Grunnegers in New York

Ik kom ain keer per joar in New York op viside bie mien zeun David, dij opera zanger is. Geld verdaint e mit computers, doar is e slim goud in.

Zo’n vief joar leden, toun ik nog oardig nuver lopen kon, ging ik op n goie meurn allain Manhattan in.
Twin Towers waren der toun nog en de dag teveuren waren mien vraauw en ik mit angst en beevn noar de hoogste verdaipen raist. Nee, doar kwam ik naait weer op, t iesde mie tou en zo’n schieterd bin ik toch ook weer nait. Ik laip mooi op Broadway, onder de felle recloame van aal dij theaters dij doar binnen.

Ik har t weer nait mit. Eerst drizzelde t wat, moar toun begon het goud te maaien. Parapluus kwamen te veurschien en wandelen ging nait zo best meer. Dij verrotte parapluus speerden mie zowat ogen tot kop oet, want New Yorkers goan naait veur joe oetzied.

Ik schoelde in t portiek van het grote theater woar “Dolly” vertoont wur. Inains kwam der nog n echtpoar aanvlaigen. Harren net as ik ook gain regenbe-schaarmer, veurzeker boetenlanders, want New Yorkers binnen goud veurberaaid op n slechte dag en nemen altied n parapluu mit.

Ik schoefelde, zunder mensen op tonen te stappen, (want dat mo je bie New Yorkers nooit doun) wat dichter noar ze tou om ze wat beter te bekieken. Hai har n denim spiekerboksem aan en zai n rok van t zulfde spul. t Ston n beetje roar veur mensen op leeftied moar in Amerika wordt doar naait noar keken.
Hai har n dikke rooie kop, kon verdold wel n Grunninger hereboer wezen. Zai was wat fiener baauwt, moar ook weer naait zo fien dat ze wel van oadel wezen kon. Hai hoalde n woepster van n sigare te veurschien en ik schoot votdaadlik op hom oaf mit mien vuuraansteker. Das de beste menaair om kennis te moaken.
Ik zee: “Zo’n woepster van n sigare heb ik in joaren naait zain.” Hai zee: “Tank joe verrie much, sir, dat is slim nice of joe.”
Zai steutte hom zachtjes in de zied en fluusterde: “Heurst dat nou nait Wuppo, dij man proat ja Grunnings tegen die.”
“Erregek,” raip e, “nou mag ik n bone worden, stoa je in New York te schoelen veur dij smerige reegn, en inains krieg je vuur van n Grunniger. Wat is dat ja mooi ja, is t nait zo Geertje?”

Geertje bekeek mie eem goud; ach ja, der is voel zaand en schoon zand. Ze zag wel dat ik er oardig schier oetzag, lachtte ze mie vruundlik tou en zee: “Hoe lang is meneer al in Amerika?” Ik zee: “Sinds 1953, al meer den 40 joar. Ie moaken zeker n klaain raaisje deur Amerika. Bevaalt t nog beetje?”

Mit n ruk keerde Wubbo zich noar mie tou en zee wat vranterig: “Hest ons zeker veur de gek, gain mens proat nog zo goud Grunningers as doe noa vattig joar in t boetenland.” Ik zee: “Man, ik kin t ook naait helpen. Ainmoal n Grunninger, altied n Grunninger! Ie kommen zeker aargens van t Hogeland?”
“Wizze, man, ons boerderij is in Warfum, moar we wonen nou in Ten Boer. Doar hebben wie n hoesje loaten zetten in dij mooie neie buurt. Och man, wat bin ik bliede dat k eem weer Grunnings ken proaten. Geertje komt oet Holland, dus doar proat ik Hooghaarlemmerdieks tegen. Is t niet zo Geertje?…”

En doar ging e hin. t Regende moar deur en hai revelde moar deur. Vertel mie nou nooit weer dat Grunningers zwiegzame, zuunige, stoense mensen binnen. Zuunig was e zeker naait. Ik kreeg eerst n dikke sigare en dou trok e mie aan aarm mit noar n duur restaurant. Man wat heb ik doar lekker eten. Hai gniffelde wat tegen zien vraauw. “Kist wel zain, Geertje, dat ze doar in Canada naait veul te vreten kriegen.”
“Foei Wubbo”, zee ze hail trankwiel, “beesten vreten, mensen eten.” Toch mos e nog eem t leste woord hebben. “Ik zee t ja moar bie wieze van spreken.”

Ik bin moar mit subway terogge goan, want ik was stennezat en den loop je nait gemakkelik. Ik zat nog naait of ik sluip al. Ik wur wakker bie 125th Street en ik har bie 53 Street al oet mouten stappen. Ik was blie dat vraauw mie n extra poar dollardjes in buus stoken har zodat ik votdaadlik weerom kon raaizen.