Hé ……!
t Is aangenoam zunschienweer en k heb auto mooi strak aan linkerkaant van weg tegen stoepraand aan parkeerd. Arineke is n menuut of wat leden bie slachter noar binnen stapd om heur veurroadje vlais aan te vullen.
Ik blief in auto zitten, omdat ik mie in dij smale winkel voak redelk overbodeg voul en omdat t sunt Corona nait mog, het zok dij gewoonte as vanzulf ontwikkeld. Mit autoroeten open is t nog goud vol te holden in onze lutje Modus en k heb mit zicht op OldPekelder domineeshoes genog te prakkezaaiern en mie terogge te loaten voeren noar vrouger tieden.
As der n auto veurbiescheurt schrik ik even op oet mien gedachten. Deur veurroet zai k n onbekìnde jonge knuppel, n joar of vieftien schat ik, mit lözze handen aankommen fietsen en op t mement, dat e vlakbie mien auto is, heur k deur d’open roete:
‘Hé, ouwe!’
k Schrik van opmaarken en denk: ‘Ongeheurd, dat heb k ja nog nooit heurd,’ mor binnen n fractie van n seconde heb k besloten, ondanks n innerlieke vranterghaid, nait te reageren. Tougelieks begunt t in mien bovenkoamer te dundern en schaiten mie bliksomflitsen veur ogen langs. Verschaaiden kostgangers roupen om veurrang en goan as n roazende tekeer om t begrip ‘ouwe’ n plek in mien aigen normenwereldje te geven.
‘Bist toch ook n old’kirrel,’ zegt d’ain.
‘Doarom huift zo’n jong toch nait votdoadelk begunnen te schelden,’ krieg k steun van n aander.
k Mout over twijde opmaarken even stief noadenken. Hai vindt mie dus aiglieks wel n olde kirrel, mor vindt dat net as ik gain reden om te goan schelden.
n Daarde stelt zok wat neutroaler op en verkondegt:
‘Hai het t vervast nait zo bedould, zoals doe t nou voulst. ‘Ouwe’ kist ook as n kompliment opvatten.’
Aiglieks kin t mie ook gain fozzel schelen, wat n aander der van vindt, k vind t persoonlek n roare menaaier van proaten. k Bin ja n wildvrumde veur hom.
’Weschienlek het t kirreltje net roezie had mit zien opa,’ zegt Arineke even loater, noadat zai net n dikke puut vlais in kovverbak zet het.
’t Kin ook nog wezen, dast op n leroar liekst, woar e n bloudhekel aan het,’ zegt zai mit n onderdrokte laag.
Zai zugt de humor van vrumde begrouten wel in.
‘Moust mor zo reken,’ zegt mien kleuterpedagoogeloar, ‘kinder op dij leeftied pubern en zai mouten gewoon deur stoer te doun deur n stoere periode hìn.’
‘Deur aine oet te schelden?’
Zai trekt wat onverschilleg mit scholders, mor t let mie de rest van de dag nait lös. In gedachten goa k terogge noar de tied, dou k zulf dij leeftied haar. k Schrik, t is ja sikkom 60 joar leden en toch kin k mie dij tied nog makkelk veur de geest holden.
Teroggekiekend noar dij tied, duurf k nou wel zeggen, dat ik in n ‘olderwetse’ tradietsie opgruid bin. Of ik ooit puberd heb, duurf k nait mit zekerhaid zeggen. Bewust tegen de wil van olders ingoan, is in dij tied nooit echt bie mie opkommen, mor k wos ook, dat ain keer nee aaltied nee bleef.
Dus k konfrontoatsie mit olders nait aan? Of was k gewoon te makkelk in omgang. Wat ik wel wait is, dat ik van klaains òf aan aaltied mien aigen weg volgd heb. Al vroug achter t hek vot, heb k mie nooit meer – k vergeet veur t gemak mien dainsttied mor even – opsloeten loaten. k Heb mie loaten vertellen, k was aaltied bie pad en weg. Inzeggens heb k nooit had, allewel k al vruig deurhaar, dast overal vaileghaidsrisico’s incalculeren most. k Was n stroatkind, zunder de negatieve klank dij zo’n woord oproupen kin.
Ook nou nog bin k gain hoeshìnne, k mag geern boeten wezen. t Laifst allendeg of soamen mit hond. Dat geft rust. In gezelschop wor k onrusteg, wor k ploagd deur n soort sosioale onrust, dij k geern veurkommen wil.
‘Laat me,’ zong Ramses Shaffy ooit.
‘Loat mie mien aigen gang mor goan.’
Dat gevoul is nooit vèr vot. Nooit west en t komt ook nait overain mit t beeld van n makkelk persoon, dij aanderlu wel ais van mie schetsen.
Meschain, denk ik nou, haar k mie toch wat voaker òfzetten mouten tegen mien omgeven en net as passerende fietser regelmoateg n moal bungel in t hounderhok gooien mouten.
‘Hé doe…..!’
