Ieskold bie 30 groaden boven nul

In dizze vrezelk haide zummer binnen wie mit vekansie in Annecy in Frankriek. De zunne braandt van smörgensvroug tot soavends dat we noar bèrre goan. Zulfs snachts is de temperatuur zo hoog dat dekens, sloapzakken en zulfs dunne loakens nog te veul binnen. Al vroug is t in de caravan nait meer uut te holden en de doagen begunnen op tied.
t Zwait staait mie veur de kop as ik van t waslokoal kom. Oaltje lopt poestend en stennend heur boudeltje bie mekoar te zuiken om zuk douchen te goan. t Wordt weer zo’n tropische dag. Ik zet n kopke thee en smeer n poar stoetjes en terwiel dat ik wacht dat Oaltje weerom is, zet ik de deuren van d’auto open, zodat t lutje beetje wind even deur d’auto waaien kin. “Wat dou we vandoage?”, vroag ik as wie de stoetjes en de thee soldoat moaken.
“Wait k nait,” zegt Oaltje, “mor ain ding is zeker. Hier kinnen wie nait blieven, t wordt hier vandoage ja wel 30 groaden.”
“Vrouger op schoule heb ik leerd, dat hou hoger je kommen, hou kolder of t wordt”, zeg ik. “Wie mouten de baargen mor in en t n beetje hogerop zuiken.”
En din het Oaltje n grandioos idee. “Wie rieden vandoage noar Chamonix en nemen doar t traaintje noar de gletsjer van de MontBlanc. Doar wollen wie ja toch nog hin.” n Ketaaiertje loater binnen wie onderwegens. De temperatuur vaalt nog tou; as wie teminsten de roetjes van d’auto open loaten. Omdat wie oardeg vroug binnen, vinden wie nog al gaauwachteg n perkeerploatse en din goa ik noar t holten lokethuuske om koartjes te kopen.
Der staait toch al n laange riege volk veur. Dij hebben woarschienlek t zulfde idee had as wie: boven op de baarge is t meugelk n beetje kolder. Bie t instappen wordt t n soortement ’dreun-op’ om n beetje schier ploatske in t lutje traaintje te kriegen.
En doar boemeln wie hin. Deur de bozzen trekt t lutje lokemotiefke de riege woagentjes noar boven langs n soortement grode meccanostrip woar n tandrad, dij aan de traain zit, t gevoarte noar boven trekt.

t Bos wordt noa n lutje haalf uurtje wat dunner en wie zain prachtege vergezichten. In de traain is de temperatuur om te snieden. Elk wist zuk regelmoateg t zwait veur de kop vot. Inains holdt t bos haildal op en komen wie in de ‘almen’. Uutgestrekte stukken grasvelden, woar koien lopen mit grode koubellen om de nekke. Boven t geroatel van t traaintje uut kin je getingel heuren.
Houwel de zunne al n haile bult kracht het, is t hier toch al aanmaarkelk kolder as beneden tussen de bomen.
En din binnen wie inains bie n lutje stationnechie midden in t veld. t Traaintje stopt en der wordt omroupen dat we, as wie dat willen, nog stokje hoger kinnen, mor dat we hier bie de grode MontBlanc-gletsjer binnen.
Oaltje en ik stappen, net zo as n haile bult aander lu, uut en lopen in n grode drom noar n aantal gebaauwen, dij doar stoan as of ze der deur n grode reus hinstreud binnen.
Dij gebaauwen blieken n restaurant, n aantal souvenirskroamen en petattinde te wezen. Op t terras van t restaurant vinden wie n stee en bestellen ons n kop kovvie. Van de gletsjer hebben wie nog niks zain, mor aan de koulte dij wie vuilen, mout dij nait wied vot wezen.
n Ketaaiertje loater breken wie op en op t zulfde ogenblik stoan der al weer lu kloar om ons stoulen in te nemen.
Wie lopen t terras òf en zuiken ons weg deur de drokte veur de snoarderijenwinkeltjes. Wie vinden t pad weerom en wie lopen nog n lutje indje wieder. En doar is e din … de gletsjer!
n Reusachtege, hobbelge iesmassoa vol mit kloven en scheuren strekt zuk kroakend en steunend veur ons uut. Kilometers ver slingert n laange, honderden meters braide iesrevier zuk van ons uut de baargen in en verdwient in de verte tussen de glinsternde baargtoppen.
Leunend over n hek staait n grode koppel lu zuk te vergoapen aan dit wonder van de noatuur. Oaltje en ik zuiken ook n stee.
“Wie haren n jaze mitnemen mouten”, zeg ik en
Oaltje is t volledeg mit mie ains. t Is hier behoorlek kold en der waait n vrizze wind. “Moust kieken”, heur ik inains mien wederhelft noast mie, “Je kinnen bliekboar in dij gletsjer.”
En inderdoad, sommege lu lopen over n padje noar de gletsjer noar hool dij doar deur mensen in t ies uuthakt is.
Wie schoeveln ook dij kaande op en t duurt nait laang of wie vuilen t ies, woar aine matten op legd het, onder de vouten. In de riege goan wie noar d’open in de ieswand. t Duurt mor even of wie lopen deur n gange mit gruinachtege wanden. t Is hier vreselk kold en Oaltje en ik huvern. Noa n meter of datteg komen wie in n grode ruumte, woar allerhaande beelden van daaier in stoan. Daaierbeelden dij doar in t ies uuthakt binnen. n Prachteg gezicht. De beelden hebben n gruinachtege weerschien en wie woanen ons in n sprookje. De kolde is even vergeten en wie genieten van al dit moois.
Mor t is doar kold, slim kold, zo midden tussen t ies binnen in de gletsjer.“En din moust die veurstellen, dat dizze haile massoa langzoam van de Mont-Blanc ofschoft noar beneden tou,” zeg ik tegen mien vraauw.Ze zegt niks, mor aan heur holden verneem ik dat zai ook verboasd is over dit wereldwonder. Ze slagt d’aarm om mien middel en drokt zuk tegen mie aan. Dat is aaltied heur menaaier om aan te geven dat ze t slim noar t zin het.En din slagt inains de kolde tou. Mien vouten begunnen te pippern en deur mien dunne maauwhempke vuil ik de vorst.“Hest alles goud bekeken, ik bin weer aan n kop haide kovvie tou.” Oaltje begunt in de richten van d’uutgang te lopen, woar ik uut opmoak, dat zai mit mie van dezulfde gedachten is.
As wie weer bie d’uutgang komen, slagt de hitte ons in de muide en t benaauwde zwait brekt mie uut en ik blief even stoan om noar oam te happen.
Din zetten wie koers in de richten van t restaurant, woar wie wonderboarliek vlöt n stee vinden. “Gain kovvie,” fluuster ik noar Oaltje, “ik neem n borreltje. Ik bin van binnen zulfs kold.” Even loater vuilen wie de braand van n lekker glaske Jägermeister in ons liggoam en kommen wie weer bie van n tocht deur t ies bie n hitte van zeker 30 groaden.