Gemoudsrust
Doe wiesdest mie d’vogels aan
of wildest mien ogen òflaaiden
van dien inkiek – zummerbloesie –
t stukkie melkwit van dien bainen
zo hoog dat gain glimp
van de zunne derbie komen kon.
Dien auto stuurdest doe
deur t haile Grunnegerlaand.
Ik – dikke kloot –
haar van dien vogelsoorten
nait t minste verstaand.
Wegenkoarde dommeg uutspraaid op mien schoot.
k Begunde te lagen om de roepie roepie –
de tjak tjak – de poelifinario.
Vogels van de schotterlaag
dij n ornitholoog – groot kemiek –
op n gelukkeg memint
morzo uut doeme zoog.
Dizze verloaten zundagmiddag
fiets ik op mien hail allaintjes –
bin van alles om mie tou
mie meer as ooit bewust.
Daip oadem ik de stille pracht.
Wat geft netuur t gemoud n rust.