De moan scheen

t Was midden in oorlog en t wichtje was negen joar old.
De roamen van de hoezen mozzen van de Duutsers blindeerd worden; t was nait genog om gerdienen dicht te doun, nee, der mos swaart pepier tegen t glaas aan, zodat der gain sprankje licht noar boeten scheen. En om aacht uur soavends mog gainain zich meer op stroat touholden. Om dij tied was lucht vol van n angstaanjoagend geluud, t swoare dreunen van tientallen vlaigmesienes dij mit heur loaden van bommen onderwegens waren noar Duutsland. En as leste verbie was duurde t nait laank of zai kwamen apmoal weerom en begon t zulfde nog n moal.
Wichtje’s luddek bruierke van krekt n joar old snokte t oet in zien ledekantje, mor dokter haar tegen olders zegd dat zai hom liggen loaten mozzen, t zol vanzulf weer overgoan. Mor doar nam t wichtje gain genougen mit. As t kerelke weer begunde te schraaien en olders dachten dat zai in t ketoortje zat te lezen, sloop zai zaachies noar boven, dee t hekje veur t ledekantje omdeel en ging op knijen zitten om hom over zien kopke te strelen en zachte woordjes te flustern. Den wuir bruierke stil en vil endliek in sloap.
‘t Het dus toch holpen,’ zeden olders.
Op n oavend zat t wichtje weer veur t ledekantje van bruierke, t jonkje slaip sikkom. Inainen heurde zai lewaai beneden, pa en moe haren weer ais roezie, dat was leste tied nogaal slim, imreden moeke kon t hoesholden, de zörgen om t eten, drinken en klaaier veur vaaier kinder woaronder n bebie sikkom nait meer aan.
Wichtje spitste heur oren en vernam dat der ain trap omdeel runde. Dat mos moeke wezen, mor moeke mog nait op stroat, t was aal aacht uur west. Zai dee gaauw t hekje veur t ledekantje dicht en runde noar benee.
Pa schraauwde: ‘Wat mostoe, moak dast votkomst.’
Wichtje graaide gaauw jaze van kapstok, moeke was aal naargens meer te bekennen. t Was spookachteg mit aal dij duustere roamen, mor zai haar t ongeleuflieke gelok dat moan scheen.

Mor zai zaag moeke nait. Zai runde zo haard zai kon, duurde nait te roupen. Bocht om en wat nou? Der waren apmoal ziedstroaten, links en rechts. Help mie, help mie God. Rechtdeur of toch linksòf? t Spoor over of nait? En nog aal gain moeke. Bie aptaik sloug zai rechtsòf, zai kon sikkom nait meer. Ze keek noar moan en t was of zai der moud van kreeg. Dou zag zai n feguur dij aalsmor hèn en weer swalkte, oh God, let dat moeke wezen. En t was moeke, stainkold, zomor in heur blote klaaid zunder jaze. Wichtje kreeg heur stief vaast, moeke wrong zich lös.
‘k Goa mie verdrinken, k goa mie verdrinken.’
‘Moeke, kom mit, ik wait nait hou t mit de baby mout,’ schraaide t wichtje. Zai klampte zich aan moekes rok vaast.
Moeke verstainde, dou bukte zai zich noar t wichtje tou. ‘Och mien laiverd,’ stoamelde ze.
Mit zien baaid sleepten zai de aander en zichzulf noar hoes tou. En nooit hebben zai t weer over dizze oavend had.