De dood van Vera Reker (10)

“Wie hebben ook niks. Ik haar n stille hoop, dat e zuk mit zien haalfdoene kop en koater van hier tot Tokio, wel wat verroaden zol. Mor hai is om Leerms kommen. Hai is knoeterhaard.”

Philip Bakker luip mit n stoer gezicht veurbie en haar Mastland op sleeptaauw. Ester en Dubbeldam gingen n stap opzied. “Dou de man wel boeien aan. Hai is vluchtgevoarlek.”
Philip knikte stom. Rio Mastland was te lamlendeg om te reageren.
“Ik wil ais kieken, hou ofdat t mit mien Duuts is”, zee Dubbeldam. Hai luip noar zien buro en begon te bellen, eerst mit Almelo en dou mit Nordhorn. Ester Edens draaide zuk van hom vot, dou e Duuts begon te kwedeln. Dat ging hom goud smui òf. Ester bekeek nog n keer ale liesten van personeel en bewoners. Ook de wachtliest. Ze kreeg der gain gevuil bie. Der was niks wat heur alarmeerde of dat roare gevuil gaf, wat ze sums neudeg haar om mit male meneuvels te begunnen. Meneuvels woardat Dubbeldam sums niks van begreep, mor dij sums n deurbroak tot gevolg hadden. Ze kon gain biet kriegen op dizze zoak.
Dubbeldam legde op. Hai kraabde zuk op kop.
“Wie worden nog beld deur Nordhorn, mor der was naargens n congres of zukswat in dij streken. Zeker nait van chef-koks.” “Hm, meneer de maestro dut ons bie t bokje’, sneerde Ester.
“Woarom was e doar den?,’ vruig Dubbeldam zo in t algemain. Ester trok scholders op.
“Meschains het e doar wel verkeern. Woarom bellen ze den nog? Wie hebben toch aal antwoord?”
“Dat waistoe ook wel… Deutsche Gründlichkeit.”
Ester grinnikte en gloop weer mit ain oog noar wachtliest van Olderman State. “Wie mouten terug noar t begun. Ik word tiepelzinneg van dizze zoak. Wie zain wat nait. Wie mouten daiper groaven. Doe gaaist haardop noamen van dizze liest opnuimen en den kieken we of der iets is. Op t gevuil òfgoan. t Minste of geringste votdoalek zeggen. Geft nait hou onneuzel.” De rest van de tied ging op aan onneuzel gedou. Vos luip binnen, ston te kieken en luustern en luip der weer oet. Flipje duurde niks meer te zeggen. Pas dou de schoonmoakers weg waren, keken ze mekoar aan. “Niks”, zee Dubbeldam. Hai schudde wat mit kop.
‘Nee, niks”, zuchtte Ester en trok n krul in der neus.

Aanderdoags zaten ze mit kovvie bie toavel in kantine. Ze kregen der n sik van. Aander waark bleef liggen. t Schoot nait op. “Wie goan der blindelings veureerst van oet, dat t aine is oet de waarkkring van Vera Reker. Mor wel zegt dat dat zo is.” “Joa, mor wel stapt nou snachts in bejoardensintrum in en haauwt aine achter in nek. En… lopt weer weg. Das toch onneuzel.” “Der is n mini-disc speuler poter”, begon Ester. Dubbeldam gromde en ruirde zien kovvie.
“Doar leuf k niks van”, zee e gedachtenloos. “Ik ook nait.”
Flipje kwam binnen en keek de kantine rond. Hai stak zien vinger op en luip votdoalek noar heur tou.
“Der is beld oet Nordhorn. Doar was tot in d’omtrek niks loos, allinneg wat gesodemieter mit Rechts.” Dubbeldam en Edens keken op. Dubbeldam ging der bie stoan.
“Hou rechts?”
“Nou waist wel, van dij koalkoppen mit bomberjaskes aan, dij n hekel hebben aan de gekleurde medemins.” “Hm, Mastland het n koale kop.” “Mor wel weer n snor”, zee Ester der gaauw achteraan.
Ze slenterden weerom noar de koamer. Op n groot bord haar Ester noamen schreven en foto’s plakt van de zoak Vera Reker. Baaident gingen der veur stoan te koekeloeren. “Wel van de bewoners het n letter B in zien initioalen?”, zee Ester Edens. “Wat doun we mit Barbara Vink?”, zee ze der vot achteraan.
“Wat is belangrieker, op zuik noar de twijde letter van t alfabet, of oetzuiken wel Barbara Vink is?” Baaident keken in de richten van Flipje. “Doe gaaist noar Olderman State en gaaist bie vraauw Stallinga zitten en zoagst heur hailmoal deur over de veurnoamen van de bewoners en van aal dij der woont hebben. Magst heur nait ploagen, mor wie willen waiten of der ook n noam te veurschien komt.”
Flipje gruide.
“Welke noam gaait t om?” Dubbeldam grinnikte.
“Dat is nog n verrazzen mien jong. t Antwoord zit in n gesloten envelop en wordt pas noa d’opdracht bekind moakt. Hort aan t waark. Kinst n magnetron winnen.” Ester gaf hom de liesten.
“Zo, en wat doun we mit onze dronken tor?” ”Dij loaten we nog n zetje zitten. Wie hebben nog n poar uur.”
Ester leek nait tevree. Ze ging zitten en legde heur haanden in schoot. Dou wast n zetje stil. Dubbeldam keek noar heur en wol heur wel aanvlaigen. Mor dij tied was west. “Doe gaaist nog n zetje mit onze chefkok aan nitjen denk ik.”
“Hm. Dat is gain male gedachte.” “Din goa ik nog ais aan de slag mit onze Barbara Vink. Wat rondstrunen en kieken en prakkezeren en wat bellen as t neudeg is. Ik wait nait woarom, mor ik krieg aal meer t gevuil. Ik wait nait wat veur n gevuil en ik ken der wieder ook nait over proaten.” Dubbeldam begreep t wel. Hai haar dat ook wel ais had in t verleden. Der begunt wat te knoagen en borreln.
“Wie zain mekoar van nommerdag. Din mout Flipje hier ook wel weer wezen. Den holden we paw-paw.” Ze pakte heur tas en ging. Dubbeldam keek oet roam en zag heur auto instappen. Hai zuchtte daip. Hai was n stomme kou west.

