Gedachten binnen vrij (en veuraal dij van n kunstschilder)
Oh wonderlieke, oetzunderlieke kreoatsie van ons noatuur, nuimd … minsk. Zegend mit aal zien biezundere zintugen, woaronder kracht om te denken en proaten wel as de veurnoamsten rekend worden kinnen. Nait dat wie nou altied en bie alles wat wie om handen hebben zo slim daip noadocht hebben, mor toch onderschaaiden wie ons hierin dudelk mit ‘legere’ daaiersoorten.
Wie mouten jammer genog wel even tougeven, dat t tot nou tou noeit bewezen is dat aal dij andere levende zielen op dizze eerde hailemoal nait denken kinnen. Allain wie minsken kinnen ons denken onder woorden brengen, of zo veur t oog dudelk moaken, zodat aandern op heur beurt weer n dudelk beeld kriegen of ze goud of flatterg denken.
Der binnen ook wel voak mementen dat je wel denken maggen, mor niks zeggen. Da’s nait altied even makkelk en oardeg, dat kin k joe verzekern. Ik wait nog oet oorlogstied, toun je dus schaande genog wel denken moggen, mor niks zeggen, dat ons schoulmeester ons n laidje leerd het dat op dizze menaaier begon:
De gedachten zijn vrij, wie raadt ze daarbinnen.
Ze dansen voorbij, als nacht’lijke schimmen.
Geen mens kan ze naken, geen jager ze raken.
Laat wezen wat ook zij. De gedachten zijn vrij.
Wel dit laidje oeit ains n moal moakt het wait ik nait, mor dij hai of zai zel vervaast wel ains zulf tot zien schoade en schaan onnervonnen hebben, dat proaten zulver, mor veuraal swiegen gold is.
Gain lekkere waarme zunne, mor regen, störm, n vrizze wind en veul binnen zitten, duden weer hailendaal op n achter ons liggende verdiedeldaantjede wintertied.
Ondergetaikende was zulf ook as in een soort slovve doagliekse lamlenneghaid onderdompeld. De zo dag en deur veul bezeten en bekladde schilderskruk ston dizze winter nait zo hail wied ôf van t allerdoagse hoeslek loie bankstellegie. Nee, nuver en liekbendeg opsteld veur t kiekkaastje en veuraal dicht bie t vrij voak verlözzen brengend koulkaaske mit zien glimmende potjes bier, dij doar bliekboar al oetdoagend op mie lagen te wachten.
Wat willen ie ook! Alle soorten slechteghaid, wat t weer aanbelangt en miezulf ook netuurlek, binnen zo as al eerder zegd, over ons hin roasd. Noar boeten tou goan draaide hoast altied bie mie oet op n snötterge boudel achteròf. (Stief) noadenken wer mien ainege verduutsie. Mien warrege gedachten dreven din al gaauwachteg noar dat woar ik òflopen joar t mainste bie betrokken of mit bezeg west bin. Hé, hou kinnen ie t roaden! Schildern en schrieven bedoulen ie? n Prachtege, scheppende bezeghaid mit aal zien meugelkheden, nog lang nait alles benut, gelokkeg. Netuurlek binnen der ook mien bepaarkens. Veuraal dit loatste mot even goud in de goaten holden worden. Mor … in crescendo, is noa aal dij joaren nog aal mien meroal. ‘Of je mouten t nait pebaaiern of.. t toumoaken.’
Mocht der nog ain of andere aanmaarken wezen, of der is ja wat totoal mis goan volgens joe, zeg t mor gerust hur. As t goud en eerliek bedould is, kin ik der ja altied weer wat van leren. Blabber noeit genoadeloos zo mor, zunder noa te denken dus, joen òfbrekende kretiek. Denk laiver: och hai het dat ja nait mit opzet zo doan. Hai zel der wel zo zien bedoulen mit had hebben. Ik hol mie de kop mor even dicht.
Heuren, zain en zwiegen, doar kommen ie voak t verste mit. Waiten ie t nog? Gedachten binnen ja vrij! Zo, nou is t ploatje weer rond.
