De dood van Vera Reker (12)

Plietsie luip hier in en oet en doar kon zai ook nait tegen. Ze trokken de boudel over de kop en muiken de bewoners onrusteg. Katrien Datema luip aalgedureg wat te snivven en te liepen, doar haar ze ook niks aan. Ze was aal beld deur n journalist, dij wel ais waiten wol wat der loos was.

En nou waren ze der aal weer. Nog meer vroagen, nog meer onrust. Dubbeldam en Ester Edens waren aan t rondstrunen en pruiten wat mit bewoners. Ze gongen bie heur zitten in de grode lounge, of schoven aan op n baank boeten in toen. Ook belden ze aan bie d`appartementen en luiten zuk nuigen veur kovvie of thee. n Jonge gast zat aalgedureg veur de computer bie de boalie op zuik noar iets. Ze luit ze mooi geworden en dee deur van t kantoor dicht. Na n uurtje omswindern deur t gebaauw, kwamen Dubbeldam en Edens weer bie mekoar in de grode lounge. Doar zaten ze en keken noar Flipje, dij nog aal mit n verhitte kop mit computer aan t joeghaaien was. Ester mos der om lachen. “Loat hom nog mor eefkes geworden, t jonkje”, zee ze.
Dubbeldam was deelstreken op ain van de baanken en keek heur aan. “Tja”, zee ze en ging ook zitten. Dubbeldam keek noar t plevond.
“Aalmoal schiere minsen. Gain minne verhoalen heurd over van Ammerzode en zien vraauw. Oardege lu. Schaande dat ze zo maal aan t ìndje kommen binnen. Waren sikkom nait aanwezeg hier. Waren aaltied aan de kletter.”
“t Appartement is weer betrokken deur n echtpoar. Meneer en mevraauw Wubbels. Hebben t appartement leeg kregen en hebben heur aigen boudeltje der weer in zet.
Omreden dat der veureerst gain aarfgenoamen binnen, het notoares van t koppel Ammerzode alles in opslag. En notoares regelt t wieder aalmoal. Dat zulfde probleem hebben ze ook mit Vera Reker. Ook doar is gain aarfgenoam van bekend, zoas t nou liekt. Mor goud dat is ons pakkie nait aan.” “Wat hebben we?”
Ester luip noar de boalie en vruig Flipje. Dij keek heur toesterg aan en schudkopte wat. “Ze het heur schrieverij hier ook nait doan”, zee ze.
“Dus dat schait ook gain mieter op.” Ze gromde en ging mit grammietege kop weer zitten.
“Van Ammerzode wuir noeit Bertil nuimd”, ging Dubbeldam stug deur. “As je de noam Bertil hier nuimen, den schudden ze wat van nee en kieken ze of je nait goud bie de kop binnen.” Ester kruuste heur laange bainen en keek Dubbeldam aan.
“Bertil, der mout n Bertil wezen, dij hier wat van doun het. Invaalkrachten, oproupkrachten, vekaanziehulpjes. Het ze verkeern had mit n Bertil.”
“Wel? Maria Sofia Langqvist?”, vruig Dubbeldam onneuzel.
“Nee, Vera Reker vanzulf. Woar is Bertil?”

