Frida (2)

Nachtdainst bie de plietsie in Stad. Geert har doar altied n dubbel gevuil bie. Aan ain kaande von e nachtdainst wel mooi. Der gebeurde hoast altied wel wat bezunders. En snachts was der gain gedou en gain chefs dai hum op zien vingers keken. ‘Gain dak op t hoes’ zo as Geert dat nuimde. Mor aan d’aandere kaande warren der netuurlek ook noadailen. Noa n poar nachtdainsten was e der mainsttied hailemoal deur hèn. Hai har zien vrije doagen dan haard neudeg um der liggoamelk weer n beetje bovenop te kommen. Hai har weer dainst mit Frida. Hai kon t goud mit heur vinden en har der oardighaid aan um heur wat praktiekervoaren bie te brengen. En mit Frida kon e vrezelk lagen.
Ook nait unbelangriek. t Was n biezunder rustege nacht. Um n uur of vaaier reden ze op de ringweg van Stad. Geert achter t stuur.

Der kwam n ol Toyotaatje de weg op rieden. ‘t Zol mie verboazen as dai nait stolen was’ zee Geert.
‘Hou komst doar bie?’ reageerde Frida. ‘Non, dat vuil k gewoon. Vroag t mor ais aan de meldkoamer.’
Inderdoad, de auto was twij doagen leden stolen aan de Eikenloane. Frida keek Geert vol bewondering aan.
‘Hou kan dat non, das doe zowat aanvuilst?’ ‘Meschain is dat ervoaren. Dat krigst doe ook nog wel’. Frida kon t mor amper leuven. Even leek t of de lu in de Toyota der vandeur goan zollen. Chauffeur gung inain veul haarder rieden en schoot n ofrit of. Geert bleef der, in zien veul snellere auto, makkelk achter rieden. Dat harren ze in de Toyota bliekboar ook in de goaten, want dou Frida t stopbord aan zedde, bleven ze vot stoan. Twij jonge knuppels. Dou Frida noar de pepieren vruig, kwam t hoge woord der al gaauw oet. Pepieren harren ze nait en chauffeur har gain riebewies. Zie harren de auto votnomen um der n beetje in rond te toeren. Op t lèste harren ze de auto wel weer trugge brocht.
Dat wollen Geert en Frida wel leuven. Mor de jongens wörren wel in de boeien sloagen, noar t bereau brocht en in de cel zet. Dou ze n uurtje loater t gebroekelke pepierwaark doan harren, zee Geert: ‘Help mie ontholden Frida, dat k dammeet even dit braifke bie mien schoonolders in de buzze gooi’.
Ze keek hum vroagend aan.
‘Lees mor’ zee Geert en huil heur t braifke veur. Frida las haardop:
‘Ik heb joen auto weer vonnen. Ik kom vannommerdag wel even langs. Geert’. De flere tegen zien kop zag e nait aankommen.