Frida

n Mooie zoaterdag, begun november. Plietsieman Geert was op surveillance.
Geert har tiedelk n nije collega bie zuch. Aine Frida. Heur olders kwammen oet Marokko. Frida was hier geboren en togen. De toal was dan ook gain probleem. Ze was begun twinteg en net kloar mit heur oplaaiden. Aan Geert de toak um heur wat praktiekervoaren bie te brengen. Non, dat was hum wel touvertraauwd.
Frida stuurde d auto in Zuudhörn de Vraisestroatweg op richting Stad. Der ree nog net n auto veur heur langs dai de zölfde kaande op gung. Frida har heur verstand bie t verkeer. Geert har, ook deur zien ervoaren, n wat roemere menaaier van um zuch hèn kieken. Hai keek dus nait allain noar dai auto, mor ook noar wat of der in zat. En dat ruik hum.
‘Heb k dat goud zain’ zee e, haalf bie zuch zölf en haalf tegen Frida. Frida wus nait woar of e t over har. Zai har niks bezunders zain.
‘k Mout mie al staark vergizzen, mor k mainde toch eerlieks dat k in dai auto hier veur ons n sunterkloas zitten zag. Nait achter t stuur mor der noast. k Loat hum even stoppen.’
t Stopbord veur op de auto wör aan zet. Frida knipperde mit de lichten. Gain reactie. Nog n moal knippern. Oeteindelk har d’ chauffeur t in de goaten en draaide n pekeerploatse op. Geert tot d auto oet en der op of. Hai trok deure aan pazzezierskaande open en dee gliek twij stappen achteroet.
Der kwam hum n vrezelke lucht tegemuide. Mor t gung der nog meer um wat of e zag.
Frida keek mit.
Op pazzeziersstoule zat n schoap. Net as n mèns, recht overènde, mit zien kont op stoule.

Der was n rood klaid um tousloagen en t zat ordentelk in de gordels. t Leek zo ook net n sunterkloas. t Schoap keek heur wies aan en nikde mit kop. In d auto was t n dikke zwieneboudel. Achter t stuur zat n oale boas. Hai keek Geert vrundelk aan. ‘Man’ zee Geert, ‘wat hemmen joe hier wel nait in d auto?’
Hai keek hum verboasd aan.
’n Schoap. Wat dochden joe dan?’ Geert begreep dat e nait zon slim loze vroage steld har.
‘Joa, dat zai k. Mor in dizze auto heurt gain schoap. En dan mit zon rood klaid der um tou, t liekt verdold ja naargens op’. ‘Och, t is mor veur n hail klaain stukje. k Bin al sikkom bie hoes. En joa, dat klaid. Dat is der veur dat stoule nait voel wordt. Mörgen mot mien vraauw der weer op zitten en dan mag heur goud nait voel worden. Begriepen joe wel?’
Geert begreep t aalmoal. d Oale boas kreeg wel n bekeuren. Hai was der nait bliede mit. Mor hai mög t lèste ènde noar hoes wel deurrieden. Mit t schoap noast zuch. Dou ze weer in d’auto zatten begunde Frida te gieren van t lagen.
‘Wat hest doe wel nait’ vruig Geert terwiel e zölf ook vrezelk lagen mös. ‘Ach man, ik zai hier zuver mien opa veur mie. Dai jagt ook geregeld n moal op dizze menaaier mit n schoap deur Marokko.’