De vraauw mit t hoar op zolder kwam de lounge binnen en keek noar t twijtal op baank.
Vandoag haar ze n swaarde boksem aan, mit doarop n donkergruine trui. Ze druig elegante steveltjes mit n hakje. In heur oren haar ze n poar golden stekers. Heur noagels haar ze flamengo-roze lakt. “U had het net over Bert en Maria, die hier woonden. Ach ja, eigenlijk n triest eind voor zulke aardige buren. We zijn met zijn vieren eens een ski-vakantie gaan houden in de Franse Alpen. Sportief stelletje hoor. Maar ach ja, dat wil allemaal niet meer. Tenminste met mij niet. Mag ik even bij u komen zitten. Er is wat. Misschien is het onbelangrijk, misschien ook niet. Dat hoef ik niet te beoordelen.”
Ze ging zitten en ze dee dat zo schier, dat Dubbeldam docht, dat Beatrix doar nog wat van leren kon. Ester was n ìndje opschoven en keek heur aan. In de hoop dat der wat gebeuren zol.
“Ik weet niet of het van belang is. Maar goed. Ik was het eigenlijk al vergeten. Toen Maria Sofia zo ziek was en langzaam van ons weggleed, ben ik veel bij haar geweest.
Gewoon, wat praten en kletsen. Gezelschap houden, want verder was ze helemaal alleen. Verder kwam er voor haar geen bezoek. Maar……op een gegeven ogenblik kwam er wel iemand. Ze had toen al van de artsen te horen gekregen dat ze niet meer genezen zou. Bezoeken aan het ziekenhuis waren toen ook niet meer aan de orde. Ze had er vrede mee, denk ik. Maar goed. Toen kwam er ‘s avonds laat nog wel regelmatig een bezoeker. Die kwam dan tussen elf uur en twaalf uur laat en bleef dan een groot gedeelte van de nacht bij haar. Ik zie u kijken. Hoe ik dat weet? Oude mensen slapen slecht en ik ging eens kijken om drie uur in de nacht. Hij zat bij haar bed en dat was het eigenlijk ook wel. Nou ik er beter over nadenk, heb ik het er ook wel eens met Vera over gehad. Of dat wel normaal was, dat er ‘s avonds en ‘s nachts iemand bij Maria Sofia kwam. Het is toch niet een gebruikelijke tijd. Vera haalde haar schouders er over op. Ik heb het ook maar zo gelaten. Het waren mijn zaken niet. De man was ook niemand tot last. Hij kwam en ging ongezien.”

Dubbeldam keek noar boeten, woar n grode widde vogel op n toavel ging zitten. De kop verdween middenmaank veren en t daaier bewoog nait meer. Ester keek noar Flipje, dij computer òfsloot en noar heur tou kwam. Hai gaf mevraauw n haand en ging op leunen zitten.
Eefkes leek of de magie van t ogenblik vot was.
“Hoe zag die man eruit mevrouw Ten Have?”, vruig Ester.
“Ach ja, moeilijk te zeggen. Het was dan altijd donker in de kamer van Maria Sofia en hij zat bij het bed. Ik zou het zo één, twee, drie niet kunnen zeggen.” ”‘Wat weet u van deze man? Had hij ook een naam? “
Ester wol antwoorden wel oet de vraauw trekken. Mor dat zat heur nait glad. De vraauw keek op heur horloge en trok heur wenkbraauwen op. “Het is de hoogste tijd. Ik heb over een half uur een afspraak. Meer is er ook niet meer te vertellen denk ik. Ik heb geen idee wie de man was. Maar misschien weet iemand van de staf er wat van. Je kan hier toch niet zomaar een beetje in en uit lopen.” Ze draaide zuk om en luip vot. Dubbeldam kwam in t ìnd. Hai vuilde dat er wat loos was. Ook Ester kreeg heur moudveren weer. Dubbeldam keek Philip Bakker aan.

“Op noar Dina Stallinga. Flip, dat is dien putje. Vroag wel dij kerel was. Woarom e hier was. Hou ofdat e bie de vraauw heurde. Of zien noam aargens opschreven is. Der is veurvast wel n liest van bezuikers of zuks wat. Hup, der maank.” Ester stond de vraauw noa te kieken. Dou ze weg reed in heur BMW, keek de grode widde vogel eefkes op. Schoedelde dou wat rond op toavel, doeknekte weer wat en sluip deur.
“Wie goan nog n rondje moaken deur t gebaauw. Ze mouten nou ook wel flaauw van ons wezen. Mor nou wil ik waiten wel dij man is. Messchain het e wel gain spier oet te stoan mit d`haile boudel. Vera Reker luit hom zien gaang goan. Hai kon in de naachtdainst in en oet lopen. Dat is vrumd, of nait? Ik hoop dat der ain van de bewoners wait wel dij vogel is.”

