Heer-heren
De ‘Quizmeesters’ wuiden wie welains nuimd, want soamen mit mien kollegoa schoulmeester deden wie voak kwisjes. t Begon apmoal bie de personeelsverainen van de gemainte, woar wie de joarliekse feestoabend opschierden mit onze vroagen, spreekwoorden, rebussen, veurwaarpen roaden, geluuds- en beeldopdrachten en voak hail komieke spelletjes.
Wat hebben we laagt bie n vla-eten wedstried van twai dikke bruiers dij zo geern van elkoar winnen wollen dat ze de lepels oetzied smeten en mit de volle snoete, as echte tellerlikkers, de bordjes vla te lief gongen. Ze zaten der onder. En bie t aaier gooien in ’n emmertje vonden sommege vraauwlu t mooier de quizmeesters de aaier noar de kop te smieten din veur de punten in t emmertje te goan.
’t Sprak zug al gaauw rond dat wie van zokse kwisjes deden en van laiverlee wuiden wie ook bie verschaaiden aandere verains nuigd om n oabendje te komen verzörgen. Dat gong van schoulen, hoesvraauwen tot kristelke vraauwenklupjes tou.
En zo wuiden wie ook ains nuigd deur n
Baptisten vraauwenklupje oet Winschoot. ‘n Moeke van n poar kiender bie ons op schoule was de veurzitster van de Baptisten vraauwen. Zai haar van onze optredens heurd en vruig ons dat ook ains veur heur klupke te doun. t Was n laif mìns, dai n bult veur schoule dee, en dìn kinst ja nait waaigern. (Wie zeden traauwens noeit nee). Wie muiken der n mooie middag van en ze vonden t aal prachteg. Noa ofloop begonnen wie votdoadelk te reddern om boudel op te roemen. Mor dat was nait de bedoulens, wie wuiden vroagd der eben bie te goan zitten. Zai mozzen nog eben danken en dat wazzen wie nait wend. Mor het verzuik was nogaal dwingend en wie kwamen elk aan n kaant van veurzitster te zitten. Ik begon aal n beetje natteghaid te vuilen en docht: oe god (letterlek din hè: “Oe God”). Wie haren t eerst nait hailndal deur, wie dochten dat zai ons bedanken wol.
En dou nam veurzitster t woord en volde de handen: “Heer, wij danken U voor deze gezellige middag …….” En toun kon k t ja nait loaten, ik onderbrak heur en zee:
“Mevrouw de veurzitter, t is heren, wie bìnnen mit zien baaident”.
