Euliekouken

Ik mout aans wel zeggen lu, dat wie dit joar veur t eerst lekkere euliekouken had hebben. Man, man, wat kinnen dij dingen toch lekker wezen.
t Was aans nog n hail gedou mit dij euliekouken. Want Zwoantje, mien laive vraauw, is elk joar op oljoarsdag aan t bakken dat t rappelt, dat is zo’n beetje tradietsie bie ons. Smörgens moakt ze t beslag en dat staait din n zetje te riezen bie de kaggel en smiddoags is Zwoantje aan t bakken.

En gain klaain beetje! Elk joar bakt ze n wasoaker vol, de helfte mit en de helfte zunder muggen, want smoaken verschillen nou ainmoal. Nou wie t toch over smoak hebben: de mainens over de smoak van Zwoantje heur euliekouken binnen verdaild, zai zulf vindt ze slim lekker, en elk aander dij der van pruift het aan aine dik genogt. Want eerlek lu, even onder ons: ze binnen nait te eten.
t Is net of je n sponze mit vet opkaauwen, of meschien kin je t nog beter vergelieken mit n olle tennisbale. Ie binnen der drij doagen van aan de dunne en de sniebonen op nijjoarsdag smoaken joe ook niks meer. En dat is aibels zunde, want wat is der nou lekkerder as sniebonen mit spek op nijjoarsdag?

Mensen dij bie ons over dele komen om ons t nijjoar of te winnen, dij kriegen ook aaltied de euliekoukschoal onder de neuze drukt: “Hier, neem mor even n lekkere euliekouke” zegt ze din.
Oet beleefdhaid nemen ze din aine, kloeven der mit laange tanden n hap òf, worden spierwit en wurgen zok deur zo’n klaaimske kloete hìn. “Neem nog mor aine, hur, ze stoan der veur.”
“Nee, nee,” zeggen ze din, “wie hebben al zoveul had, aans wordt t ook ja te gek. Ze binnen aans wel lekker hur.” En din hebben zai t nog makkelk. Zai komen der mit aine òf, mor ik mout de beker tot op de bodem leegdrinken.

Dizze raaize zag k ter ook weer onnuur tegen aan, mor k kon der ook niks aan verandern. In t begun van ons traauwen heb k ter nog wel es wat van zegd, mor kwoad dat ze wör: “Doe hest gain smoak, ik heb t recept van mien moeke en ons pa het der nooit over kloagd, dij von ze lekker.” Aarme man, nou net vieftien joar leden is e oet tied komen, n dag noa nijjoar.

Oljoarsdag was t dus weer zo wied. Spitsuur in de keuken, k mos elk en aine op n ofstand holden, din kon Zwoantje zuk concentreren op t monteren van heur handgranoaten. Och, k haar oet gekhaid nog even vroagd of ze de liem nait vergeten was, mor… ze stokde mie oet, dat zai dat nait zo gesloagd von. Ook was zai van mainen, dat k mie nait mit heur waark bemuien mos. Doarnoast haar zai de stellege overtugen, dat as ik t nijjoar nog beleven wol, dat k mie hail handeg kuin holden mos. Dat dee k dus mor.

Dou ze zon beetje haalverwege was en ale muren al onder t vet sputterd haar, dou gebeurde woar ik in aal dij joaren nait in sloagd was. Wat was t geval? Ons Flipke, ons laive hondje, dij aaltied in keuken staait as der aine aan t eten koken is, dij ston al weer te wachten of der nait wat op de grond vaalen wol. Dat stomme daaier docht vanzulf, dat Zwoantje wat eetboars aan t braauwen was. Inains luit ze n euliekouke zomor op de grond valen, oet ongeluk vanzulf. Flipke vloog der op òf, rook ter wat aan, draaide zuk om en ging op n meter oastand zitten te kieken.

Zwoantje zag dat en … ze begon te schraiwen, dij laiverd. Troanen luipen heur bie de wangen omdele en ze wiskede ze òf mit heur schoet.
“Wat is der wel,” vruig k, omreden ik kin slecht tegen liepen.
“Ik stop ter mit,” hoelde ze.
“Woarmit din?”
“Mit euliekouken bakken! Hest toch geliek, alderdeegs de hond lust ze nait.”

O, wat was k bliede.
“Waist wat laiverd, wie kopen gewoon gounent, k goa dammeet vot wel even hìn.”
k Heb t vergif eerst, veurdat ze zuk bedenken kon, begroaven in toene. Dat rode bakje veur t chemische òfval was der ja te klaain veur. Ik hoop dat ter van t joar op dat stee nog wel wat gruien wil.

Loater op de middag was de boudel weer n beetje normoal. Echte euliekouken van de kroam laggen in d’kaaste, keuken was weer ribschier en wie zatten nog even n kop thee te drinken. Ik haar net mien meelkoekje in mien thee stipt en k wol hom in mien mond stoppen, dou e mie ofbrak en op de grond vuil. Zwoantje keek net oet t roam en haar van t vervolg gelukkeg niks in de goaten.
Flipke, dij onder toavel lag, schoot der op òf, rook ter wat aan, mor dou e vernam, dat t koekje nog hait was, ging e op n meter ofstand zitten te wachten totdat e kolder wör. Dat dut dij laiverd aaltied, as e t eten te waarm vindt.

Luuster hier noar 27 Zwoantjes, veurlezen deur de schriever zulf