De Gebroeders van Dam (dail 43)

Vervolgverhoal, schreven deur Gerhard Tuinema.

Din wordt t tied veur n zeupke. Vrouw Blaik gaait mit vlezzen rond, dij is dat wel aavertraauwd.
Mie mor ranja, zegt Sambo, din krieg k teminzen n groot glaas!
Mor as vrouw Blaik hom n kloare inschenkt knipt e t ain oog der bie dicht. Hai kin hoast nait wachten tot vrouw Blaik rond is, zò n zin het e der aan.

Zo, zegt Sambo, doar gaait e din.
Dat Jurrie en Hennie gezonde kinder kriegen maggen, proost!
Din trekt Sambo der mor weer n stukje meziek oet.
Mainst ollerwetse laidjes, dij z allemoal kinnen.
Ondertied gait vrouw Blaik nog n keer of wat rond, want kerels hemmen t glaas ook vot weer leeg.

Tou Blaauw, zegt Kees Maaier, zing doe dat verske nog ais, waist wel van dij verzopen zeeman!
Jô, roupen andern der tussen deur, Blaauw mout zingen.
Wat gain mins docht het gebeurt din.
Vaarver Blaauw gaait stoan, knupt n rooie buusdouk om haals en zegt din: Kiek ais, ik wil wel n stukje zingen, mor nait van dij verzopen zeeman. Doar is t nog te vroug veur. Nee, ik zel van mien dainsttied zingen, dou k nog in Zierikzee lag. Blaauw hoalt goud daip oam en doar gaait t hin:

t Was in de mob’lisatie, ik lag in Zierikzee;
Mijn hart zocht naar verstrooiïng, voor mob’lisatie-wee.
Toen leerde ik haar kennen; dat Zeeuwsche ” prachtstuk ” meid,
En sinds die tijd, vol zaligheid, ben ik mijn harte kwijt.

Ik heb mijn hart in Zierikzee verloren,
t Was in een zoele zomernacht!
Ik was verliefd tot beide oren,
Jij frissche Zeeuwsche, weet niet hoe ik smacht!
Want toen wij afscheid namen bij de haven,
Nam k in mijn hart de beelt’nis met mij mee.
Van jouw frisch mondje en je blanke armen, mijn hart dat slaat voor Zierikzee!

Wel haar dàt achter dij dreuge Blaauw zöcht.
Zingen kin e nait, mor ze lagen zok almoal de buuts oet. Hai moakt ter zokse roare meneuvels bie, net of e zien Zeeuwsche schone onder t zingen deur doekt en knovvelt.
Op n duur zingen ze t refrein allemoal mit en din komt ter stemming in.

Eerst mor weer n klokje, stelt Sambo veur en doar is gain mins op tegen.
Allain Elzo bruukt niks. Dij ligt rusteg achterover en laagt mor wat.
Net wil Sambo opnijs weer instemmen as deur open gaait en der n groot pak noar binnen schoven wordt.
Wel t dut kinnen ze nait zain, want deur gaait ook vot weer dicht. Ze heuren nog dat ter ain votrunt, mor din is t ook al te loat om te kieken wèl t is.

Net wa k docht haar, zegt Sambo, Sunterkloas. Hai s wel wat loat, mor t is toch mooi dat e nog aan joe docht het.
Wel wait wat ter inzit, mor wees mor veurzichteg, kin wel n bom of zokswat inzitten.
Pak doe t mor oet, Hennie, zegt Jurrie. Hai mout nait veul van zokswat hemmen en boetendes is e wat zenewachteg.
Ze binnen nou almoal in t in kommen, want ze binnen vanzulf veuls te nijschiereg wat ter veur n dag kommen zel.
Vaarver Blaauw dut niks as kuggeln en din het t oard.

Tou nou Hennie wicht, schait nou op, ik barst ja hoast van de zenen, zegt Sambo. Hai kin op zien vingers ainlieks wel noagoan dat t weer n bak is, mor t staait hom mor min aan dat e naargens wait van het.
Hennie hoalt n scheer veur n dag en din gaait gaauwer. As ze t eerste stuk papier der of het, komt ter n grote deus veur n dag. Mit mooie krulletters staait ter op te lezen: Voor het Gehuwde Paar!

Is gain mins dij nog wat zegt, want ze hemmen wel in de goaten dat ter nou wat lös komt.
Hennie staait ainlieks in twijstried wat ze doun zel, mor op n duur verdriest ze zok en hoalt t taauw om deus vot.
Din in ainmoal gooit ze deksel overzied, mor zicht nog aans niks as dun vloeipapier.
As ze dat ook vothoalt begunt Sambo in ainmoal te schottern van t lagen.
De krans, de scheerhoeskrans. Dij verropte Jans Hofman, doar het e mie niks van verteld.
Mor hai is goud en dat is e, schenk nog ais in vrouw Maaier!

Din kriegen aandern ook deur wat ter te doun is en alledeegs Jurrie laagt mit, al is t din nait van haarten.
Nuver inpakt hemmen de leden van de “scheerhoesverainen” Jurrie dezulfde krans stuurd dij z hom geven hemmen dou e verloofd is.
t Ding is hartstikke verdreugd, mor toch hangt e nog in mekoar. Ze hemmen hom weer n beetje opsierd, al is t in ook op n vrumdsoortege menaaier.
Van alles hangt ter aan. n Zoegvles, n stukje sokkeloa, n eentje metworst, n dreuge bukken, n olle scheerkwast, n stukje lekkeris en n boukje.

Hennie is de eerste dij dit boukje in de goaten krigt en nijsgiereg hoalt ze dij der of. Ook hier staait mit mooie krulletters op : Voor het Gehuwde Paar. t Is gewoon n klain boukje, mor ale bloaden binnen bemaggeld. Onder elk blad staait n handtaiken en zodounde kinnen ze noagoan wel de gevers binnen. Eerst Tuutje Nijneers, da s Jochem Boukweg zo t rekend. Dij het ter inschreven:

Twij hoanen in n hounderhok,
Kriegen dij t nou nait mit hin aan stok?

Din komt Jans Hofman. Dij het zok bepoald versloken in zien sloatje, want der ligt n grode broene klodder op.
Jans komt weer mit zien old taimke veur n dag:

n Zwien dij zat is en n vrouw dij zok stil holt,
doar hèje t minste mit te doun.
Nait te haard knorren loaten ol bui!

Kapper Westrô holt van recloame, want dij het ter inzet:

Goed geknipt en goed geschoren,
Kan de mooiste vrouw bekoren!

Zo hemmen z almoal n stukje schreven. t Ain is wat mooier as t aander, mor ze hemmen almoal heur best doan en doar komt t mor op aan.
Achterin staait n mooi schilderke. t Blad is verdaild in vaaier vakken.
Bovenaan n man dij zit te eerappelschillen (da s Jurrie vanzulf), din postbode mit n aarm vol braiven, (wat hemmen ze t mooi oetkiend) nummer drij n auto woar n man en vrouw in traauwgoud oetstappen en onderaan staait mit n groot vroagtaiken n waig.
Der staait n noam onder, mor is gain mins dij der wat van moaken kin.
t Is bepoald gainent oet t dörp, mor dat dut ook gain spier of. De scheerhoesklanten hemmen eer van heur waark en der wordt nog ais smoakelk om laagd.

Wordt vervolgd!