Grunnegers en aandere toal

Grunnegers en de Grunninger toal kom je overal tegen, woor je ook bennen, ze wait’n ook altied geliek dat je oet Grunnen komen.
Nait dat dat zo aarg is mor je kiekt der wel es van op.
En om eerliek te wezen heb ik wel es in spaigel keken of ‘k nou zon vairkante hazzes haar.
Dat laip wel es tot blunders.

Veur dat ‘k mien vrouw leerde kennen, was ’k veul met kammeroad op pad. Veul waarn wie in Emden in Duutsland. Logeerden door bie Duutsers.
In ‘t begun wer ‘k keer op pad stuurd om wat slik te kopen.
Ik docht nou ken ik ook wel wat Duuts en ‘k wol mien toalnknobbel evm loat’n zain en zee: “Jouf Koufers gas snouf kauffen.”
Ik denk bie mie zulf, zo das der oet en nou zeln ze wel versteld stoan van mien Duuts.
Dat was nait zo, ze laagn dubbel van lachen.
‘k von der niks leuks an.
Vrouw Friederichs legde mie oet da’k zegn mos: “Ich gee bonbons kauffen.” ‘k Heb’t poar moal oeffend en onderweg noar winkel, mor oal dat zinnegie opzegn: “Ich gee bonbons kauffen, Ich gee bonbons kauffen, Ich gee bonbons kauffen. “
‘k Wer der seupel van man.

Stapte winkel binnen, vrouw aan aandere kant van teunbaanke zee op zien Duuts: Guiendag en wat ik hebben wol.
Zo, nou zol ik mien zinnegie evm opzegn: “Ich gee bonbons kauffen.” ‘t Zwait brak mie overal oet, mor ‘k haar ‘t zegt.
Vrouw achter teunbaanke lachte haard op en zee: “Komst zeker oet Grunnen he.” “Kenst wel gewoon Grunnens proatn her, dat verstoan wie ‘t wel.”
Door haar ‘k nou zo mien best veur doan, mor hou wis zai nou woor ‘k weg kwam.
Ze zag mie bliekboar denken.
“Ik kom ook oet Grunnen en ben boren op Oosterpaark.”

En der was nog meer verwarring, op moal ging wie waarm eten en kregen as toetje Pflaumesuppe. Proemesoep dus. ’t Was net krentjebrij. Dat was lekker, mor mien kammeroad luit het stoan en vrouw Friedrichs vruig “Magst du das nicht.” Mien kanmeroad viel oet: “Ik mag het wel mor lus dat nait!”
En net zo’n blunder haarn wie ook met wichter.
Wie gingen stukke rieden en ’t was mooi weer. Onderweg gingen wie evm zitten en wer der zoent, tenminste, zee ’t wichie: “Das darfst doe nicht.” En wie volmondeg: “Dat duuf ik wel.” Mor dat kwam nait goud.

Kwam op ‘n tied veul in Amsterdam, en door zat an de Kaizersgracht het IPA, ‘t Internationoal Prentenbriefkaart Archief. Door kon je in honderden schounedeuzen in doezenden koarten zuiken noar dat wat je hebben wol.
De eerste keer dat ‘k der kwam, belde ‘k an, deur ging automoatisch open, stapte de gang in, zag dat ‘k deur deur mos. Stapte noar binnen en veur dat ‘k een woord zeggen kon, zee de man: “U komt helemaal uit Groningen om hier ansichtkaarten uit te zoeken?” Hou wis die man dat? Ik docht dai mot ik in de goat’n holn.
‘k Ging zuiken in veule deuzen, bracht der heul wat tied deur. Plots komt die man: “Meneer wilt u misschien ook een hartversterkertje?”
Ik denk nou mot ‘k opletten, kiek want ben geheelontholder, straks zet e mie een gloassie genever veur, ik zeg: “Nee!” Man vruig an aander bezuiker en die zee ja, graag. Wat docht je, hiel e hom deussie veur met van die snoepies, van die hartjes met hallo en zo der op.

Loater moz ik veur oplaiden noar Apeldoorn.
Zit ik in taxi, sjoveur is duudeliek ‘n boetnlander, aine oet Oost-Europa, n Croaat of zo.
Ik denk kenk mooi proatje met moakn. ik vroag hom: “Aan welke kant van Apeldoorn zitten wij eigenlijk, in de buurt van Apelheul?”
Man antwoorde in gebrekkeg Nederlands: ” U zeker uit Groningen komen he?” Gommesdoagn ‘k wor pizzeg en zeg tegen hom: “Kan u dat zien of praat ik nu zo raar?” Hoi verontschuldegde zug: “Nee meneer, ik niets bijzonder aan u zien en u ook goed praten meneer.”
Week der op, wer ik weer met taxi vervoerd, aandere sjoveur, ik denk zeg niks, ken e ook nait heurn woor ‘k weg kom.
Zegt sjoveur: “U bent niet erg spraakzaam meneer, kom u misschien uit Groningen?”

En toch ben ‘k bliede dat Grunneger ben.