d’Olle vraauw
t Was op n dunderdagmirreg tegen vief uur, dou ik in n laange rieg in winkel van Appie Heijn ston te wachten. t Wicht achter kassa dee slim heur best en kon t bult winkelvolk mor net aan. k Haar meelieden mit heur.
“Nog twij minsen veur mie”, ruip n lutje stem in mie. Veur mie ston n olle vraauw. Zai keek tou, hou heur bodschoppen scant werden en grisde noa oafloop bon oet hannen van t wicht achter kassa. Mit grèl-ogen en rechte rug bekeek ze hom. “Hier is mien bonus nait mitteld!” zee ze, wiezend mit heur klaaine kromme vingers noar t onrecht op de kassabon. “Bonus nait mitteld?”, zee t wicht en bekeek de bedroagen op t papierke. “Din beduilen ie zeker de hoagelslag; mor dat was veurege week n bonusartikel mevrouw, dizze week nait meer” en gaf bon weerom. Mor t minske was t nait mit heur ains, snapde het nait of wol het nait snappen en keuvelde lekker deur mit t wicht, dat nait onbeleefd weden wol tegen n wieze olle vraauw.
k Wol mien winkelwoagen wat noar veuren schoeven, mor dat haar gain zin.
t Minske ston in weeg. Ik haar t slim drok en doarom waaineg tied. Mien vingers begonnen al meer te jeuken. Ik kon t nait helpen en veurdak der aarg in haar, greep ik de pak spinoazie, dij ik even doarveur oet t vraisvak holdt haar oet mien kare en luit dizze mit n mizzelkmoakende smak boven op de gevaarfde grieze kop mit hoar neerkomen. Zai vuil veurover mit heur gezicht tegen de grond en luit doar n plaas bloud achter. Ik ging der ains goud veur stoan. Ik nam mie n aanloop en schopte het miezerg hoopke mins aan zied om mit winkelwoagen te kinnen passeren.
“Sodemieter op fossiel”, brulde ik haard. d’Olle vraauw stènde zachies, mor dat was gaauw òflopen, deur vief gerichte haauwen dij k heur gaf mit n blaauw droag-mandje. Zai lag bewegenloos op grond, dou ik bie de kassa òfreken wol.
Der wer op mien scholder tikt.
“Hé, wakker wodden, ie mouten betoalen, zee de man achter mie. Ik schrok, keek wat in de ware om mie tou en schudde kop weer helder. “Sorry”, zee ik, betuil en ging mit mien kare richten oetgang. Op parkeerploats zag ik t minske lopen. Der vuil n puut woddels oet t mandje dat achter op heur elektries woagentje vastbonden zat.
Ik pakte het op, huil heur in en gaf het heur. “Kiek mevrouw, ie hebben wat valen loaten”. Ik gaf heur de woddels en luit doarbie mien mainst zaachtoardege glimlag zain. “Bedankt mien jong”, zee ze zaacht en ree vot.
Ik luip noar hoes. t Was gelukkeg dreug.
