Dij pabbes van vrouger

Hebben ie ook n bienoam? Nee? Nou ik wel, hur. Ons kinder nuimen mie tegenswoordeg ‘Pabbe Vrouger’. t Is vanzulf nait zo kwoad bedould, mor t wordt joe toch mor even zegd.
Minnege older vindt t bliekboar wel makkelk om heur kinder, heur nustaaier, gruien en woekern te loaten zo as grèle noatuur dat groag hebben wil, mor ik nou net nait. Ik pebaaier heur altied mor weer dudelk te moaken dat zai dit of dat meschain wel aans en beder doun kinnen. Voak zol dit din makkelker goan, nait zo gevoarlek of nait zo priezeg wezen, verzeker ik heur zat. Joa lu, ik vertraauw der din mor op dat zai doar din loater wat aan hebben zellen en dou dit vanzulf nait om miezulf te lapzaalven. Vergis joe nait, mor alles gaait zo dag en deur wel middelkerwies tussen ons hur. Mor tegenswoordeg kin ik, en k heb doar nait n echte verkloaren veur, aal meer dat … joa, ‘dij pabbes van vrouger’ opvreten. Och meschain is t wel mien aigen schuld hur, want as ik aargens nait goud oetkomen kin, din hoal ik al gaauwachteg veurbeelden van vrouger, oet mien aigen deurleefde jonkhaid der bie as bekrachten. Mien verkloaren in dizze is bloots, omreden dat ik al wat older bin en wis en woarachteg al meer mitmoakt heb as dij snötporken.

Toun ze nog echt klaain wazzen, zaten ze mit monden open te lustern as t over vrouger ging. Je zaggen ze din denken van: och, jonges, wat toch geweldeg, hè. Mien pabbe komt gewis oet n hail andere wereld as wie. Wat was alles toun toch veul nuverder pabbe! Ik wol dat ik toun ook leefd haar, want op t heden is der ja niks meer aan mit aal dij nijmoodse fratsen!
Ik vertelde heur din over slootje springen en summers, net veurdat we op bère mozzen, nog even tikkertjen mit ander kortvolk. ‘Joa, doames’, ‘zee ik din; ‘vrouger ging joen pabbe hail vroug in mörgen, nog veur zunne opkwam, mit n poar sneetjes stoet in n olle kraande wikkeld en smis mit n poar knalrooie sterappeltjes daip in buutse, al op pad in omgeven. Lannen in om veur joen omaatje aindeaaier te zuiken oet nusten in braide meulenwieken.

Smis mos ik aal mien klaaier oettrekken om bie daip bestopde nusten in t raait te komen. Soavends kregen wie din, mien pabbe, moeke en ik, n haile dikke pankouk van allain mor bakken aindeaaier. Aan t lutje toontje tou lekker man,’ snakte ik! k Wait nog dat ons oldste dochter ains hail wies nikkopte en zee; ‘Haar oma din dij dag vergeten aaier oet supermaarkt te hoalen, pabbe?’ Nou ja, t aarme kind kon zuk ook ja totoal nait veurstellen hou of t er in míen slongeljoaren touging. Nou ons kinder zulf mondeg binnen, zitten ze jammer genog nait meer met mond open te lustern as heur pabbe nog ains wat vertelt. Joa/ monden goan wel open hur, mor allinneg om heur olle pabbe dudelk te moaken dat hai echt naargenswoar verstand van het. ‘Pabbe vrouger’. Ik heur en zai heur dudelk smoadelk lagen. Zai iebeln der mit. Aal mit aal doch wel goud bedould netuurlek, dij laiverds, mor t zit mie toch nait lekker, dat kin k joe wel verklappen.

Perdon, perdon! Ik wil geern eerlek deur wereld komen en mout ze achteròf wel liek en recht doun. Ik kin der ja nait omtou. Ik zel joe t hier ains even oetstokken: Vanmörgen heurde ik n mooi stokje, woaroet ik groag opmoaken wil dat ik as olle knakker der toch nog wel degelk bie heur. Staarker nog, dat ter ducht mie toch wat hangen bleven is van mien vrougere (staarke) verhoaltjes. Ik wil joe dizze, meschain in joen ogen lichte, mor veur mie hail belangrieke overwinnen nait ontholden: Ons oldste dochter was dizze mörgen bie ons op versiede. Ik was weer ains even(?) noar hoaven. Aal dij beslommern van leste tied der even oetwaaien loaten. Mor dat terziede.
Nee, t was al weer even leden dat ons oldste wicht ons mit n bezuik, hou kört din ook, vereerde. ‘Snel even n bakje leut mamme. k Was in de buurt, mor k heb nait veul tied, hur. k Mout nog hierhèn, doarhèn…’, afijn joe begriepen t wel, hè?
Gusteroavend hebben mien vraauw en ik weer ains wat fotootjes bekeken oet dij goie olle tied. Toun kinder nog klaain waren enzo. Dit doun wie wel ains voaker op t heden en ik goa dervan oet dat dit normoal is. n Poar dikke fotobouken lagen bie touval nog op kaast.

‘Och mamme, hebben joe weer ains mit zien baaiden olle herinnerns ophoald? Leuk vernuvern hè? Ole stinkertjes. (nou ja) Aal dij ole vergeelde kiekjes van vrouger. Joe hebben der ook nogal wat hè, veuraal van verkaanzie en zo.’
Zai nemt ain van oetpulende fotobouken van stoapel òf. t Duurt nait laank of geestdriftege kreetjes en daipe zuchten borreln al noar boven. ‘Kiek ains mamme, doar zitten wie nog in dat olle zailbootje van pabbe. Wat was hai doch grootsk hè, dij laiverd, op dat oplapte lekkende pieremegoggeltje.
(lagen)
Och, en kiek hier ains, zitten wie mit n kolossoale beker ijs op Groot Maark in Stad. Wat het hai doarnoa toun n liefseerde had, hè? Wait mamme t nog? Hai wer aal stiller en dook inainen mit n rötgaang bie trap dele noar dij t huusies doar onder grond. Wat hebben wie hom toun smoakelk oetlaagd, hè? Dij aarm zielepietje. Hai wer der hailmoal nait kwoad om. Wieder dij noamiddag bivve nog in hakkemak en nikkenak kermesdingen west. k Wait t nog best. Mooie tied man!
Och, kiek nou ains! Hier was ons pabbe zulf nog n jong beudeltje. Wat n nuver lagend, vrundelk jonkje liekt mie dat toch tou. Kiek nou toch ains goud, mamme! Zel ik joe ains wat zeggen; ik hoop oet grond van mien haart, dat mien porken oarden blieven noar heur opa. Zo’n laive man. In dizze haarde tied van dunder en geweld kinnen ze best n bietje vrundelkhaid en levenservoaren bruken. Pabbe het ons dat altied juust ja veurkaauwd. Mien zuske en ik hebben hier voak spikandeg om doan, mor t is wel zo. Hai het wel geliek had!’

Nou? Aal dijgenen dij dit lezen … wat zeggen joe der nou din van, hè? As je mor laank genog liedzoam wachten, zel alles wel weer op zien pootjes terechtkomen, liekt mie zo. Zol t ook nait n luk bietje aan miezulf liggen? Aal dat gemorrel. Meschain het ons dochter, nou ze zulf wozzen en mondeg is, mie din toch ook nog wat leerd. Dij ‘Pabbe Vrouger’ toch!