De freule en heur poedeltje

t Was dag in jannewoarie dou wie in Grunnen t eerste scheuvelies op netuuries in Noordloaren haar, veur de Drenties aan.

Sunds joar en dag lopen wedevraauw d’Hoan en freule Jipsingoa twijmoal doags mit heur baaident elk mit n hondje bie ons veur t hoes laangs. Kinst klok ter op geliek zetten. Freule Jipsingoa, zo nuimd in t dörp omreden ze zegt blaauw bloud te hebben, is n ol vrijgezel van zo’n zesteg joar schat ik. Ze zel wel wat sinten mitkregen hebben en kin mie best veurstellen dat n kerel doarom wel gedounte mit heur hebben wil, mor nait veur aans wat. Zo lelek is ze. Ast heur in duuster tegen komst gaaist nog op loop. Vraauw d’Hoan nait. Dat is n best minsk. Staait veur elk kloar. k Kin mie din ook nait begriepen wat dij vraauwlu biemekoar te zuiken hebben. Moar vot mor.

Nou is t zo, dat d’hondjes, t swaarde poedeltje van d’freule en t widde Keesie van vraauw d’Hoan altied aan liene zitten. Allain zo gaauw as ze bie ons dwaars van t daam binnen maggen ze löslopen, omreden doar gain deurgoand verkeer meer is. En of hai zo ofricht is wait ik nait moar dij swaarde poedel schit altied bie t poaltje van mien braivenbus. k Haar al n moal ofwat tegen Oabeltje zegd: “hai mout n schot hoagel in de kont hebben.” Nait allain dak freule Jipsingoa nait lieden mag, mor as k heur hond veur t rad krieg den denk ik dak even mit ogen knipper. Bie wieze van spreken din.

Dou k op dij iesdag van t waark kwam zag ik ze aal van verren stoan. Ze stonden bie buurvraauw Gittje te proaten en as dij ainmoal lel oet het kin t wel even duren.
k Zag d’hondjes nait. k Heb auto in geraje zet en bin noar veuren lopen.

t Kwedeln was nòg nait doan.
“Moi vraauwlu,” zee k. “t Gaait zeker over t weer, nait”? Ik kreeg gain oasem. “t Is fris vandoag nait,” zee ik nog ains. “As t zo deur vrust komen wie hier ook nog wel op scheuvels.”
Gain sjoege. Ik luip over weg hin en doar zaten ze, de baaide hondjes. In sloots onderwaal, stoef tegen mekoar aan. Ze sidderden nog wat noa mor haren t goud mit heur baaident. Dij verrekte swaarde poedel zat boven op leutje Keesie. t Hoogtepunt was aal west. Inwendeg kon k lagen nait loaten. Dat zel mie n kemootsie geven. Die swaarde keek mie mit van dij lodderege ogen aan, net of e zeggen wol: “zolst mie nait aains helpen?”

Nog ain standje en ze koegelden zo sloot in. Goie road was duur. Ik mos dat mor tactisch aanpakken en luip weer noar d’vraauwlu en zee: “vraauw Jipsingoa, vraauw Jipsingoa.”
Ze keek mie aan net of ze zeggen wol. Zugst toch wel dak aan proat bin.
“Vraauw Jipsingoa,” perbaaierde ik nog n moal.
“Joen hondje is aan t bokje springen.”
t Drong nog nait tot heur deur, of ze wol mie nait heuren.
“Vraauw Jipsingoa,” zee k, “joen hondje is aan t fietern en as hai nait gaauw holpen wordt verzopt e in sloot.”

As deur n ieme stoken, vloog ze d’weg over noar sloot tou. Der kwam n rochelend geluud oet heur mond. “Oh mien lieverd, wat doen ze met je. Kom maar bij mammie hoor. Heeft die stoute hond jou wat daan?”
Vot ter achteraan gilde ze: “mevrouw d’Haan wilt u onmidelk uw hond bij mijn Eugene vothalen.”
Vraauw d’Hoan was riddersloagen en haar troanen in ogen. k Haar meedlieden mit heur.
“Komt wel weer goud ol e, “zee k en tikte heur even op scholder.
De freule broesde mor deur. “Waarom holst die hond niet aan lijn. Ik heb je al zo vaak waarschuwd. Wat moet ter nou daan worden.”
Ze wer aal histerischer. Vraauw Hoan begon wat te snokken, mor zee niks.
“Zulst dien handen ook eens uit lijf steken,” kraaide d’freule.

t Wer tied dat ik mie der ains tegenaan bemuide.
“Freule,” zee ik, “dat liekt nait best. k Heb wel ains heurt dat t wel 24 uur duren kin veurdat boudel voldounde ofkould is en ze lös komen.”
Dat was noatuurlek eulie op t vuur.
“Oh, mijn Eugene, lieverd, wat heb je toch daan, kom bij mammie, kom maar?” “Vraauwlu,” zee ik, “goat mor ains mit in hoes, din zel Oabeltje joe n kop kovvie inschenken en din zel ik ais kieken wat ik ter aan doun kin.”

Noa veul vieven en zessen kreeg k d’vraauwlu mit in hoes. Ik docht, k zel die freule toch nog even raais noa geven en zee: “dat wordt mit negen week beschuut mit moeskes. Kin n mooi toomke swaartbonten worden. Oabeltje wolt doe mie wel even n mes hoalen. Zel wel niks aans opzitten.” De freule bórst zowat en stikte bekant in heur vaals gebit.
“Gradus,” zee Oabeltje, “schaai oet te ploagen.”

Ik bin noar schuur goan en heb n emmer mit ieskold woater hoalt en dij tussen baaide honden insmeten. Noa nog wat leste genotskreuntjes wazzen ze lös en stoven elk n kaant op. “Vraauwlu,” zee k, “as ie kovvie op hebben kin je op zuik goan noar joen hondjes.”
Der was d’freule gain koar aan de kont bonden. Rits, weg was ze. Loater heurde ik dat ze nog wel anderhaalf uur op zuik west was. t Was in tied duuster.
Tegen vraauw Hoan zee k dat ze mörgvroug even noar de veearts goan mos veur de “morning after” pil en reken mor noar de freule sturen mos.

Vanof dij dag heb ik gain schieterij meer had bie t postpoaltje en heb vraauwlu ook nog nait weer mit heur baaident lopen zain.