De dood van Vera Reker (8)
Ester Edens trok scholders op en pakte heur tas. ‘Tja wat ken mie dat schelen, Katinka, Kato, Katrien van Datema klonk nogal oet lood.’
‘Wie blieven in de weer vlaigen. Ik stel veur dat we doar n koamer vroagen mit twijpersoons berre. Den kennen we doar beter blieven.’
’n Twijpersoonberre? Haar ik docht! Den most der ook nog aine bie hebben. Ik sloap toes. Ik heb der nog gain schiere verpleegster lopen zain, mien jong. Mor messchain wil Katinka, Kato Huppeldepup wel.’ Ze luip vot. Dubbeldam besloot toch mit heur mit te goan.
Hai druig n blaauwe overall, dij hom foeken en voamen te groot was. Hai druig grode swaarde rubber stevels. Ze zaten om zien bainen, mor t leek of de schachten deurluipen tot onner zien oksels. Hai haar n bos hoar op kop, t leek naargens noar. Zien briltje ston op puntje van zien knobbelneus en hai zette hom op en òf. Kootje, ofwel de toenman van Olderman State. Katrien Datema ston noast hom en der was gain groder verschil denkboar. Hai haar nog nooit in zien leven zo’n eelsk figuur zain. In de kas rook t noar bloumen, potgrond en noar de dood. Vraauw Datema vuilde zuk ook nait op heur gemak middenmaank aal dit gedou. Ze stak ook wat spril òf bie de prachtege orchideeën, dij Kootje bliekboar kweekte. Mor de man haar der op dit moment gain slinger aan. Hai keek bunzelachteg noar Katrien Datema. Dubbeldam keek om zuk tou. Hai kon zuk veurstellen, dat de man hier in ale rust zien waark dee. Alles in zien aigen tempo en mit laifde. En nou was e op biesterboan. Nou was der wat veurvaaln, dat hom slim oet lood brocht haar. Ester nam Katrien Datema mit noar n rusteg stee. Ze wol eerst nog wat sputtern, mor luip mit. Dubbeldam ging op n poar lege kratten zitten. ‘Ik bin Harry Dubbeldam en doe bist…?’ ‘Ik bin Ko en ik waark hier. En nou komt noeit weer goud. Nou krieg ik veurvast ontslag. Haar ik dat nou mor noeit doan….’ Dubbeldam fronste zien wenkbraauwen. ‘Nou, begun mor bie t begun’, zee e geruststellend.
Kootje keek noar zien stevels. Dizze stumper was van de koart.
‘Hai haauwt mie over n bult en den gaait e noar mevraauw Stallinga en den krieg ik ontslag. Zo zelt veurvast goan.’
‘Woarom krigst ontslag?’ ‘Ik haar doar ook niks te zuiken. Ik mout dat ook nait doun.’
‘Wat most nait doun?’
‘In keuken kommen en den bie de slik zitten. En wat ook zo dom is. Ik heb de leste keer mien stevels nait oetdoan. En den wordt e gek in hakken.’
Dubbeldam kreeg de smoor in. Wat was dit nou weer, docht e. Hai zat mit n simpelmans in n kas vol bloumen en planten te proaten over niks. Kootje ging deur, zien verhoal was nog nait oet. ‘Wel wordt der gek in hakken Ko?’ ‘Mastland vanzulfs. Dij zel mie griepen en den krieg ik ontslag. Ik heb wat vonden, dat van hom is. En eerlieks woar, ik heb t vonden en nait metnomen. t Lag der mor zo en dat heurt in keuken. En as Mastland dat heurt…’ Hai schudde zien vogelkopje en leek van de wereld. Ester kwam weerom lopen. ‘Kootje het in toen wat vonden. Ik denk dat we der beter mor noar toulopen en hom den geruststellen. Hai is schietensbenaauwd.’ Kootje bleef zitten woar e zat. Datema, Ester en Dubbeldam luipen noar boeten. Katrien wees noar n platte glasbak. Dubbeldam keek. Middenmaank de jonge sloaplanten lag n veurwaarp. t Was n boetenmodel stoalen deegrol. Hai glom der over. Dubbeldam keek Ester aan. Dij keek weerom. Katrien Datema nam t woord. ‘Ko is bang voor de kok. Mastland is een tiran in de keuken en Ko is een onverbeterlijke snoeper. Mastland duldt niemand in de keuken, maar Kootje kan het niet laten. Nou heeft hij dit ding gevonden en is hij bang dat Mastland hem er van verdenkt. Maar ik weet zeker dat Ko, dat niet doet. Ko snoept van het ijs en de koekjes en snaait een sinaasappel. Zijn grootste misdaad is dat hij dan met zijn modderlaarzen aan, het paleis van Mastland binnenbanjert. En dat gaat die bruut door het lint.’
Dubbeldam was al aan tillefoneren en bestelde n poar techneuten. Ester nam Datema bie aarm en brocht heur op vaailege òfstand van de kas.
