De dood van Vera Reker (9)

“Ik bin noar zien hoes reden en doar heb ik aanbeld. Der dee gainent open. Dou heb ik bie de buren net zo laank op bel drukt, dat der aine mit n vergrelde kop opendee. Aalmoal appartementen, mit van dij kakfiguren. Ze hadden Mastland nait zain en wollen zuk der ook nait mit bemuien. t Was n klier van n kerel, Zo werd t nait zegd, mor dat kon je aan alles vernemen. En dou heb ik t bericht veur opsporen opgeven. Der wordt noar hom oetkeken.”

Vos wupde van t buro òf en ging bie heur zitten.
“De bewoners zitten der aal n beste zet. Vervast n schiere plek om te wonen. Veureg haarfst is der n vraauw overleden. Dij was slim zaik en ze is doar langzoam mor zeker weggleden. Heur man was n joar doarveur al oet tied kommen. Doar was niks vrumd aan. Echtgenoot was gewoon òld en vraauw haar kanker. Tja en wieder, is der nait zoveul over te zeggen. Mor dat haar ik aal eerder zegd. Hier is niks mit te begunnen.” Hai luip vot en de liest bleef op toavel liggen. Dubbeldam keek der noar en ging mit zien vingers langs de noamen. ‘Wel zel der Bertil haiten van dizze ploug”, gromde hai.
“Meschain is t wel n troetelnoampje en hait de persoon gewoon Bertram of Albert of Bertus of, ach wait ik veul. Vroagen aan Dina Stallinga!”
“Heb ik aal doan. Ze wis van niks.” “Wel wait is t de bienoam van directeur. Meschain is hai wel Bertil en fluustert ze dij noam in zien oor as ze bie hom op schoot zit.”
“De man hait Everhardus Jansonius. Dus perbaaier doar mor ais Bertil van te bakken.” Ester trok scholders op. “Op deegroller is niks vonden, joa wat gleren, dus doar hebben we ook niks aan.” “Kom, ik wil nog weer ais deur dat hoes strunen van Vera Reker.” “Wat wilst doar din nog.”
Dubbeldam huil scholders op en kreeg zien jaas. Ester Edens pakte heur tas en trippelde hom achternoa.

Weer zaten ze op baank. Ester haar nog n proatje moakt mit de buurvraauw. t Haar gain nije inzichten geven. “Binnen der ook femilieleden in beeld, dij dit alles hier aarven.” Ester schudkopte. “Ze was de leste dodo van de femilie.

Ze binnen nog op zuik noar n nicht, mor dij is spoorloos.” “Verrek, kom wie zellen nog aan strunen in garagebox. Waist wel, doe wast aal schier aan loop mit old pepier.”
Ze drukten auto noar boeten en bekeken t stofnust. Dubbeldam keek op n plaank aan achtermuur en luip zo mit kop in t spinrag. Ester luit zuk bevalleg deur de knijen zakken en begon mit òld pepier. t Maiste was rekloamerommel en bokkebloaden, dij elke week vergees op mat rolden. Dou deus sikkom leeg was, zag Ester n dail van n schriefschrift. t Zat wat vastklemd onner de flappen van bodem. Ze pakte t tussen doem en wiesvinger op bie t puntje en luip der mit noar boeten. Doar legde ze heur vondst op motorkap van auto.

