Grunneger Schrieverij: Ane Kuipers
Voak, as op n bruloft de draank wat in de man en vraauw is, gaait ter aine n ’stukkie’ doun. Din kin t gebeuren dat zo aine, veuraal as e al van wat oldere leeftied is, n old vers zingen gaait.
Dizze gedichten hebben voak n endeloos aantal koepletten, mor de lusteroars konden der mor gain genog van kriegen. t Mooiste was as t slachtovver in de zoal zat. Din was de lol nog groter. t Gedicht hiernoa is schreven deur Ane Kuipers, dij in 1833 geboren wer in Zeeriep. Hai was doar schoumoaker. Van hom binnen twij gedichten uut om en noabie 1858 bekind: ‘Haardriederij op scheuvels te Winneweer’ en, zo as hiernoa òfdrokt, ‘Siemenmantje oet vrijen’.
Mien voader zee lest tegen mie
Ik heb ‘n goie road veur die,
Mien jong, doe moste trouwen.
Doe heste ‘t older der ja tou,
Om oet te kieken noa ‘n vrouw
Doe most an ‘e loop mien jongen.
Och voader zee ik tegen hom,
Ik bin zoo dom, zo aibals dom,
In al dei vrouwlu zoaken
Nou Simon, zee hai tegen mie,
Den zel ik vroagen goan veur die
Of doe wel magste komen.
En is ‘t heur den allen goud,
Er den op oaf mit frissche moud,
Mien jong, doe most nait schromen.
Mien voader gong der dou op oaf,
En vroug de lu of ik verlof
Har om te komen vrijen.
Zai allen wazzen der wel veur,
Dat ik rais komen zol bie heur,
Wat trilden mie de knijen.
En dou het Zöndagoavond was,
Nam ik mien houd, mien piep en das,
En gong der hen marcheeren.
Het wicht waor ik mit vrijen zol,
Dat haitte Stientje Kloasien Schol
Ze was ‘n nuvre deern.
Hou dichter dat ik bie heur kwam,
Hou meer mien angst en vrees tounam,
Ik zwaitte van benauwdhaid.
‘n Zwaitdrup har ‘k aan ieder hoar,
En ‘t muide mie al dat mien voar
Begund was mit dei gekhaid.
Op t lest dou kwam ik bie heur hoes
k Luip zoo veurzichteg as n moes
En keek ais deur de blinden
De olle heer dei zat bie t vuur
De torenklok sluig net acht uur
Dou stapte ik noa binnen.
Goun oavond zee’ k, hou gait joe ‘t nog,
Ie binnen aalmoal vlugge toch?
De groutnis van mien voader.
Zoo, Simon-mantje, bis toe doar,
Goa zitten hier in ‘t oukie moar,
Tou Simon, kom wat noader.
Zoo lank ‘k mit d’olle was aan proat,
Kon ‘k snoat’ren as ‘n avekoat,
En ‘k dochte nait aan vrijen.
Moar d’olle gong al gauw noar bed.
En wenschte ons verder hail veul pret,
Dou wazzen wie mit ons baiden.
Nou brak mie ‘t zwait op nijs weer oet,
En ‘k trilde over hail mien hoed,
Dou d’olle gong oet koamer.
Ik schoof wat noader mie bie ‘t wicht,
Moar ‘k kneep mien baide oogen dicht,
Dou ‘k heur ‘n smok mos geven.
Zai puulde mie wat in mien hoar,
Ik docht wat wil dat wichtje doar,
Moar ‘k dus ‘t heur ook nait vroagen.
Den was ‘k weer hait den was ‘k weer kold.
Al wor ‘k ook honderd joaren old,
‘k Vergeet ze nooit, dei doagen.
Zoo har ‘k er ‘n luk half uurtje west,
Dou wörde mie ‘t te slim op ‘t lest,
Ik proatte al van schaiden.
Wat Simon, zee ze, wil toe al
Weer noar dien voader, bis toe mal,
wie bin ja mit ons baiden.
Och wicht, ik krieg zo’n pien in ‘t lief,
En ‘t rechter bain wordt mie ook stief,
‘k Krieg zinkens in de knijen.
Ik gong dou vot en luip zoo hard,
As of ‘k de birs haar in de start,
Nooit goa ik weer oet vrijen!
n Schiere vrijpartij dus? Of t ooit wat worden is mit Siemenmantje en de vraauwlu is nait bekend.
Reactie: Onder laidjes is dit stòk ook opnomen, mor n beetje aans -Mien voader zee (Simonmantje) -. Instuurd door Kor Scholma