Philip Bakker was Dina Stallinga aan t deurzoagen. En t mins was der zo flaauw van as gespogen spek. Dou ze der oet luip, haar Flipje zien zin. Nou kon e rusteg deurwaarken, zunder dat ze aal om hom tou draaide en der n toezeboudel van muik. Hai haar zegd, dat ze hom in t computersysteem touloaten mos, dat der gain aander meuglekhaid was. t Ston in wet.
Harry Dubbeldam zat weer in swaaithok en haar n onwillege hond tegenover zuk. De maestro-kok haar kop in kloeten en wol nait veur of achteroet. Dubbeldam genoot bie proppen. t Ging hom braaid noar t zin. Ester Edens zat in t poppenhoeske van Vera Reker op knijen bie salontoavel en las en las. Eerst de poar flarden oet de restanten van t schrift. Dou begon ze te bloadern in t bouk. Barbara Vink, ze haar nog noeit van dizze schriefster heurd. En t verhoal zol wel weer vreselk literair wezen. Ze vond der nog nait veel aan. Vlug wuir t heur helder, dat de inhold van t schriftje meroakel veul leek op wat der in t bouk ston.
t Daarde hoofdstuk begon op dezulfde wieze. Ze legde t bouk vot en docht noa. Oetgeverij bellen en vroagen wel Barbara Vink is. Dat was de körtste klap. Ze keek in kolofon en zag dat ze in Oostburg terecht kwam. Oetgeverij Eenhoorn. Doar haar ze nog noeit van heurd en ze mog eerst wel ais oetzuiken, woardat Oostburg lag. In boukenkaast ston n atlas. Oostburg lag in Zeeland. Sikkom tegen de Belgische grens aan.
Der wuir aan t roam tikt en Ester schrok der van. Boeten ston de buurvraauw en verknuurde zenuwachteg heur zakdoukje. Ester nuigde heur binnen, mor t òlske bleef boeten stoan.
“Is joen kollegoa der vandoag nait bie”, vruig ze mit n bibberstemmetje.
“Houdat, kollegoa?”
“Dij hier lest ook was, dij van de sleudel?” “Nee, wie hebben de boudel wat verdaild. Ik heb sleudel mitkregen. Der mout wat schot in de zoak kommen.”
“Oh, joa ik begriep t. Wat ook n boudel nait?
Wil je ook wat drinken. Kovvie of thee?” “Nee, dank je wel, oardeg aanboden. Mor k wil hier nog wat oetzuiken en din heb k dommit weer n bespreken op t buro. Mor t is wel laif, dat je zo goud om mie denken.” Buurvraauw stak haand op en luip weer vot. Ester dee deur weer dicht en ging bie t cilinderburo zitten. Ze dee klep open en ging alles ain veur ain bie langs. In de loaden lagen boukwaarken en brochures over schrieven. Vera Reker haar zuk dus bezeg holden mit schrieven, of leren schrieven. Ze bloaderde alles deur en legde t aalmoal weerom in loaden. Dou begon ze aan de klaine loatjes in buro. Ze huil ze der ain veur ain oet en vuilde in de lege holtes. Bie d’allerleste kwam n velletje teveurschien. Ze vond gain gehaime loatjes. t Was toch wel singelier, dat der bie n juvver, dij schrieven as hobby haar, gain streep te vinden was van heur bedenksels.
Ze volde t pepiertje open en zag dat ze geluk haar. Der ston wat op maggeld. Ze pakte heur mobieltje en tikte t nummer in dat op ziedkaant van t sedeltje ston.

(wordt vervolgd)