Fietsen

Hou voaker of k t heur, hou vergrelder ik wor. Fietsen, dat is veur mie waarken zunder hunneg. Mien ol heer zee t vrouger voak. ”Waarken, der is gain mooier ding as waarken. Kin der wel uren noar kieken” Zo kiek ik nou noar fietsen. t Is niks as trappen woaraargens hìn, mor je mouten ook nog weerom. En wat heb je der aan ? Niks. Soms dìn binnen de omstandigheden zo, dat je joe der nait veur wegdraaien kìnnen.
Zo was t ook dizze keer.

Wie waren mit caravan noar d’Achterhouk reden.Goie vrunden van ons hebben ook n caravan en dij hadden vraauw kop gek moakt. “Fietsen mitnemen hè!” Nou kìnnen wie reusachteg mit dizze luu overweg, moar of dat ook zo wezen zol as we mit heur op vekaansie gingen…. Wie besloten t er op te woagen. Wie kwamen terecht op n camping in Vorden. t Ston ons direkt al aan. Baaide caravans hebben we zo hìnzet dat toaveltjes en stoultjes der tussenin stoan konden “veur de gezelleghaid”. Vraauwlu muiken kovvie, kameroad en ik konden uutbloazen van t waark. Fietsen haren wie tegen n boom zet achter de caravans. t Weer luit zok van de beste kaante zain, soavends konden wie boeten eten. Wie besloten dag mit n potje rummiekup en n ditje en n datje. Òfsproken wör dat we volgende dag op fietse d’omgeven verkennen zollen.
Anerdoags waren wie al op tied wakker en noa t broodeten gingen wie op pad. Mien kameroad har al n route uutstippeld, wie begonnen vol goie moud mit onze verkennen. As je wel ais in de Achterhouk west binnen, zel je tougeven, dat het doar meroakels mooi is. “Een Eldorado voor wielrijders” staait in de VVV-folders. Allain….ik bin nait zo n fietser. t Zakt mie hail gaauw in de bainen en ik mout aalgedureg van t zoadel of, om reden dat ik soms nait meer wait of ik n hai of n zai bin…. Ik loat mie hou din ook nait kennen en kin van zo n tochtje, as t nait te ver is, toch wel genieten. Dou wie op weeromweg waren noar camping, zee ain van doames, dat we nog even wat boodschappen doun mozzen. Bepakt en bezakt kwammen wie bie caravans aan. Boodschappen wörren uutpakt, d’oavend verluip zoas wie geern hadden. Volgende mörn bie t ontbijt vruig mien vraauw, woar k krìntebollen loaten haar. Nou haar ik gain boodschappen opborgen, dus vruig ik of ze wel alles oet fietstazze hoald haar. Veur zekerhaid ging ik zulf mor even kieken. Ik zag votdoadelk dat er wat nait in orde was. In fietstazze was n groot gat kaauwd. Dou ik kleppe optilde, zag ik een aanvreten plastic puut mit nog wat restanten van krìntebollen. Bie zowat ston je wel even mit d’ ogen te knippern.
Wel was der mit onze krìntebollen vandeur?
Wie wozzen het nait.
Wie aten brood zunder krìntebollen en omdat het schier weer was besloten wie n wandeling te moaken.
Tegen middag waren we trogge en zag ik bie mien fietse wat bewegen. “Stop”, zee ik, “blief stoan, der zit aine bie mien fietstazze.” Verboasd zaggen wie n eekhoorn t gat in tazze nog wat groter moaken, kon e restanten van de bollen ook nog even mitnemen. Dou hai ons in de goaten kreeg, zag ik hom twieveln of e wegrunnen zól. Dou wie ons bewogen, muik e toch mor dat e wegkwam. Wie hadden doader op haiterdoad betrapt.
Wie hebben dij weke nog hail wat òftrapt en ik mout zeggen: “t Is mie nait tegenvalen”. Op t end waren wie t hartgrondeg ains: “t Is veur herhoalen vatboar !”