Dichteres

‘k Zai t nait meer zitten,’ zegt vraauw Eef Everts haardop. Zai het n rooie kop van t prakkezaaiern. En din het zai t vonnen, n regel dij heur aanstaait. Zai zegt t haardop: ‘As n douk zo vaalt t web … as n web zo vaalt t douk …’ Hopla, doar komt t aal op pampier.
Zai is nogal vernoamd, dij dichteres, hier ien dizze stad en der boeten en zai is kwoad op haile wereld. Vraauw Eef Everts wort waardeerd. Der is juust weer n boukje oetkommen mit gedichten van heur ien ‘Haaientannen-reeks’. Mor doch, zai het bokkeproek op.
Veur t hoes, zai wonen ien bovenwonen, is n openboare viever. n Man en n vraauw mit twij leujonges binnen eenden aan t vouern. Stoet is apmoal netjes ien blokjes sneden.
Vraauw Eef Everts gaait veur t roam stoan. Tuurt deur n glief ien glasgerdienen en zigt heur stoan.

Zai vient dij man bie viever mor n slapscheet. Mor dij vraauw liekt heur wel dapper tou. t Is n steveg propke mit licht hoar. Kleur is vervaast van heurzulm, dinkt Eef Everts. As t hoar vaarfd was din was t lichter en aingoaler van kleur west. Mor dij man dij maag Eef Everts nait lieden. Baaide leujonges kin zai op ruggen zain. Kiek, en no kikt dij slapscheet noar Eef Everts heur hoes. Hai loert ook noar boven tou. Zol hai mie zain kinnen, vragt zai heur òf, en wat din nog … k Dink dat ìnkeld zien wiefke hom lieden maag, dat propke. Aander minsen hemmen ook schiet aan hom. En t propke het ìnkeld kiener kregen omreden dat t propke dat geern wol. Dij kerel zigt zien kiener nait stoan. Het ìnkeld oog veur mien hoes.
Eenden eten mit pelzaaier stukjes stoet op. Zai kinnen brokjes goud deursloeken. Op n haildal widde eend noa binnen t apmoal graauwe eenden. Eef Everts zigt ter wel n begun van n gedichtje ien. ‘Deur ogen streeld, doe leutje widde minstreel. Widde eend maank dien òl makkers. Vouerd deur n poar stakkers…’
Zai is weer aan t dichten. Mit n wat haisterge stem brabbelt zai wat veur heur oet. Was zai eerst verbraand op haile wereld, op t heden is t dij krulkop bie viever doar zai n hekel aan het. Over vief, zes joar, dinkt zai, din is dij krulkop vot… Het hai weer n nije poedie. Let hai heur zitten mit dij baaide bìngels. Din kin zai n nije kerel opzuiken. Kom eendjes, kom mor gaauw! Nog aalgedureg kwoad trekt Eef Everts glasgerdienen tou.
‘Hou loat mos doe vot?’ vragt Wims, heur man, dij ook ien koamer zit.
‘Over n haalf uurke. k Mout veurlezen van vaaier tot vief en boudel nog even hìnzetten.’ ‘Hes ales aal ien outo stoan?’
‘Joa mien jong!’ Ien outo het zai n grieze òfvalpuut vol mit popkes en baistjes van lappen, ketoen en zaacht goud. Ien kovverbak stoan ook n òlmoodse elektrieke grammefoon en n kovverke mit grammefoonploatjes. Zai mout vanmirreg veurdroagen ien n ol schoulgebaauw veur n vraauwluverainen. t Is heur gewoonte om op t toneel, doar zai op veurdroagen gaait, wat toavels deel te zetten. Doar kommen popkes en baistjes op te stoan. Zai het stoaregaan de wereld van dat goud. n Hail nust, rose, lichtblaauwe, widde, zaachtgele beerkes en aner kleurde, kurege popkes. Veurdat zai mit veurdroagen begunt draait zai òl grammefoonploatjes: laist marsmeziek en kienerlaidjes. Doar kieken minsen van op. Dat is t schiere dervan. Heur gedichten binnen nait zo laif. Dij binnen òlmoods van toal en stoer te begriepen. Haaientannen-reeks, doar heur boukje ien oetkommen is, dij maag der weden. Binnen gain boukjes veur minsen mit ìnkeld boasesschoul. Heur gedichtenboukje hait ‘Metworsten bie Evenoar’.
‘Wims,’ zegt Eef Everts, ‘wils doe outo even veur mie draaien?’ t Is aaltied zulde laidje. As zai noar winkels tou west het ien sintrom, en zai komt weer thoes, din staait outo mit neus noar noor tou. Dat is nait hanneg. Zai mout vanmirreg weer noar t sintrom tou. Kost Eef Everts zulm te veul muite om outo te draaien. Wims geft der niks om. Hai wacht eefkes totdat der gain verkeer op weg is en hup. Ien twij, drij tel het hai outo draaid. t Is veur hom mor even n biegoan. Eef Everts kikt te roam oet hou Wims outo veur t hoes zet. Zai zigt n rooie mit n widde vlek op weg liggen mit apmoal widde snijvlokken dij opstoeven. Widde eend is doodjagd …
As Wims weer boven is stoan der troanen ien heur ogen. ‘Wils doe asteblaift ales wat van dij widde eend nog over is ien n plastieken puut doun? Asteblaift Wims!’
‘Hou wils doe dat k dij smurrie van stroat òfkrieg?’ zegt hai, ‘Mout k ales der vanòf schroapen ofzo?’
‘Wie hemmen n bats stoan, krieg dij mor. En zet puut mor bie mie ien outo.’
Der is gain verdraiteger smeerworst of pestaai, as n widde eend dij platwaalst is op weg, dinkt zai en vragt heur òf of dat aal eerder schreven is. Nee? Din binnen t mien woorden. Mor k heb gain tied meer om t op te schrieven. k Zel t wel weer vergeten. Schane, schane, schane.