‘Wie willen groag mit meneer Mastland proaten. Kom, den wil ik ook eefkes mit modderpoten op zien schone vlouer rondstrunen’, gromde Dubbeldam
Ester begon te laggen. Datema zol zich mit aarme Kootje bezeg holden. Dubbeldam en Edens stapten achterlangs de keuken van de Olderman State binnen. De keuken was vlekkeloos, mor zunder Mastland. Woar ze ook keken en woar ze ook vruigen. Mastland was nait verschenen op t waark. Ze keken mekoar aan. ‘Veur ale wizzeghaid doun we n opsporingsbericht’, zee Dubbeldam. ‘Messchain is e wel toes en het e zuk versloapen of is e zaik’, zee Ester Edens nuchter.
‘Is ook weer zo, den kennen we doar ook weer achteraan kaggeln. Wie blieven aan t runnen en vlaigen, mor kommen gain steek wieder. t Wil mor nait opschaiten.’ ‘Flipje gaait op zuik noar Mastland en wie blieven hier nog wat omswindern. Kieken wat de boys moaken van dij deegroller. Zol doar n bats mit oetdaild wezen? Zo knal, in t elegante nekje van Vera?’ Ester Edens vuilde onwillekeureg aan heur elegante nekje. Ze kon zuk der wel veur schudden en perbaaierde de gedachte weg te kriegen. Per slot was ze ja n stoer wief bie de plietsie. Dat vond Dubbeldam ook. Was ze mor zien stoer wief….. Hai belde mit Flipje en stuurde hom op pad. Mit de opdracht elk haalf uur te bellen. Bie de balie vonden ze Dina Stallinga. Deur noar heur kantoor ston open. Zunder wat te zeggen luipen ze bie heur noar binnen en vertelden wat der gebeurd was. Ze nam t votdoalek op veur aarme Kootje. Op de vroag wel Bertil was, kon ze nait antwoorden. Dizze vraauw wist nait wat heur overkwam.
Heur doagelkse gang van zoaken was n toezeboudel. Aalgedureg twij van dij potgeerten over de vlouer.
Flipje meldde zuk netjes op tied. Mastland was nait toes. Dina Stallinga wuir grammieteg. ‘Hai is hartstikke goud in zien waark. Hai is klasse, mor hai dut net woar e zin in het. Regels gelden nait veur hom. t Is n misselke klier. Ik zal van der Velden bellen, den zel dij der wel weer veur opdraaien.’ Ze pakte tillefoon en toetste n nummer in. Van der Velden wist ook nait woar e was. De man was evengoud foek, dat e nou veur de zoveulste keer opdroaven kon. ‘Heb je bie touval ook n personeelskoart woardat n pasfoto van de maestro op zit? Of aans wat. Ik denk dat we ondanks alles, meneer mor ais vroagen mouten, woar dit aal goud veur is.’
Stallinga hoalde n koart oet n loa en gaf dij aan Dubbeldam. Hai keek der noar en verknuurde hom dubbel en stak hom in buuts. ‘En den dit nog even. Bo het ale bewoners vroagd noar zo’n disc speulder. Gainent van de bewoners het zo’n ding.’ Hai knikte en luip weer noar boeten. De techneuten stonden aal om kweekkasje en keken noar de sloaplanten. Aine ging veurzichteg mit n kwastje over deegroller. Aander luip mit n schienvat rondjes op zuik noar nog meer vrumde dingseghaidjes.
Vos zat plat op t gat op n buro en haar zien neus in de pepieren. Mit zien vouten trappelde hai n ritme, dat aargens tussen bossanova en tango in zat. Vos kon hail nait daansen, docht Ester. Den zel e wel gewoon trillemientjes hebben zeker. Dubbeldam spookte nog aargens rond. Ze haar gain flaauw idee woar. Flipje luip mit de borst veuroet rond. Hai was inschoakeld bie belangrieke zoaken. Schiet aan pubers, dij zunder achterlichtjes reden. Hai was achter Mastland aangoan.
Ester schudde ale formulieren en versloagen op n bult. Dubbeldam kwam binnen. Hai haar zuk nait schoren. Och, docht ze. Nou kriegen we zeker dat gedou weer. Ze heurde t hom aal zeggen. ‘Ik scheer mie pas weer as dizze zoak oplöst is!’
‘Wat is er te melden over onze Vera?’
‘Ze is dood.’
‘Flipje, hier kommen.’
‘Wat hest veur nijs over onze topkok?’
‘Ik bin noar zien hoes reden en doar heb ik aanbeld. Der dee gainent open. Dou heb ik bie de buren net zo laank op bel drukt, dat der aine mit n vergrelde kop opendee. Aalmoal appartementen, mit van dij kakfiguren. Ze hadden Mastland nait zain en wollen zuk der ook nait mit bemuien. t Was n klier van n kerel, Zo wer t nait zegd, mor dat kon je aan alles vernemen. En dou heb ik t bericht veur opsporen opgeven. Der wordt noar hom oetkeken.’
(wordt vervolgd)
