Duutser
Haalf juli. Vrijdagoavend n uur of zeuven.
Geert haar dainst aan t heufdbero.
Der kwam n kirrel op hoge poten t bero in. Hai har de kop sitroun, um t zo mor ais te zeggen. Hai wol aangifte doun. Van Beleitigung. t Was n Duutser… n Echte…: n Beschaaiden veurkommen under n swaarde schipperspedde. Hai vruig wat of Geert zien rang was.
“Hoofdagent”.
“Hauptagent also.” Dat was goud. Hai zee dat e mit zien boot op weg was noar die Heimat. Zien aigen boot. Aine van roem achttien meter mit onnuur veul Pferdekräfte. Hai was der mit noar zien vekansiehoes in Vraislaand west. En vandoage was e over t Raitdaip noar Stad tou voaren. Aal achter n Hollands bootje aan woar of e nait veurbie kön. ‘Stad’ stön der achter op. t Zal wel n huurboot west weden, want dij lu zaggen der nait oet as aigenders. Volgens Heinrich wast n schipper van de kolle grond. Boetendes druig e gain schipperspedde.
Op zeker mement warren ze bie n poale aankommen dij in t daip stön. Doar mös op n knobbe drukt worden um de brugwachter te woarschaauwen.
t Was beter west, as hai der as eerste aankommen was. Dij vent op dij huurboot begreep noamelk nait wat of e doun mös. In elks geval duurde t veuls te laank. Hai haar ook nog noar hum geboard dat e op dij knobbe drukken mös. Mor dij kirrel dee niks as onneuzel um zuk hen kieken. Dou haar e roupen, hail fersounlek hör, dat e non toch endlich mal op dij knobbe drukken mös.
En dou was dij kirrel in de holden sprongen en haar e roupen: “Ist das ein Befehl?” Und das Weib stön der mor wat onneuzel bie te lagen.
Non ja, t zal zien Freundin wel west weden. Zo hebbelachteg as ze aal tegen mekoar deden.
Hai vuilde zuk zwoar beledegd deur dij kirrel. Vergreld was e. t Mös non mor ais òflopen weden mit dat geroup van dij Hollanders dat wir Deutschen zo rouperg en boazeg binnen. “Haben Sie das verstanden?” Geert haar t verstanden. Hai zol der n underzuik noar instellen. En as e der oeit achter kwam wel of dij lu op dij huurboot warren, dan luit e t hum wel waiten. Hai is der noeit achter kommen.
Officieel dan.
