Eerst was Stad t end van wereld
mor k fietste ains n stukje zunschien ien
en dou wer Ommelaand n nij begun
van oarden ien swoare klaai en
hemelsbraide lichte luchten.
Mor swoare klaai kon nait veur wezen
dat aiven schoonhaid scheuren ging,
dat maggen veraanderde in
stil mor fier verdrait,
en nou denk ik bie miezulf:
ook dij scheuren binnen mie aigen.

