Bosschopjong

Hai zel zo’n joar of dattien, vattien west hemmen dou hai n boantje veur de zoaterdoagen kreeg bie de ploatselke krudenier. Smörns sukker ofwegen, lege flezzen oetzuiken, winkelschappen bievullen en den noa middagstied bosschoppen rondbrengen. Nait ien dörp. Klanten oet dörp huilen heur bosschoppen zulf wel op. Hai mos bosschoppen brengen noar boeren en börgers ien contrainen om dörp tou. Stuur van fiets wer volhongen mit van dij grode swaarde canvastassen vol mit krudenierswoaren, geldtas mit raim over scholler en doar gong t hèn.

Bie zummerdag was dat rondbrengen nog nait zo maal. Bie haarstdag wer t aal wat minder. Ien regen en störm mit dij zwoare tassen aan stuur fietsen vuil nait altied mit. Mor as t den ien nacht flink waait haar lagen bie boeren ien appelhof bulten appels ien t gras. “Hest aal tassen leeg mien jong” zee boerin voak. “Den moust ze mor gauw volmoaken mit valappels. Kin dien moeke lekkere appelsmots van moaken”. En of dat lekker was.

Dou kwam wintertied. Der lag aal n dik pak snij en zol nog meer kommen zeden ze op radio. “Moust mor op tied weggoan en perbaaier veur duustern weer thoes te wezen” zee krudenier.
Jong mos hailndaal tot ien polder zien bosschoppen ofleveren. Het begunde ook aal weer te snijën mit n beste poest wiend oet t oosten. t Was hoast gain doun, mor hai kwam toch aal wieder en noa elke klant wassen der weer ain of twij zwoare tassen minder aan stuur. Op t lest haar hai nog ain volle tas. Dij mos noar n klant hailndaal achter ien polder.

Het bleef snijën, was hoast n snijstörm en kold, kold. Oeteindelk kwam hai woar hai wezen mos en klopte op boetendeur. Deur gong open. Hoesvraauw sluig handen van verboazen ien mekoar. “Heden mien kiend, komst doe doar nog aan? Ik zee aal tegen mien Jan, goa doe ais noar dörp bosschoppen hoalen want t jonkje komt der nooit deur mit aal dat snij. Kom der gauw ien. Ik zal die gauw een haite kop vol kovvie moaken. Jan is aan t vis bakken. Tou Jan, geef jong ais gauw n waarm gebakken visje. Hai, hai wat n weer”.

Jong was stok en stain verkleumd en wer bie warme kachel zet mit haite kovvie en gebakken visje. Hai haar zelden zukswat lekkers had as dij middag.
Dou hai weer op hoes aan gong kreeg hai flink wat road mit: “Jas goud dicht doun hur en kiek oet veur dichtwaaide sloten, rie mie doar nait ien. Denk om snijdunen en as fietsen nait meer wil moust goan lopen, mor nait stilstoan blieven. Hai, wat is t toch wat”.

Dou ik dit verhoal een joar of wat leden aan n wat oldere kollegoa vertelde vroug hai woar dij mensen woonden ien polder. Ik zee hom woar t was. “Dat wassen mien schoonollen” zee hai. Annerdoags kwam hai bie mie. “Gusteroavend was ik nog eefkes bie mien schoonmoeke. Ik vruig heur of ze zich dat nog heugde van dij bosschopjong. Ze wos nog krekt ien wat joar dat was. “k Heb hom nog n zetje noakeken of dat wel goud gong. Hai, hai wat begrootte mie dat van jong, mit zuks weer”.
Zai was nait de ainigste dij ongerust was. Krudenier ston ook aal op oetkiek en was doodgelukkig dat jong der weer hail en zond aan kwam rieden. “Dat doun wie zo nait weer” zee hai. “Den wachten minsen mor een dag langer op heur bosschoppen”.

Aan ende van dag beurde jong zien loon. Ain rieksdoalder. Een kap geld veur dij tied, mor benoam dij dag eerlieks verdaind.