Dubbeldam kwam bie heur stoan. Ze keken. t Was n schoulschrift. Niks biezunders aan te zain. Mor op t kaft stond wat schreven.
Ester zat sikkom mit neus der boven op.
“Barbara Vink”, zee ze.
“Dit schrift was van Barbara Vink.”
Dubbeldam haar widde handsen aan doan en draaide t schrift om. Achterkaant was niks op te zain. Dou perbaaierde hai om te bloaderen. Hai sluig t kaft om. Wat nog over was van bladzieden ston dichtmaggeld mit tekst. n Duudelk regelmoateg handschrift. Ze perbaaierden t te lezen. Ester keek op en dee n stap achteroet. Ze luip terug noar de deuzen en huil t haile cabaret over de kop. Mor wat ze ook dee, t bleef bie rommel.
“Barbara Vink, Barbara Vink. Harry, wie hebben doar voaker van heurd.” Dubbeldam keek heur aan en stopte t schriftje in n plastic puut. Ester stapte tot garagebox oet en luip noar t hoes van Vera Reker. Dubbeldam drukte auto weer in box en sloot òf. In woonkoamer van Vera Reker ston Ester mit n bouk in haand. Ze ston der in te lezen. Ze haar ook chirurgen handskes aan doan. “Nou wil ik nog groag even n stukje van dij schrieverij zain”, zee ze.
Dubbeldam gaf heur de puut. Ze muik hom open en legde t schriefschrift, of wat doar din nog van over was, op toavel. “Barbara Vink is n schriefster. Heur manuscript ligt bie Vera Reker, bie t old pepier. Nou ja, n stukje der van. De vroag is of Vera Reker ook Barbara Vink is.” “Den bellen we mit oetgeverij en dij kin ons zo oet de dreum helpen. Wat staait der bie t colofon?”
Dubbeldam kon t nait vinden en dou ging zien mobiel.
“Ze hebben Mastland”, zee e mit n grijns en klapde zien toestel dicht. Ester Edens nam t bouk en plastic puut mit en ze sloten boudel weer òf. Veureerst was der gain tied meer veur n literaire puzzel.
Nou was meesterkok aan bod. Mastland lag mit kop op toavel en zag der min oet. Hai was vonden op deurgoande weg noar Nordhorn. De kollegoa’s doar waren tipt, dat der n auto ston op n parkeerploats. Dou agenten der biekwamen, zagen ze dat man op liest ston. Hai was zo doen west, dat der gain bewegen in te kriegen was.
Flip haar zien waark goud doan. Hai haar Mastland hier in t hok zet. En nou ston e der stoerachteg bie te kieken. Dubbeldam en Ester Edens gingen aan toavel zitten. Ze keken noar Mastland. Flip mog nog swaarde kovvie hoalen en mog dou aan aander kaant deur wachten. “Rio Mastland?”
“Grrr. Pien in de kop.”
“Rio, woar staait Rio veur.?” “Is dit nou neudeg. k Wil sloapen, k bin kapot.”
“Joa, dat is neudeg. Wie hebben t idee, dast in de problemen zitst.”
“Oh.”
“Bist nog zo bie dien positieven, dast waist dast kok bist op Olderman State?” “Joa, dat wait k.” “Hest ook mitkregen, dat Vera Reker doodsloagen is?”
“Hm…”
“Doodsloagen mit n deegroller oet dien keuken.” ”Ach, sodemieter op.”
“Kiek.”
“Wel het zegd dat e oet mien keuken komt.”
”Van de Velden, dien kollegoa.”
“Wat wil dij lul wel nait.” “Hai zegt dat dizze deegroller altied noast magnetron ligt, omreden hai is net te groot om in n rik te hangen. Dat e aigenleks altied in weeg ligt en voak op grond klettert. Van der Velden wol hom lest aal votdoun. En dat dit de roller oet keuken is, wait e secuur. En woarom wel nait maestro, omreden van dit klaine goatje hier. Der het n taauwtje deur dit gat zeten. Dou kon t ding wel hangen. Mor n stukje taauw wordt voel op den duur en dat mos der weer of. Nait hygiënisch. Haar de maestro zegd.” “Lul mor aan, k wait van niks.”
” Konst t goud vinden mit Vera Reker?“ “Vera Reker was n kreng. Doar zat gain bloud in, mor ieswotter.” “Hadden je wat mit mekoar?”
“Nee.”
“Woarom wast in Nordhorn?”
“ Der was n kongres. n Vakbeurs, nuim t mor zo as je willen.”
“n Vakbeurs over alkohol? Hast hom nog al stoan, dou ze die vonden.” “Ik bin mit n poar vrunden aan de boemel west en dat is goud oet haand lopen.” “Op de Olderman State haren ze gain idee, woar dast bleven wast.”
“Ach, dat haar ik wel zegd, mor dij trut verget altied alles.”
“Van der Velden wis der ook nait van.” ‘Tuurlek wel, dij kloot doar vaalt ja nait mit te waarken.”

“Nog n keer. Vera Reker. Hebben je wat mit mekoar?”
“Vera Reker is de leste woardat ik wat mit hebben wol. Zai dee heur waark achter boalie en ik haar keuken.”
“Kootje?”
“Dij stumper, dij kon ik goud de gek aanscheren. t Haalfmaaltje. Ik wol hom nait in mien keuken hebben. Wat zeg ik. Ik wil gainain in mien keuken hebben.” Ester keek Dubbeldam aan. Ze friemelde aan puut mit deegroller. Ze haren gain vingerafdrukken vonden. Niks, hailendal niks. Van der Velden haar zegd dat t veurwaarp in keuken heurde. t Was n boetenmodel ding en lag altied op t verkeerde stee. Dubbeldam ston op.
“Magst nog n zetje blieven, Rio. Oetsloapen en biekommen. En din kom k weer bie die zitten en din gaaist proaten. As ik din kloar ben, hest de oren slap aan kop hangen.” “Ik mout der hoast van janken plietsieman”, zee Mastland en luit kop weer op toavel zakken. Der kwaalmde n smerege lucht oet zien kleren.
Ester nam puut mit woardat deegroller in zat en baaident stapten ze tot koamer oet.
“Wat n lul”, zee Ester.
“Wie hebben ook niks. Ik haar n stille hoop, dat e zuk mit zien haalfdoene kop en koater van hier tot Tokio, wel wat verroaden zol. Mor hai is om Leerms kommen. Hai is knoeterhaard.”

(wordt vervolgd)