De poaden op ….

Veurege week dunderdag het Arineke snommedoags mit heur volkszanggroep zongen in Breehörn.
n Verzörgenstehoes in Veendam.
Dat n breehörn ook n zaailschip is, is overbodege kennis, mor soms mout ik net as n zaailboot even mien kennis spuien en zeg betwaiterg:
‘Henk het veur vanmiddag vervast veul zeemanslaidjes op t pergram stoan.’
‘Wat n onzin,’ zai k heur denken.
Volkszang is ja gain shantykoor.
Ondertied dat zai aan t reddern en t regeln is, om op raaize noar Veendam te kinnen, krieg k ain van heur zangboukjes in handen en sloa n willekeurege bladzie op.
‘De paden op, de lanen in…..’ zing ik d’eerste regel haardop, mor bie twijde regel:
‘Vooruit met flinke pas,’ komt twievel over t melodietje as n stiekomme daif sloepensgewieze binnen.
k Perbaaier t nog n keer en ook al is de tekst mie nait onbekìnd t deuntje bin k dus radikoal kwiet.
‘Met stralend oog en blijde lach,’ lees k desondanks verder en mout den konstateren, dat zokse teksten nait meer van dizze tied binnen. k Heb t veur de zekerhaid snel opzöcht, verskedichters kommen ja ook oet 19e aiw.
‘Zollen mìnsen vrouger werkelk zo mit nander proat hebben,’ vroag k mie wel ais òf.
As k nijsgiereg noar de goie melodie toch even op You Tube òfstem, krieg k al vlot n ‘Jo met de banjo en Lien met de mandolien’ gevoul. Marsmeziek zo te zeggen en in gedachten zai k mie al mit jonken tiedens Oavendvaardoagse mit zo’n verske bie pad en weg lopen. t Haar in dizze tied echt gain pas geven.
Deurbloadernd in t zulfde boukje – der liggen vare op toavel – mout ik vaststellen, dat mien kennis van t Hollandse laid nait om over noar hoes te schrieven is. t Wordt aans as k t oranje boukje in handen krieg.

Den gaait der bie t overzicht al n wereld aan bekìnde nummers veur mie open:
Over ’n strand, stil en verloaten’, woarst ‘de klok van Arnemuiden’ heuren kist en as k noar boeten kiek zai k ‘snijklokjes dij bluien’ en in de verte staait ’n molen, woar t wichie woont woar ik zoveul van hold.’
Verskes dij k zunder hoapern en oarzeln van a tot z mitjodeln kin.
Dit is mien wereld, de wereld van mien jonge joaren en as k ogen dichtdou, zai k in gedachten de tien-ploaten-wizzeloar van opa Streunding weer op dreswaar stoan en heur k miezulf zeggen:
‘Opa, mag ik nog ais n ploatje draaien.’
k Haar zo mien favorieten, mor de mooiste von k ‘Ik sta op wacht’.
Marsmeziek.
t Woarom is mie nooit dudelk worden of kwam t omdast noa elke zin konst zingen:
‘ …… zunder hemd, zunder broek …’
t Oranje laidboukje het traauwens nog n verrazzen in petto, dij mie veur twijde moal noar laank vervlogen tieden laaidt.
‘Kom zwarte zigeuner’.
‘Du schwarzer zigeuner,’ kin ik in de versie van Vicco Torriani.
n Italjoanse zanger, n regelmoatege gast in Duutse showpergramma’s, zat noamelk ook in ploatenrek van opa Streun.
En op n gewone dunderdagmiddag zit ik in mien allaaintjes in koamer en neurie zunder problemen de Duutse tekst, dij k 60 joar leden vervast hail voak heurd en weschienlek mitzongen heb, veur mie oet. Hou kin t dat dij tekst zo hangen bleven is.
As Arineke plöts veur mien neuze staait, schrik ik wakker en k zeg onbeholpen:
‘Joe zingen dat verske van dij swaarte zigeuner ja in t Nederlands.’
‘Joa, en …..?’
Ik mout tougeven, t is n roar soort sentiment. Nuim t jeugdsentiment en ik snap ook, dat lu, dij opa Streun zien ploatenversoameln nait kinnen en aal dij pergramma’s op Duutse televizie mit veul ‘Schlagermusik’ nait mitmoakt hebben, doar gain fozzel van begriepen.
Gelokkeg bin k nait in dij tied hangen bleven, mor ik kin mie goud veurstellen, dat zo’n middag in Breehörn veur zowel de zangeressen as t publiek ain groot feest wezen mout.