FF NX

Mien vraauw haar t al n poar moal tegen mie zegt, koop die toch ook zo’n mobieltje. Hardstikke makkelk, bist aaltied te berieken en astoe zulf wat hest kinst ook noar elkenain bellen. Dat loatste zee mie wel wat. k Was de zeuventeg al passeerd en gebruukte elke dag mor weer hoge blouddrukpillen. t Haart kon zo mor kuren vertonen en dan was zo’n mobieltje n uutkomst. As t haart dan nait goud meer luip, hup mobieltje en dan dokter mor bellen. Joa, k zag t veurdail wel in van zo’n ding, zo’n haandproater.

k Haar al veur zo’n primafoon winkel stoan. In winkel aalmoal van dat glad jonkvolk.
k Kon mien kinder ook vroagen hou of zo’n mobieltje waarkte. Mor ook dat zinde mie nait. Opains haar k heldere gedachte. Mien klainzeun, Erik!
t Jong was net dattien worren. Van zien pa en moe haar op zien verjoardag n nij mobieltje kregen. Dat kwoajong kon mie mooi even uutleggen hou of zo’n mobieltje waarkte. As zien pa of moe mie uutleg zollen geven, wui t allent mor gekekel.

Toun k mien klainzeun belde, deur de normoale tillefoon, was e de volgende dag vlot bie mie, mit zien mobieltje.
“Leg mie ais uut hou of zo’n ding waarkt”, vruig ik de knuppel. “Heel gemakkelijk opa”, zee e. t Jong kon mien knoalsters wel verstoan, mor zulf plat proaten, ho mor.
“U kunt er eentje aanschaffen met een pre-paid kaart of met een abonnement”.
“Das nait zo belangriek”, zee ik, “mit dij knoppies, dat most mie uutleggen”.
t Jong legde mie geduldeg uut woar de knoppies veur dainden. Ook gaf e aan dast in t geheugen van t ding de belangriekste nummers konst opsloagen. Nuver, noar zuiken de D indrukken en k haar de dokter der veur. Noar zuiken en O indrukken en k haar mien vraauw, oma, der veur.
Knap zo as hai mie t uutlegde, mor t doezelde mie van de knoppies dij k gebruken mos.
“k Mout dat aalmoal opschrieven aans vergeet k dat aalmoal”, zee k wat sloereg.

“U kunt ook SMS’en”, zee t kwoajong tegen mie. Op mien vroag veuruut lopend zee e: “Dat is briefjes per mobiel verzenden, opa”.
“Braivvies versturen deur zo’n proatörgeltje terwielst proaten kinst?”.
Verbaldereerd keek k hom aan. Dat wast nijste wat ik de loatste tied heurt haar.
d’ Omgekeerde wereld. “Dan kin k ook wel gewoon n braif sturen toch?”
t Jong keek mie wat twievelachteg aan. “Met die knoppies kunt u een bericht in toetsen en de ontvanger kan dat bericht dan lezen, dat is goedkoper dan bellen”.

Hai luit mie t zain. Op t schaarmpie van zien mobieltje verschenen letters. k Kon duudlek lezen: ‘ff w88’.
“Wat stoit doar nou?”, vruig k mien klainzeun. “Dat is SMS taal, opa”, zee t jong.
“Even betekend ff en w88 is wachten. Zo zijn er nog meer afkortingen te bedenken”.
Hai luit mie nog meer veurbeelden zain. k Kon der gain wies uut worren. t Jong zag aan mie dat mien intrezzen veur t mobiel gebeuren in rap tempo wegglee.
“Er zijn ook mobieltjes voor senioren, opa, met maar drie toetsen, of knoppies zoals u zegt”.
“k Geleuf t wel mien jong, t is mie te stoer. En as mien tied komt zel de duvel zuk ook nait loaten tegenholden deur n SMS-je van ff w88”.