! Zuik heur!’
Boudel lopt volledeg oet haand. Roel zakt deur zien knijen op grond, haanden veur zien blaike gezichte. t Wordt hom swaart veur ogen, geluud verstomt, hai zit in n soort cocon, aal naauwer, aal wieder klem, Jannies stem in zien kop: k goa bie die vot, k heb gain roemte, bie die vot, k broek roemte, roemte.
Eerste pries Pervinzioale Schriefwedstried 2025 (red.)
