Duuster verdrait
t Gaait nait goud mit eerdmantje bie mie in toen. Hai verloor zien schienvat vurreg joar
in Stemerbos, heb n nije kocht veur hom.
Mor nou is schienvat aan diggels, n weep is der op in vlogen. Kiek, as der zonent reket
op oaf komt, wat is din schienvat van mien eerdmantje, aal allèn.
Mainsttied proat hai eefkes mit mie, mor dut nou krekt of k nait touhol in toen.
Bloadern sirreln hom om kop, op tipmuts is der n broen blad deelstreken, t liekt ja nait
bie hom.
Verdikkemie, kiek nou ains, hai reert om zien laampke, t begroot mie zo.
Hou dat oplözzen? Eerdmantje let kop hangen, hai zigt t duuster in.
Mien hazzens kroaken. Eerdmantje mout weer blied weden, mie zain in toen.
Bekweem goa k noar hom tou, zel hom oetstokken goan wat mien denk is. Bred
haangt der doch aan, doar kin ja wel wat op stoan. Schienvat mout stroalen mit licht der
in, n keerske dat geft bliedschop in dizze duustere doagen. Hai is haildaal verhilderd,
mor t liekt hom wat tou.Troande glimmers kieken mie aan.
”Tou mor wicht, dou der mor n keerske in, din is der doch n snittje licht veur mie, nou
wie in duustere doagen aanbelaand binnen”. Eerdmantje staait groots in toen, mit zien
bred en keerske. As t duuster wordt, gaait lichtje braanden. Wel dat dut? Doar loat k
mie nait over oet. Ik nait.