Aanderdoags zaten ze op tied op kantoor bie de grode bero’s en keken mekoar aan. Zoak zat weer zo vast as n hoes. Ze haren ale bewoners weer sproken en gainent haar n idee, wel de man was. Dina Stallinga was sikkom ontploft. Dat kon der ook nog wel bie. Ze kon zuk nait veurstellen, dat zowat gebeurde bie heur Olderman State. Flipje was aal t personeel bie langes west. Hailendaal niks. Bie de kollegoa’s, dij ook naachtdainst draaiden, was zowat noeit gebeurd. Ze haren hom dom aankeken en Katrien Datema haar hom oetlaagt.
Dubbeldam haar Rio Mastland ais even vroagt en terloops ook nog eefkes over zien oaventuur bie Nordhorn. Over baaide zoaken was e kört veur de kop west. Dubbeldam kon doodvaaln. Ester stond weer veur t widde bord. Der stonden weer n poar woorden bie.
Om de noam van Maria Sofia Langqvist stond n cirkel. Doarnoast stonden nog wat maggeld. Nachtdainst. Vera Reker. Man, onbekend. Van de woorden stonden pieltjes noar de cirkel.
“Ik mout nog weer aan de slag mit Barbara Vink oftewel Vera Reker.” Ze zee t haardop, mor t was van gain belang of der aine luusterde of nait. “Ik goa weer noar dat hoeske van Vera Reker. Ik goa weer zuiken.” “Woar wilst den noar zuiken, ik heb net bericht had. Mörgenvroug kin de TD derin, as wie dat willen.” Ester schudkopte wat. Ze wol eerst nog allenneg deur t hoeske strunen. Op zuik noar iets. Ze luip vot en zee: “Den heb ik geluk. Ik wil op zuik. Ik heb gain idee noar wat. Bie Vera Reker mout wat wezen. t Ken hoast nait aans. Allenneg ik zai t nait. t Wordt tied dat we wel wat zain.” Noa n haalf uur struunde ze deur t hoeskoamertje van Vera Reker. Ze keek achter kaasten, onner kaasten. Mor naargens was wat te zain. Ze haar gain benul wat ze aan t doun was. Ze waren verkeerd bezeg. Wat ze hier aan t doun was, leek ook naargens noar.

Ze pakte ain veur ain de kunstwaarken van muur en bekeek achterkaant. Naargens was wat opschreven, naargens zat n sedeltje.
Niks.
Ze ging zitten op baank en schoot ook weer in t ìnd. De bouken. Mit heur vinger gong ze ruggen bielanges, riege noa riege. Dit waark dat zol de TD mörgen doun. Ze pakte n bouk oet t rik en bekeek t van binnen en boeten, van boven en onder. Ze bloaderde t bouk deur, zo as n linkepoot dat dut. Van achter noar veur. Ze pakte lukroak bouken en bekeek ze en luit de bladzieden ritseln mit heur spitse vingers. Bie aine vuil der wat oet, t dwarrelde omdeel. Ze bleef verrast stoan kieken. Veur heur vouten op grond lag n ansichtkoart. Votdoalek luit ze aale bladzieden nog n moal langs heur vingers glieden. Dou zette ze t bouk weerom.

Ze bukte en pakte ansichtkoart op. Kleurege ploatjes van n aailaand. Ze herkende Saandploat. Zo docht ze. Zaailschepen in t Hoaventje. Ploatje van t Rode Weeshoes. Ploatje van winkelstroat. Dit was Saandploat. Ze ging zitten en kreeg n waarm gevuil. Op Saandploat haar ze oardeg wat voutstappen liggen en ze kreeg t waarme roare gevuil, omreden dat ze nou ais wat onverwachts vonden haar. Messchain was t wel weer niks.

Ze draaide koart om en las. Koart was adresseerd aan Vera Reker. Ze haar wat muite mit t handschrift. Mor noa n poar keer haar ze deur, dat de vekaanzie nog twij week duren zol en dat der ain wìnst haar noar Vera. Dou stokte heur oadem. Ze kon t sikkom nait leuven, mor t ston der echt:

wordt vervolgd