Es war genug!
Bedoulen was om n bezuik te brengen aan mien dochter, dij alweer n joarofwat mit heur man ien Zermatt woont en waarkt. Zermatt ligt ien t zuden van Zwitserland, tegen grens mit Itoalië aan, vlak bie de Matterhorn van 4400 meter hoog. Wie goan der regelmoateg n poar doag hin mit auto. Mor t leek mie n mooie oetdoagen om dat haile stuk ook ais te fietsen, ien t laangste van doagen. Dou ik dat besluut nomen haar, mos ik wel eerst n nije fiets hebben, onnaaierde ik. Want ik haar mor n hail gewone mit drij versnellens. Da’s niks weerd ien baargen en heuvels. n Fiets mit n derailleur en n flink wat versnellens mos der heer en ook veul lichter van gewicht. Nog n hail gezuik, mor ik kreeg ain te pakken dij mie zinde wat meugelkheden en pries aangaait en mit vaaierntwinneg versnellens. Dus doar kon t nait aan liggen. Dou nog fietstazzen, n sloapzak, n isoloatsiematje, fiets- en regengoud en ales wat ter zo bie komt te kieken. n Tent haar ik aal, n hail lutjeke van kunststof. Ik kon mie der mor naauw ien omdraaien. Mor hou klaainer, hou lichter en dus hou beder.
Ien junimoand zol t vervast mooi weer wezen, dus dat wer kamperen. Ik herinnerde t mie nog van vrouger, dou ik as jongkerel mit mien kammeroaden kampeerde ien Duutsland, België en Frankriek, eerst op plof, loader liftend. En was dat nait n leven vlak bie, ja alderdeegs íen de netuur? t Zaachte waaien van wiend deur bomen en t rizzeln van bloaren von ik altied hail rustgevend en ontspannend. Joa, kamperen, ik haar der wel zin aan.
Dou mos ik route nog bepoalen. Ien n olle Bosatlas, op koart van Duutsland, heb ik n rechte lien trokken van Stad noar Bazel en dij op n poar steeën aanpaasd. Ik wol nait deur t Ruhrgebied mit zien woestenij van febrieken. En ook nait deur Sauerland mit zien hoge heuvels. Over Emmen, deur t pladde Niedersachsen en NordrheinWestfalen zol t richten Münster goan. Doar vandoan wat meer oostelk over betrekkelk vlakke wegen via Korbach, Frankenberg en zo onder Frankfurt deur noar Mannheim. Vandoar op Bazel aan bie de Rijn laangs, apmoal nog aingoal plat. Noa Bazel zol ik den van de Rijn ofsloagen en laangs rivier de Aare fietsen, stroomop tot aan t meer van Neuchatel. Ook apmoal deur betrekkelk vlakke rivierdoalen. t Gaait doar wel omhoog vanzulf, mor bie n grode rivier laangs toch betrekkelk gelaaidelk, was mien idee.
Vanof dat meer van Neuchatel zol ik den volgens koart toch even ien de baargen terechtkommen, mor al gaauwachteg zol ik doarnoa bie t meer van Geneve oetkommen en den ging t weer deur t braide en vlakke dal van de Rôhne, via Martigny en Sion tot Visp aan tou. Dat is wel n hail end omrieden. Mor zo omzaailde ik mooi de Alpen van Berner Oberland, mit toppen van drij- tot vaaierdoezend meter.
Bie de ploats Visp mos ik den rechtsof, weer bie n baargrivierke laangs, de Visp A, en zo noar Zermatt, haile hoge baargen ien. Bie de Visp A laangs (’Vis-pa’ zeggen ze doar) is weg op summege steeën hail slim staail, 12 tot 15%. En dus zee mien dochter dat ik doarom beder boemeltraain nemen kon ien Visp. Mor dat was mie te min, as ik ainmoal op fiets tot Visp aantou kommen was, wol ik ook t leste stuk op fiets doun. Desnoods ging ik op staaile helgens mor lopen.
Noa n stuk of wat laangere fietsritten mit mien nije fiets en nog n naacht proefkamperen op blaikveld achter t hoes, en dou was zo’n beetje ales kloar veur grode raais. Ik vertelde t aan elkenain dij t mor heuren wol en was vol keroazie. Ik was n redelk ervoaren fietser, nog zond van lief en leden. Ik was nait baang veur n ofstand van zo’n 1200 tot 1300 km hèn – en meschain ook nog weerom, as t mie goud bevalen zol. Mit n gemiddelde ofstand van zo’n 120 km op n dag, plus n poar rustdoagen, mos dat ien vattiendoag te doun wezen. Makkelk…!
Ik ben mor tot Mannheim, haalfweg Duutsland, aantou komen. En dou was ik al meer as vattiendoag onderwegens vanwege n moalofwat verkeerd rieden, n haile dag dikke onweersbuien, n rustdag vanwege dij staaile helgens ien Sauerland (doar ik stom genog toch overhin reden bin) en grode omwegen over vrezelk kromme en slingernde fietspoaden (wel mooi, doar nait van, mor t schut nait op). Ik haar dou al dik doezend kilometer ien bainen, en was nog ins nait op haalfschaid! En tot overmoat van ramp, op n camping bie Mannheim bin ik bestolen. Deur Eichhörncher, aikerns op zien Grunnegers, eekhoorns zegmor. Ik was smörgens net noar t toiletgebaauw tou, dou mout t gebeurd wezen. t Wemelde van dij rötbaisten op dat terraain. As ik ain veur vouten kregen haar, zol k hom n doodschop geven hebben. Aans ben ik hail maal mit daaier, mor ik was nou aal mien stoet van dij mörgen kwiet en t ongedaaierte haar n groot gat ien tent vreten. Kon ze wel vermoorden! t Was dij dag ook nog apmoal regen, ik was stokverkleumd en vuilde mie haildaal vies. Tent was nou lek, luchtber was mie eerder ook al kepot goan en leesbril was mie nòg eerder ook nog ien twijen broken. t Was n soeterge camping mit smerege stink-wc’s en kepodde douchehokken. Harregat bah…
En niks gain zaacht wiendje of rizzeln van bloaren. Ik ston ien n miggelregen op n camping aan de Rijn, gewoon twij asfaltwegen mit wat dood gras dertussen, stoef tegen t wodder aan. Mit aan overkaant n groot hoaven- en industriecomplex, doar t aingoal bromde en broesde, rabbelde en roasde van febrieken en mesienen, snaachts ook. En den ook nog dij laange rijnoaken, dij mit swoare, dreunende motoren, sums en den toeternd, vlak bie mie laangsvoaren deden. Ik dee der haile naacht gain oog van dicht. Ik was der stin- en stinzat van en lait moudveren sakken.
Dijzulfde dag nog ben ik mit train weer noar hoes tou raaisd. ”Es war genug!”, zee n begripvolle Duutse vraauw ien traain tegen mie, dou ik heur t haile verhoal verteld haar. En zo vuilde t ook veur mie. Ik was der kloar mit, haildaal genezen! Dijzulfde oavend laag ik weer ien mien aigen bèr. Schoon en dreug, ale roemte, n goud matras, vris berregoud, noa n lekkere douche en fersounlek eten. Fietsen is nog tot doaraantou, mor ik goa nooit weer kramperen. Ik ben mit mien vraauw dij zummer gewoon weer mit auto noar Zermatt reden.
t Volgende stukje ien Ommelander kraant zette toch mie weer aan t denken:
“65 jarige Warffumer fietser, R. Afman, in 13 dagen naar zijn dochter in Noord-Italië”
Potverdikkemie!
