Emancipoatsie

Toun d’ol heer dood was, haar e zuk zörgen om zien oldske mokt. Of ze zuk allènt wel redden kon, zunder d’olle.
Mor zien oldske bleef nait zitten kniezen, zai ging opains zo mor op rais, mit buzze allènt noar kinder en klainkinder tou, noar d’uutvoeren van teneelverain.
Aalmoal dingen dij ze toun d’olle nog leefde nooit dee. Aiglieks mos e tougeven dat ze opbluide. Bliede mor ook verboldereerd haar e toukeken.

t Zulfde haar e bie zien zuster zain toun heur man n poar joar terog aan kanker was overleden. Hai haar heur keerl, zien zwoager, wel n bloaskoak vonnen, mor in d’omgang vuil e wel mit. Noa zien hèngoan kwammen de verhoalen lös.
De zwoager was nait zo’n beste west, zuneg, aigenwies en aaltied zien zin deurdrieven. Aiglieks ruik e wat in toeze deur dizze verhoalen. Hai kon t mor muilek begriepen.
As e der over noadocht wui e kwoad. t Was nait eerlek.

Hai vruig zien vraauw Gittje hou of zai dat zag. As hai uut tied kwam, zol zai dan ook veraandern en dingen doun goan dij ze nou nait dee?
De vraauw zee hom dat e nait zo roar mos proaten en dat t aalmoal wel mitvuil. Zien gemoud wui wat lichter bie dij woorden.

n Poar joar loater was hai dood en zag e van boven dat zien vraauw, nou wedevraauw, zuk best redden kon.
Hai zag heur bezeg mit zoaken dij e nooit achter heur zöcht haar. Ze ging op oaventuur noar schaauwbörg in Stad tou, noar optredens van artiesten woar e noeit van waiten haar dat ze doar belangstellens veur haar.
Ook ging ze op bezuik bie minsen woarvan hai docht dat ze doar baaident n hekel aan haren.

Vannòf zien regenwolk keek e noar benee en snapde der niks van. Opains klonk n haarde stem:
“Aigen schuld, doe hast dien vraauw mor de roemte geven motten om zuk te kinnen emanciperen!”.
Van schrik donderde hai sikkom noar beneden.
“t Eten mos juust om zes uur op toavel stoan en doe hest noeit in huushollen mitholpen”, roasde de stem wieder, “en hest heur oeit noar heur mainen vroagt?”.

Mit benepen stem wos e uut te brengen: “Mor ik verdainde wel de kost”.
“De kost, de kost”, kaauwde de stem hom noa, “was dat d’ainegste verdainste in dien miezerege levent? Dien vraauw as gelieke beschaauwen was veur die te stoer? Zai was ja gewoon dien huusholdster!”.

Verboldereerd zweeg e. Haar e zien Gittje nait as gelieke zain? Mor hai was ja zo wies mit heur west! Aiglieks drong nou tot hom deur dat e dat noeit zo dudelk tegen heur uutsproken haar. In elks geval nait voak genog. Drong nou tot hom deur woar zien voader, zwoager en hai mishotjert waren. Vannòf nou zol e….
Mor ja, zien tied was veurbie.