Dat paast mie as n …..

Omdat drogist shampoo en vitaminetabletten in aanbaiden het, zit ik op n bankje. In Autorama.
As t nait neudeg is, loop k laiver nait zo’n winkel binnen. Ook al is t gain allergie, ik kin slecht tegen onzichtboare geuren en dampen, dij aaltied in zo’n winkel hangen. t Slagt mie op de borst. k Heb wel ais docht, t is aarvelk. Mien mouder haar ook zo’n vrumd kuchje, as zai in aanroaken kwam mit schaarpe, deurdringende geuren, mor dat heb k aaltied weten aan t faait, dat zai levenslaank mitroker west is. En ik bin al 35 joar van t roken òf.
k Loat dizze bodschop den ook mit alle laifde aan Arineke over. Zai is van hoes oet koopjesjoager, mor mag ook geern snuustern en scharreln.
t Zitten op zo’n bankje is traauwens gain stravve. Kist ongestoord en ongestraft en zunder terogholdendhaid om die tou kieken noar aal t winkelnd publiek en wordst nait bekeken as gluurder. Elke keer kom k weer tot de konkluzie, dat gain mìns geliek is.
Zo luip doar n jonge vraauw, dij veur zovèr ik t inschatten kon, zo oet hoes weglopen was. t Eerste wat mie noamelk opvuil was, zai haar n olde trainingsboksem aan, dij vol mit vaarfvlekken zat. Moakst bie zo’n tavvereel votdoadelk n verhoaltje:
‘Zai is aan t vaarven mit kwast of roller en komt tot ontdekken: Vaarve is op. Gript telefoon en autosleudel en scheurt noar t winkelcentrum.’
En zo is t kommen, dat zai doar op òftrapte schounen, t hoar nog roeg op kop, mit n donut in ain en beltelefoon in aander haand stoef aan mie veurbie lopt. t Kin, dat zai n vrundin aan de liene het, veur t zulfde geld bèlt zai heur man, om mit hom leste stand van vaarfzoaken deur te spreken.
Dat ik heur haile tied, dat zai in mien blikveld lopt op de kieker heb, zel heur vervast n zörge wezen.
Twij doagen loater, of t touval is, kin k nait zeggen, loop ik deur Hoogezandster Hoge Meren. Veur n noodbodschopke. t Kin in fietstazze en k huif nait mit auto en bin binnen t haalf uur weer terogge bie hoes, woar n kop kovvie op mie wacht. En onder t genot van even loater n kritische dochter:
‘Bistoe net zo op bodschop west?’
De noadrok ligt op zo. t Woarom van de vroag ontgaait mie zo-wie-zo, woarop zai gnivvelnd zegt:
‘Moust ais noar dien poloshirtje kieken.’
Arineke het t sneller schoten, as dat ik kieken kin en zegt beschuldegend:
‘Hest vanmörgen dien waarkbloeske aantrokken.’
t Draait oet op n körte, redelk heftege diskuzzie, kört soamenvat in:
‘Mien waarkklaaier heuren toch apaart in kaaste te liggen.’
Onder t mom:
‘Ik blief vandoage gewoon thoes en ook al zol k der wel weer oet mouten, k goa mie nait omtrekken,’ heb k oet vranterghaid haile dag mit t schoon, lekkerroekend mor deur vaarfvlekken ontsierd polootje rondlopen.
Soms denk ik wel ais, as k zo om mie tou kiek, dat t der ook nait zoveul meer aan toudut, hou je der bielopen. Lu mit goaten veur de knijen of boksems, dij aine onder om de kont hangen en niks verbaargende, blode jurken bepoalen t stroatbeeld. Of dit n tiedelk verschiensel is of datter toch weer n nije mode deurbrekt, zel toukomst oetwiezen. Ik kin der mor stoer aan wennen.
Oet olde foto’s van mien jeugd kin k ook nait recht wies worden, zai vertellen zokse tegenstriedege verhoalen. Haarst vrouger, doar zörgden mien olden wel veur, aaltied, veur de gelegenhaid, n schier pak in kaaste hangen.

Datter, omdast in de grui bist, noa verloop van tied soms wat nijs kommen mos, haar k accepteerd. Mor woar k de grootste muite mit haar, was, dat mien mouder, ongevroagd, olde klaaier wegmieterde.
‘Kist der toch nait as n slobbertje bielopen,’ zee zai den.
‘O, nee?’
Nog aaltied gaait t mie stoer òf om olde klaaier weg te gooien. Vrouger nuimde ik t speulklaaier, tegenswoordeg waarkklaaier. Mor as k eerliek bin, maggen ‘nette klaaier’ gewoon netjes opborgen blieven in kaaste, want olde klaaier pazen mie as n waarme jaze.
Wat ik mie wel òfvroag. Stel, ik zit op datzulfde bankje in t zulfde winkelcentrum en t zulfde jonge wicht, mor nou in heur ‘nette’ plunje lopt aan mie veurbie, zol k heur den nog wel herkennen?
Want t spreekwoord zegt:
‘Klaaier moaken mìnsen.’