Dat is laifde

t Was op n mörn midden in week om n uur of elven dat ik mit mien otootje in t centrum van stad ree en n steeke zocht om te parkeren. k Wol in n bekend restaurant even kovviedrinken. t Gelok was mit mie, omreden ik haar geliek n steeke.
Kovvie doar is aibels lekker, om van t gebak mor te swiegen. Ik kon verlaaiden dus weer ais nait weerstoan en nam mie n grote slagroompunt (en guster haar k ook aal ain had). As je wat lekkers mit schuldgevuil opeten, din wor je doar dik van, las ik aargenswoar.

Dus dee ik slim mien best om zunder spiet van elk hapke te genieten. En juust dat bestdoun is vanzulf funest, zo bin ik der dus elke seconde mit bezeg. Ik was in n vrumde stemmen: ik wil òfvalen, ik wil nait òfvalen, wat zit hier achter? Troosteten nuimen ze t as je nait van lekkere mor slechte dingen òfblieven kinnen.
Woarveur bin ik troost neudeg? Der binnen wel dingen in mien leven dij ik geern aanders hebben wil, mor dat het toch elk mins? Toch is der wel wat dat hoog op mien verlangliestje staait en dat is: wat meer minsen om mie tou mit wel ik proaten kin over nait aaldoagse dingen. Ik heb nogaal n behuifte om mit aandern de achtergronden en bedoulens van belevenizzen onder de loep te nemen en ik kin aibels genieten van aal dij verschillende mainens.
Mor goud, hier zat ik dus allain, vrund woonde dou nog twijhonderd kilometer wiederop. Veur mie zaten twij vraauwlu van zo om en bie mien leeftied, mor dat kon k van achtern ook nait zo goud inschatten. k Was haildal verdaipt in mien gebakje, t genot zel van mien gezicht òf te lezen west hebben. Ain van vraauwlu was stoan goan, draaide zich om, mor bleef noast mien stoul stoan en keek mie aan mit glinsternde ogen. ‘Lekker hè,’ zee ze en laip wieder.
Haar zai mie nou n stukje gelok òfpakt of hou zat dat nou? Ze kwam weerom mit inderdoad nog n kopke, ze dee n beetje stovveleg en kwam tegen mien jas aan dij over leunen van stoul hing, jas vil op grond. Ze pakte jas op en hing hom weer goud, dou zee ze: ‘Dat is laifde.’
Mit onverholen verboazen keek ik heur aan, wat ja n vrumd mins, mor aiglieks vond k t leuk, t was ja ais wat aans as aans.
Ze gingen mit zien baaid eerder vot as ik, ze keek achterom noar mie en knipoogde. n Belevenis van niks, mor hou kin t dat ik t noa zoveul joaren nog wait. Doar mout ik t eerdoags mor ais mit wat minsen over hebben. Ik lees regelmoateg in n bouk doarin o.a. staait dat ter twij emoties binnen: laifde en angst en dat ales in t leven doarvan òf te laaiden is.
Vraauw zee tegen mie dat t laifde was, dat ik zunder schuldgevuil genieten mog van mien kovvie mit gebak.
Ik zaag haile wiedere daag laifde in veul facetten om mie tou. t Was n daag mit n golden raandje. En dat haar ik zomor kregen van n onbekend mins. Wie binnen mit nkander AIN grote femilie, zee k tegen miezulf.