Haardloperij
(Noar n olle foabel)
As hoas por tegenkwam, kon hoas t nait loaten om por te nittjen dat dij zo loi was en zo troag. ‘Dus ter ja dien haile levent over om n stuk laand over te steken doe-laangzoam-aan.’
Op n duur wer por geklier zat en wol vroak. Hai mouk n òfsproak mit zien neefke dij aan t ìnne van bospad wonen dee, om hom te helpen hoas ien hemd te zetten. Dat leek zien neef wel wat tou. Duurde n haile zet eer por weerom was, mor n dag of wat loater kwam hoas hom weer ien muit en dij raip: ’Schait toch es op. Wanneer stopstoe ais mit mie aalvot veur vouten te lopen?’
‘Dat dou k zo gaauw astoe net zo vlug as mie noar dikke vlint aan ìnd van bospad runnen kins.’ Hoas wis nait wat of hai heurde. Votdoadelk zee e, dat hai om n goldstuk wedden wol mit por, dat hai der veul vlugger hìn runnen kon din t troage daaier. Weddenschop ging deur en doar stoof hoas al hìn. Aan ìnd van bospad bleef hoas bie vlint stoan en keek om woar of por bleef, mor dij zat al bovenop stain en zee dat hai der al n zetje was. Hoas was stomverboasd. ‘Nog n moal?’ vroug por. Joa, dat ging aan. Ars kars mars en vot was hoas al weer. Mor ook nou was por der vannijs as eerste. Hoas het por twij goldstukken betoald en het nooit deur kregen hou por hom deroet rund haar en hom zo aibels te groazen nomen haar.
