Horror Vacuï/ op drumpel
Ik stoa weer veur n deur. Zol ik wel, zol ik nait…. Zol ik toch mor? Wat tref ik aan…. Aiglieks wait ik wat ik aantrevven goa… Nou ja, nait apmoal vanzulf, ik dìnk dat ik wel n beetje wait hou oft is mit dij aner, dij aan anerkaant deur is.
Ik wacht nog even: Zol ik wel, zol ik nait…. Moud zinkt mie in schounen. Ik wil ja apmoal nait over drumpel. Ik wil nait, nait even, even nait, nou even nait. Ik wait dat t vandoag nait zo mor gaait. Ik goa mie ongemakkelk vuilen, nait goud in t vèl. Ik zol t nait waiten, nait waiten wat of ik zeggen mout. Nait waiten of dat wat ik zeg, wel is wat zegd worden mout. Sums is der niks te zeggen, niks meer te zeggen, binnen woorden op of te veul. Sums is der allenneg nog zwiegen. Sums is zwiegen zwoar en is proaten, woar din ook mor over, toch nog wat. Proaten verploatst locht, t moakt geluud en t liekt glad ofter wat doan wordt. En wat zit ik din te doun, as ik zit en zwieg… Aner volk lopt noar binnen, ze leggen waske in kaast, roemen koamer op, geven aine te eten, hemmeln aine wat. Doun zichtboar, tastboar van alles wat. Schrieven in t dossier wat ze doan hemmen, hou laank ze der west hemmen, hou ze dizze of gene aantroffen. “Mevrouw sliep”, “meneer had koorts”, staait der din in t rapport. “Mevrouw dronk wat thee”, “meneer heeft goed gegeten.” Tied staait derbie, sums vief menuten, sums wat meer, maistieds minder. En ik, wat schrief ik op? “Mevrouw sprak over haar leven?” “Meneer voelt zich zo eenzaam.?” En tied, hou schrief ik op, dat t wel meer as n ketaaier stil was. Dij haarde waarkers zeggen: “Wie willen wel mit die ruilen, doe hest aal tied van wereld om te zitten en te proaten.” Mor ik dìnk, dat ze aiglieks vrougen wat of ik nou toch dou.
En joa, wat dou ik aiglieks? Ik zit, ik zit en luuster, ik zit, luuster en proat, ik bìn der. Ik hol aine zien haand vast. Ik luuster noar t verhoal van t leven. Ik bìn der. En dat liekt makkelk. Ik vroag t mie oaf, wat dou ik din? En wat ik dou, dut dat dij aner ook wat? Hèt dij der wat aan? Is t wel van belang dat ik der bin?
En wat tref ik din aan in zo’n koamer, zo’n appartement? n Mìns mit vroagen, sums overspould deur vroagen, sums hoast versloagen deur aal dij levensvroagen. Mor altied n mìns in t leven. t Leven mit aal zien kanten en randen, het altied weer boeiende van t leven…
En as dat din zo is, woarom slagt de twievel zo tou? Woarom wil ik dizze deur veurbie lopen, nait noar binnen, veuraal nait noar binnen…..
Wil ik t verdrait, de piene, t gevecht nait meer zain, nait meer heuren, nait meer roeken, nait meer mitvuilen? Ik wil zunne en simpelhaid, haarde zeewiend en kòbben op pier. Ik wil kienderlakken in mien oren en speulgoud om over te trippen. Ik wil gain verhoalen van verdrait en pien, van oafschaid, lösloaten, allìnneg wezen, ik wil nait empathisch wezen, bin muid van empathie, bin zat van empathie. Ik wil nait ‘der wezen’.
En toch wait ik, dat ik hier dammee over drumpel stap. Ik zol ‘der wezen’, mit haart en ziel ‘der wezen’. En vannijs zal ik t apmoal heuren; t verdrait, t baange wezen, de laange nachten, t muid wezen, old en de doagen zat wezen, verlangst noar aal dij dij der, sums al zo laank, nait meer binnen. Verlangst noar dij aine, woar t leven mit daild is.
Mien vouten hemmen heur weg al vonnen, veur ik der zulf aan dìnk. Wis zol ik vannijs hier over drumpel goan, aalvot weer. En aalvot zol ik weer bie n aandere deur stoan, vol drumpelvrees, horror vacuï. En vannijs mie ofvroagen, ‘wat dust hier?’. En din toch, toch weer over dij drumpel stappen.
Drumpelvrees blift, moud verzoamelt zuk en ik dou, net as aal dij anere moalen, deur open.
Wirdum, Maaimoand 2009.
