Dikdoun in toene
Ik luip mit mien dainblad vol mit borden en sousjes en messen en vörken noar boeten tou, hail omzichtig want t was ja abmoal breekboar spul.
Teake en Cato, woar wie al joaren bevrund mit wassen, zollen der tegen een uur of aachte wezen en den zollen wie mit n ander dik doun in toene.
Dou ik sikkom bie de houke van t hoes was kwam Beer (de hond) mit een noodgang tot toen oet runnen en kon mie nait meer ontwieken. Hai knalde vol tegen mie aan en mit n hoop lewaai vuil alles op de grond.
Wat verdwoasd in t ronde kiekend zat ik plat op mien gat op de grond, mien vraauw dij al op ons terras ston kon heur lagen vanzulfs nait hollen.
Franterg kwam ik aan t ende en begon de rommel weer bie n ander te zuiken, de hond lag mit oren plat op de kop achter t holthok en de vraauw kwam stoadeg aan weer n beetje bie.
“As t kloar bist mit mie oet te lagen den kist mie misschain eefkes helpen dij brut weer op te pakken”, zee ik.
Dou ik de schoade bekeek vuil mie t nog mit dat der nait meer stokkend was allain n bord en n bakje mit n rood souske haren het nait overleefd.
Dou ik in de keuken mit de stokstoede aan t snieden was heurde ik mien moage knorren omreden dat ik stoadeg aan wel honger kreeg, van nood at ik het kontje van de stokstoede mor op zodat het hongergevuil eerst eefkes weer weg was.
Net dou ik de grode gas barbekjoe op stee zette kwammen ons vrunden deur schotdeur hén zetten.
Teake haar twij vlezzen wien in de handen en luip vot deur noar de koulkaaste om ze kold te zetten.
“Goa zitten”, zee de vraauw, “den schenk ik alvast wat te drinken in”.
“En ik steek alvast de barbekjoe aan den kin e op temperetuur kommen”, zee ik groots.
Al n zetje zaten we wat te keuveln en te drinken. Op n gegeven moment ging ik stoan om t vlais tot koulkaaste oet te hoalen.
Dou ik deure open dee zag ik gain vlais stoan, ‘nâh docht ik, hed ze het misschain al op t aanrecht zet’, mor ook in keuken von ik gain vlais. Mit n vrumd gevuil ging ik weer noar boeten en vruig de vraauw woar ze t vlais hén zet haar.
“Hou ik”, zegt ze, “doe hest t vlais toch bie de slagter weg hoalt?”
“Nee hor”, zeg ik, “dat zolst doe doun”.
Net dou de zin der oet was schoot mie in t zin dat ze mie inderdoad vroagt haar om t op te hoalen.
“Ik bin t stroal vergeten”, zeg ik.
“En nou den”, zegt de vraauw, “ik krieg stoadegaan wel zin in een beetje eten”.
Dat was ik ja haildal mit heur ains mor ik kon t ja nait oet bainen snieden.
Ik ging weer in hoes en trok diepvries open. Dat was ook gain vetpot der zat een tuud in en n pakje speklappen een deuske fricandellen en een stôkje lever. Nait genog dus om vaaier man zat te kriegen.
Net dou ik versloagen aan mien veziede vertellen wol dat we mor petat hoalen mozzen ging tillefoon.
Dou ik op nam was mien zeun Geert der veur en zee, “hebben ie nog roemte in diepvries pa?”
“Hou dat jong”, zee ik, “der kin ducht mie nog wel wat bie”.
“Nou”, zee Geert, “wie zollen dik doun in toene mit vrunden en dij hebben oafzegt dus nou mouten we t vlais even kwiet”.
“Och jong”, zee ik, “ik kin die wel smokken, kom hier vot mor hén en deur veurdeure want ik heb der verlet om”.
Gaauw vertelde ik hom wat mie overkommen was.
“k Kom der vot aan”, zee hai en eefkes loater ston e mit de schoalen veur deure.
“k Haar der ook nog een sloatje stoan pa dij heb ik de ook bie doan”.
Ik nam de schoalen over en luip vot deur in toene, “eten”, ruip ik, “k haar joe mooi bie de poode hé joe dochten dat ik t werkelijk vergeten was, mor nee hor k heb der zulfs nog een sloatje bie.
Dou ik onderdak ging om de rest op te hoalen ston mien zeun achter deure te gniffeln, “nou bin ik zeker wel stegen in de aarvenis”.
“Staaist bovenaan hor”, zee ik, “en mok nou mor dast vot komst”.
Wie hebben mit ons vrunden een gezellige oavend had en wie hebben lekker eten en dij twij vlezzen wien binnen op goan.
Dou Teake en Cato weer op hoes aan wazzen en de vraauw en ik de boudel ophemmeld haren heb ik heur verteld hou ik aan t vlais kommen was.
“t Is ja meroakel”, zee zai, “net of t zo wezen mos”.
Zo zain je mor weer as de nood hoog is is de redding dichtbie.
